Twitter@EmOikonomidis
Θεωρητικά, ο Γιώργος Παπανδρέου θα ήταν “η εξαίρεση” στον κανόνα των πολιτικών γόνων που ασχολήθηκαν με την ενεργό πολιτική σε κορυφαίο επίπεδο. Έτσι τουλάχιστον παρουσιάστηκε για πολλά χρόνια ο πρώην πρωθυπουργός, στο πλαίσιο ενός προφίλ διαφορετικότητας, ακτιβισμού και… (προοδευτικής) χαλαρότητας που φιλοτεχνήθηκε από τα (συστημικά) ΜΜΕ.
Την ιστορική συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι, και τη βίωσε η χώρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το 2004, διατηρήθηκε στη θέση του το 2007,κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 2009, έγινε πρωθυπουργός, και μετά από μόλις επτά μήνες είχε βάλει την υπογραφή του στην υπογραφή της υποστολής σημαίας και εθνικής κυριαρχίας, με την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, και την έλευση μιας τυφλής λιτότητας, η οποία σμπαράλιασε τη σπονδυλική στήλη της μεσαίας τάξης, υπονομεύοντας και υποθηκεύοντας το εθνικό μέλλον για τα χρόνια που έρχονται.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν εκείνος που, στο πλαίσιο της “διαφορετικής” κατανόησης της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, μιλάει μέχρι και σήμερα με ενθουσιασμό για το δημοψήφισμα που “απείλησε” να πραγματοποιήσει, και οδήγησε τελικά στην εκπαραθύρωσή του από την πρωθυπουργία και στη συνέχεια από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Το τελευταίο διάστημα, στοιχειώδης… μνήμη και ψύχραιμη ανάλυση των εξελίξεων παραπέμπει στο συμπέρασμα ότι οι “παπανδρεϊκοί” κινούνται, στο εσωτερικό αλλά και τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα είναι κατά πόσο κινείται και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός.
Ο Οίκος των Παπανδρέου παραμένει εμβληματικά ζωηρός στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Μόνο που, ο τελευταίος των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, κουβαλάει ένα εξαιρετικά αρνητικά φορτισμένο legacy. Που στην πρώτη ανάγνωσή του, προκαλεί θυμό στην ελληνική κοινωνία. Και σε μια δεύτερη ανάγνωση… οργή.
Στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, η πολιτική οικογένεια η οποία έδωσε στην Ελλάδα τρεις πρωθυπουργούς, πληρώνει το βαρύ τίμημα της αυταπόδεικτης διαπίστωσης ότι η ελληνική κοινωνία άγεται και φέρεται από τον παρορμητισμό ενός συναισθηματικού ρεαλισμού, που ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου εκμεταλλεύτηκαν και αξιοποίησαν στο έπακρο, για να εδραιώσουν το δικό τους πολιτικό imperium.
Είναι άξιο απορίας λοιπόν πόσο… πραγματικά θα ήθελε ο Γιώργος Παπανδρέου να επιχειρήσει ένα ηγετικό comeback. Και η απορία μεγαλώνει, καθώς αναρωτιέται κανείς γιατί επιτρέπει να παίζουν με το όνομά του, όσοι θα έβλεπαν πίσω από μια δική του “επιστροφή”, τη δική τους… ευδαιμονία.
ysterografa.gr
Θεωρητικά, ο Γιώργος Παπανδρέου θα ήταν “η εξαίρεση” στον κανόνα των πολιτικών γόνων που ασχολήθηκαν με την ενεργό πολιτική σε κορυφαίο επίπεδο. Έτσι τουλάχιστον παρουσιάστηκε για πολλά χρόνια ο πρώην πρωθυπουργός, στο πλαίσιο ενός προφίλ διαφορετικότητας, ακτιβισμού και… (προοδευτικής) χαλαρότητας που φιλοτεχνήθηκε από τα (συστημικά) ΜΜΕ.
Την ιστορική συνέχεια τη γνωρίζουμε όλοι, και τη βίωσε η χώρα. Ο Γιώργος Παπανδρέου έγινε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ το 2004, διατηρήθηκε στη θέση του το 2007,κέρδισε πανηγυρικά τις εκλογές του 2009, έγινε πρωθυπουργός, και μετά από μόλις επτά μήνες είχε βάλει την υπογραφή του στην υπογραφή της υποστολής σημαίας και εθνικής κυριαρχίας, με την ένταξη της χώρας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, και την έλευση μιας τυφλής λιτότητας, η οποία σμπαράλιασε τη σπονδυλική στήλη της μεσαίας τάξης, υπονομεύοντας και υποθηκεύοντας το εθνικό μέλλον για τα χρόνια που έρχονται.
Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν εκείνος που, στο πλαίσιο της “διαφορετικής” κατανόησης της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας, μιλάει μέχρι και σήμερα με ενθουσιασμό για το δημοψήφισμα που “απείλησε” να πραγματοποιήσει, και οδήγησε τελικά στην εκπαραθύρωσή του από την πρωθυπουργία και στη συνέχεια από την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ.
Το τελευταίο διάστημα, στοιχειώδης… μνήμη και ψύχραιμη ανάλυση των εξελίξεων παραπέμπει στο συμπέρασμα ότι οι “παπανδρεϊκοί” κινούνται, στο εσωτερικό αλλά και τις παρυφές του ΠΑΣΟΚ. Το ερώτημα είναι κατά πόσο κινείται και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός.
Ο Οίκος των Παπανδρέου παραμένει εμβληματικά ζωηρός στον χώρο του Κέντρου και της Κεντροαριστεράς. Μόνο που, ο τελευταίος των Παπανδρέου που έγινε πρωθυπουργός, κουβαλάει ένα εξαιρετικά αρνητικά φορτισμένο legacy. Που στην πρώτη ανάγνωσή του, προκαλεί θυμό στην ελληνική κοινωνία. Και σε μια δεύτερη ανάγνωση… οργή.
Στην περίπτωση του Γιώργου Παπανδρέου, η πολιτική οικογένεια η οποία έδωσε στην Ελλάδα τρεις πρωθυπουργούς, πληρώνει το βαρύ τίμημα της αυταπόδεικτης διαπίστωσης ότι η ελληνική κοινωνία άγεται και φέρεται από τον παρορμητισμό ενός συναισθηματικού ρεαλισμού, που ο Γεώργιος και ο Ανδρέας Παπανδρέου εκμεταλλεύτηκαν και αξιοποίησαν στο έπακρο, για να εδραιώσουν το δικό τους πολιτικό imperium.
Είναι άξιο απορίας λοιπόν πόσο… πραγματικά θα ήθελε ο Γιώργος Παπανδρέου να επιχειρήσει ένα ηγετικό comeback. Και η απορία μεγαλώνει, καθώς αναρωτιέται κανείς γιατί επιτρέπει να παίζουν με το όνομά του, όσοι θα έβλεπαν πίσω από μια δική του “επιστροφή”, τη δική τους… ευδαιμονία.
ysterografa.gr
