Twitter @EmOikonomidis
Το 2008, η Αμερική άντεξε να φτάσει… ως την κάλπη και να εκλέξει τον πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο στην ιστορία του έθνους που γεννήθηκε από μια Επανάσταση και έφτασε να καθιερωθεί ως η παραδοσιακή υπερδύναμη της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως γενεών και συνθηκών.
Ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα ήταν ο “προφήτης της Αλλαγής”, για πολλούς η ενσάρκωση του “ονείρου” για το οποίο είχε κλείσει η φωνή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πριν από μερικές δεκαετίες. Η δε ιστορική συγκυρία που τον ήθελε να διαδέχεται την πιο πολεμοχαρή ηγεσία των ΗΠΑ από τον προηγούμενο κιόλας αιώνα (Μπους τζούνιορ, Ντικ Τσέινι, Ντόναλντ Ράμσφελντ), καθιστούσε ακόμη πιο εκκωφαντικά ηχηρή την προσδοκία της Προεδρίας του.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση που του κληρονόμησε η διακυβέρνηση Μπους με την ετσιθελική κατάρρευση της Lehman Brothers μερικές εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2008, θα μπορούσε να αποτελέσει το φυσικό ανάχωμα υλοποίησης της ατζέντας των προσδοκιών. Οι προσδοκίες όντως έμειναν μετέωρες, για τη συγκεκριμένη αστοχία υλικού ωστόσο δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση. Εκεί άλλωστε, οι στρατηγικά αριστοτεχνικοί χειρισμοί του Μπεν Μπερνάνκι και του Τίμοθι Γκάιτνερ, σε συνδυασμό με την “εγκάρδια συνεννόηση” του Λευκού Οίκου με τραπεζικούς οργανισμούς-φετίχ όπως τη Goldman Sachs, επέτρεψαν στην Αμερική του Ομπάμα να μην γονατίσει λόγω της κρίσης.
Η διακυβέρνηση Ομπάμα απέτυχε στο επίπεδο των ηθικών προσδοκιών. Και της αναζήτησης ενός μοντέλου κοινωνικής αλληλεγγύης, που προφανέστατα πήγαινε πιο μακριά από το σχέδιο Obamacare για την Υγεία και την Ασφάλιση. Το Γκουαντάναμο δεν έκλεισε, τα μέτωπα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ έκλεισαν… too little-too late, όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, η μεσαία τάξη για την οποία είχαν κουραστεί να γράφουν ομιλίες για τον Ομπάμα ο Μεσίνα και ο Άξελροντ δεν αισθάνθηκε ποτέ να βιώνει την ιστορική, αστική δικαίωσή της, και κάπως έτσι φτάσαμε στο περίπου ντέρμπι των προεδρικών εκλογών του 2012, όταν ο πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος λίγο έλειψε να χάσει από έναν Ρεπουμπλικανό, Μορμόνο, πρώην Κυβερνήτη της Μασαχουσέτης και επιχειρηματία, τον Μιτ Ρόμνεϊ.
Οι εκλογές του 2012 κερδήθηκαν οριακά, η 2η θητεία του Ομπάμα είναι… όσο άσχημη έχει καταγραφεί ιστορικά σχεδόν κάθε δεύτερη θητεία Αμερικανού Προέδρου, ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα διεκδίκησης 3ης θητείας και έτσι παρουσιάζεται ανίσχυρος στο ισοζύγιο ισορροπιών ισχύος στις ΗΠΑ, και η συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει για το 2016, δείχνει στην κατεύθυνση μιας άλλης ψυχολογικής πρωτιάς για την υπερδύναμη: Από τον πρώτο Αφροαμερικανό στην πρώτη γυναίκα Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να λατρεύουν τη Χίλαρι Κλίντον, να την εμφανίζουν ως το απόλυτο φαβορί, να προσεγγίζουν περίπου ως αδιανόητη μια ήττα της απέναντι σε όποιον επιλέξει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, πόσο μάλλον για το χρίσμα των Δημοκρατικών, οι πιο στενοί συνεργάτες του Ομπάμα έχουν ήδη… μεταναστεύσει (ο διευθυντής της καμπάνιας του, Τζιμ Μεσίνα, ανέλαβε σύμβουλος του Ντέιβιντ Κάμερον για να σώσει τους Τόρις), και όμως…
Οι πολιτικοί αναλυτές στις ΗΠΑ δεν πιστεύουν ότι η Αμερική θα κάνει το “άλλο” βήμα, με καθυστέρηση 8 ετών, μετά το 2008. Όχι επειδή δεν εμπιστεύεται μια γυναίκα για τον Λευκό Οίκο, αλλά επειδή δεν εμπιστεύεται τη Χίλαρι. Για την ήττα της οποίας δεν θα αισθανθούν καθόλου άσχημα, η μεσαία τάξη, οι Λατίνοι, η φιλελεύθερη τάση του Δημοκρατικού Κόμματος και οι ακτιβιστές, ο Μπαράκ Ομπάμα, μάλλον και… ο ίδιος ο Μπιλ Κλίντον.
