Άρθρο του Δημοσθένη Δαββέτα
Ο μαρξιστής υπουργός παιδείας κ. Αριστείδης Μπαλτάς έλαμψε τις προηγούμενες μέρες δια της εμπαθούς και αντι-σύγχρονης αντίληψής του περί πρότυπων πειραματικών σχολείων. Θέλοντας να τα καταργήσει, αλλά και χαρακτηρίζοντάς τα, κατά πως γράφηκε στις εφημερίδες, «ναζιστικά» φανέρωσε χαρακτηριστικά που διαπερνούν μία ερμηνεία του σύγχρονου μαρξισμού και την τρέχουσα αριστερή αντίληψη. Η εμπάθεια βρίσκεται στον σφοδρό, ανεξέλεγκτο φραστικά και υπερβολικό τρόπο έκφρασης και χαρακτηρισμών. Ένας υπουργός πρέπει να ελέγχει τα λόγια του και η σωφροσύνη (η ισορροπημένη στάση μεταξύ αντιθέτων απόψεων) να επικρατεί του θυμικού, το οποίο κατά τον Πλάτωνα ανήκε κυρίως στις χαμηλές βιολογικές βαθμίδες του οργανισμού και όχι στις υψηλές, αυτές του σοφού νου. Επιτέθηκε στα σχολεία των αστών και των πλουσίων, ενώ ο ίδιος, απ’ ότι λένε οι πληροφορίες, τελείωσε το κολλέγιο Αθηνών.
Και ο αντι-σύγχρονος τρόπος σκέψης του βρίσκεται στο ότι πουθενά στον σημερινό πολιτισμένο κόσμο δεν γίνεται προσπάθεια να μειωθούν σε αξία πρότυπα σχολεία. Στην Γαλλία για παράδειγμα τα πρότυπα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην γένεση σημαντικών προσώπων στην πολιτική, στις τέχνες και στα γράμματα.
Το αν ο κύριος υπουργός θέλει να χτυπήσει κάποια ψευτοελίτ αστόπαιδων που παρασιτικά κερδίζουν τα πάντα με τα λεφτά των μπαμπάδων τους και όχι με την αξία τους (αν και αυτά τα σχολεία τα παρακολουθούν μαθητές μεικτής κοινωνικής προέλευσης), τότε είμαι κι εγώ μαζί του και σίγουρα πολλοί άλλοι που πιστεύουν στο Αριστείο της αξιοκρατίας στο «Αιέν Αριστεύειν» των ελλήνων. Όμως φοβάμαι (και θα δεχθώ ευχάριστα να με διαψεύσουν οι επόμενες αποφάσεις του για θέματα της αρμοδιότητάς του) ότι η θέση του περί Αριστείων, οφείλεται σε μια μαρξιστική αντίληψη περί ισοκρατίας. Μια αντίληψη που συχνά την ακούμε από την σύγχρονη διεθνή αριστερά. Ότι όλοι είμαστε υποχρεωτικά ίσοι. Και αν υπάρχουν κάποιοι με λιγότερες ικανότητες, αλλά περισσότεροι αριθμητικά, τότε είναι καλύτερο να κατεβάσουμε το υψηλότερο επίπεδο προς το χαμηλότερο για λόγους κοινωνικής ισορροπίας. Πρόκειται για μία «προοδευτική» άποψη που θέλει να χτυπήσει την φυσική κλίση του ανθρώπου που επιδιώκει το Άριστο, την διάκριση, την ύψιστη βελτίωση (σκοπός της φύσης είναι το Άριστο, το Τέλος λέει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του). Και εδώ βρίσκεται το τεράστιο ιστορικό και φιλοσοφικό λάθος αυτής της κατ’ επιβολήν «ισο-κρατικής» αντίληψης. Όλοι είμαστε ίσοι μόνο μπροστά στο νόμο και τις υποχρεώσεις στην πατρίδα. Όλα τα υπόλοιπα καθένας πρέπει να τα κατακτά βάση του ταλέντου, της θέλησης και της εργασίας του. Έτσι ως τώρα λειτούργησε επιτυχώς η κοινωνία. Τα μόνα «ισο-κρατικά» εκτρώματα ήταν ο φασισμός και ο κομμουνισμός που θέλησαν να ελέγξουν την φύση, να την κυριεύσουν, να γίνουν αφεντικά της, με αποτέλεσμα να συντριβούν ιστορικά και τα δύο συστήματα.
Ο σύγχρονος μαρξισμός αν θέλει να προσφέρει κάτι, αυτό είναι να υιοθετήσει την άποψη του Leon Bloom περί τέλους της επαναστατικότητας, μπαίνοντας στην λογική
της σοσιαλδημοκρατίας, έτσι ώστε να βοηθήσει ουσιαστικά την σύγχρονη κοινωνία με τα πραγματικά σημερινά της προβλήματα.