Μέσα σε ένα τέτοιο μωσαϊκό παραγόντων, το θέμα της Συρίας, και η απολύτως άγαρμπη διαχείριση του ζητήματος από τον Μπαράκ Ομπάμα, σε σημείο που να απειλεί να μείνει ως ιστορικό στίγμα και μελανό αποτύπωμα της 8ετους θητείας του, τείνει να εξελιχθεί σε tipping point. Από τη Συρία… περνάει υπό προϋποθέσεις ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ίσως και ο μεθεπόμενος. Ή μάλλον η… μεθεπόμενη.
Γιατί, αν διαβάσει κανείς με οπτική στρατηγικής μέλλοντος τη δημόσια παραδοχή του Μπαράκ Ομπάμα, ότι η σύζυγός του και Πρώτη Κυρία Μισέλ Ομπάμα είναι αντίθετη με την επέμβαση στη Συρία, εύγλωττα προκύπτει το συμπέρασμα ότι της δίνει την καλύτερη… προίκα για το “αδιανόητο”: Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ να μην είναι η Χίλαρι, αλλά μια… Αφροαμερικανή.
Η Μισέλ Ομπάμα, σε ηλικία 49 ετών πλέον, διατηρεί… εξωφρενικά ποσοστά δημοφιλίας, τέτοια που μονάχα η Νάνσι Ρίγκαν την εποχή της νίκης στον Ψυχρό Πόλεμο είχε καταγράψει. Η Μισέλ ήταν εκείνη που βοήθησε σημαντικά τον Μπαράκ Ομπάμα στην πρώτη εκλογή του το 2008, και ως ένα σημείο άλλαξε υπέρ του το κλίμα της δεύτερης εκλογής το 2012, όταν οι πολιτικοί αναλυτές εντόπισαν στην ομιλία της στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος, το σημείο καμπής που επέτρεψε στον σύζυγό της να ανακτήσει την πολιτική επικοινωνία με τον μεσαίο χώρο των ΗΠΑ, εκείνον που το 2008 του είχε δώσει εμφαντικά τη νίκη απέναντι στον Τζον ΜακΚέιν.
Καθοριστικός βέβαια ήταν ο ρόλος και της ομιλίας του Μπιλ Κλίντον, ο άλλοτε Κυβερνήτης του Άρκανσα ωστόσο είναι ο χαρισματικότερος ρήτορας που γέννησε η Αμερική μετά τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ίσως και καλύτερος. Η σύγκριση λοιπόν είναι άτοπη.
Με προίκα τη διαφωνία της στο θέμα της Συρίας, και φυσική υποθήκη τη δημοφιλία της, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτά τα χρόνια στον Λευκό Οίκο καλλιέργησε ένα εναλλακτικό προφίλ, πολύ πιο κοντά στις απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας και της μέσης αμερικανικής οικογένειας, η Μισέλ Ομπάμα μπορεί να περιμένει. Τις εκλογές του 2020.