Δημοσθένης Δαββέτας
Ο μαρξιστής υπουργός παιδείας κ. Αριστείδης Μπαλτάς έλαμψε τις προηγούμενες μέρες δια της εμπαθούς και αντι-σύγχρονης αντίληψής του περί πρότυπων πειραματικών σχολείων. Θέλοντας να τα καταργήσει, αλλά και χαρακτηρίζοντάς τα, κατά πως γράφηκε στις εφημερίδες, «ναζιστικά» φανέρωσε χαρακτηριστικά που διαπερνούν μία ερμηνεία του σύγχρονου μαρξισμού και την τρέχουσα αριστερή αντίληψη. Η εμπάθεια βρίσκεται στον σφοδρό, ανεξέλεγκτο φραστικά και υπερβολικό τρόπο έκφρασης και χαρακτηρισμών. Ένας υπουργός πρέπει να ελέγχει τα λόγια του και η σωφροσύνη (η ισορροπημένη στάση μεταξύ αντιθέτων απόψεων) να επικρατεί του θυμικού, το οποίο κατά τον Πλάτωνα ανήκε κυρίως στις χαμηλές βιολογικές βαθμίδες του οργανισμού και όχι στις υψηλές, αυτές του σοφού νου. Επιτέθηκε στα σχολεία των αστών και των πλουσίων, ενώ ο ίδιος, απ’ ότι λένε οι πληροφορίες, τελείωσε το κολλέγιο Αθηνών.Και ο αντι-σύγχρονος τρόπος σκέψης του βρίσκεται στο ότι πουθενά στον σημερινό πολιτισμένο κόσμο δεν γίνεται προσπάθεια να μειωθούν σε αξία πρότυπα σχολεία. Στην Γαλλία για παράδειγμα τα πρότυπα παίζουν καθοριστικό ρόλο στην γένεση σημαντικών προσώπων στην πολιτική, στις τέχνες και στα γράμματα.
Το αν ο κύριος υπουργός θέλει να χτυπήσει κάποια ψευτοελίτ αστόπαιδων που παρασιτικά κερδίζουν τα πάντα με τα λεφτά των μπαμπάδων τους και όχι με την αξία τους (αν και αυτά τα σχολεία τα παρακολουθούν μαθητές μεικτής κοινωνικής προέλευσης), τότε είμαι κι εγώ μαζί του και σίγουρα πολλοί άλλοι που πιστεύουν στο Αριστείο της αξιοκρατίας στο «Αιέν Αριστεύειν» των ελλήνων. Όμως φοβάμαι (και θα δεχθώ ευχάριστα να με διαψεύσουν οι επόμενες αποφάσεις του για θέματα της αρμοδιότητάς του) ότι η θέση του περί Αριστείων, οφείλεται σε μια μαρξιστική αντίληψη περί ισοκρατίας. Μια αντίληψη που συχνά την ακούμε από την σύγχρονη διεθνή αριστερά. Ότι όλοι είμαστε υποχρεωτικά ίσοι. Και αν υπάρχουν κάποιοι με λιγότερες ικανότητες, αλλά περισσότεροι αριθμητικά, τότε είναι καλύτερο να κατεβάσουμε το υψηλότερο επίπεδο προς το χαμηλότερο για λόγους κοινωνικής ισορροπίας. Πρόκειται για μία «προοδευτική» άποψη που θέλει να χτυπήσει την φυσική κλίση του ανθρώπου που επιδιώκει το Άριστο, την διάκριση, την ύψιστη βελτίωση (σκοπός της φύσης είναι το Άριστο, το Τέλος λέει ο Αριστοτέλης στα Πολιτικά του). Και εδώ βρίσκεται το τεράστιο ιστορικό και φιλοσοφικό λάθος αυτής της κατ’ επιβολήν «ισο-κρατικής» αντίληψης. Όλοι είμαστε ίσοι μόνο μπροστά στο νόμο και τις υποχρεώσεις στην πατρίδα. Όλα τα υπόλοιπα καθένας πρέπει να τα κατακτά βάση του ταλέντου, της θέλησης και της εργασίας του. Έτσι ως τώρα λειτούργησε επιτυχώς η κοινωνία. Τα μόνα «ισο-κρατικά» εκτρώματα ήταν ο φασισμός και ο κομμουνισμός που θέλησαν να ελέγξουν την φύση, να την κυριεύσουν, να γίνουν αφεντικά της, με αποτέλεσμα να συντριβούν ιστορικά και τα δύο συστήματα.
Ο σύγχρονος μαρξισμός αν θέλει να προσφέρει κάτι, αυτό είναι να υιοθετήσει την άποψη του Leon Bloom περί τέλους της επαναστατικότητας, μπαίνοντας στην λογική
της σοσιαλδημοκρατίας, έτσι ώστε να βοηθήσει ουσιαστικά την σύγχρονη κοινωνία με τα πραγματικά σημερινά της προβλήματα.
Δημοσθένης Δαββέτας