Τότε που, μια δική της υποψηφιότητα για την Προεδρία θα μπορούσε να μετατρέψει σε “παρένθεση” την εκλογή ενός Ρεπουμπλικανού στον Λευκό Οίκο το 2016. Όπως είχε κάνει ο Μπιλ Κλίντον το 1992 με τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Έτσι, ο Μπαράκ Ομπάμα θα γίνει ο… Πρώτος Κύριος στην Ιστορία των ΗΠΑ. Και ο Μπιλ Κλίντον, έχοντας αποτρέψει την εκλογή της Χίλαρι, θα μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος το σχέδιο που θα τον κάνει… Πρώτο Πατέρα. Όταν δηλαδή την Προεδρία των ΗΠΑ διεκδικήσει και κερδίσει στο (πολύ) απώτερο μέλλον, η φυσική κληρονόμος της δυναστείας Κλίντον. Η κόρη του, Τσέλσι…
ysterografa.gr
Το 2008, η Αμερική άντεξε να φτάσει… ως την κάλπη και να εκλέξει τον πρώτο Αφροαμερικανό Πρόεδρο στην ιστορία του έθνους που γεννήθηκε από μια Επανάσταση και έφτασε να καθιερωθεί ως η παραδοσιακή υπερδύναμη της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως γενεών και συνθηκών.
Ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα ήταν ο “προφήτης της Αλλαγής”, για πολλούς η ενσάρκωση του “ονείρου” για το οποίο είχε κλείσει η φωνή του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ πριν από μερικές δεκαετίες. Η δε ιστορική συγκυρία που τον ήθελε να διαδέχεται την πιο πολεμοχαρή ηγεσία των ΗΠΑ από τον προηγούμενο κιόλας αιώνα (Μπους τζούνιορ, Ντικ Τσέινι, Ντόναλντ Ράμσφελντ), καθιστούσε ακόμη πιο εκκωφαντικά ηχηρή την προσδοκία της Προεδρίας του.
Η παγκόσμια οικονομική κρίση που του κληρονόμησε η διακυβέρνηση Μπους με την ετσιθελική κατάρρευση της Lehman Brothers μερικές εβδομάδες πριν από τις προεδρικές εκλογές του 2008, θα μπορούσε να αποτελέσει το φυσικό ανάχωμα υλοποίησης της ατζέντας των προσδοκιών. Οι προσδοκίες όντως έμειναν μετέωρες, για τη συγκεκριμένη αστοχία υλικού ωστόσο δεν ευθύνεται η οικονομική κρίση. Εκεί άλλωστε, οι στρατηγικά αριστοτεχνικοί χειρισμοί του Μπεν Μπερνάνκι και του Τίμοθι Γκάιτνερ, σε συνδυασμό με την “εγκάρδια συνεννόηση” του Λευκού Οίκου με τραπεζικούς οργανισμούς-φετίχ όπως τη Goldman Sachs, επέτρεψαν στην Αμερική του Ομπάμα να μην γονατίσει λόγω της κρίσης.
Η διακυβέρνηση Ομπάμα απέτυχε στο επίπεδο των ηθικών προσδοκιών. Και της αναζήτησης ενός μοντέλου κοινωνικής αλληλεγγύης, που προφανέστατα πήγαινε πιο μακριά από το σχέδιο Obamacare για την Υγεία και την Ασφάλιση. Το Γκουαντάναμο δεν έκλεισε, τα μέτωπα στο Αφγανιστάν και το Ιράκ έκλεισαν… too little-too late, όπως θα έλεγαν και οι ίδιοι οι Αμερικανοί, η μεσαία τάξη για την οποία είχαν κουραστεί να γράφουν ομιλίες για τον Ομπάμα ο Μεσίνα και ο Άξελροντ δεν αισθάνθηκε ποτέ να βιώνει την ιστορική, αστική δικαίωσή της, και κάπως έτσι φτάσαμε στο περίπου ντέρμπι των προεδρικών εκλογών του 2012, όταν ο πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος λίγο έλειψε να χάσει από έναν Ρεπουμπλικανό, Μορμόνο, πρώην Κυβερνήτη της Μασαχουσέτης και επιχειρηματία, τον Μιτ Ρόμνεϊ.
Οι εκλογές του 2012 κερδήθηκαν οριακά, η 2η θητεία του Ομπάμα είναι… όσο άσχημη έχει καταγραφεί ιστορικά σχεδόν κάθε δεύτερη θητεία Αμερικανού Προέδρου, ο οποίος δεν έχει το δικαίωμα διεκδίκησης 3ης θητείας και έτσι παρουσιάζεται ανίσχυρος στο ισοζύγιο ισορροπιών ισχύος στις ΗΠΑ, και η συζήτηση που έχει ήδη ανοίξει για το 2016, δείχνει στην κατεύθυνση μιας άλλης ψυχολογικής πρωτιάς για την υπερδύναμη: Από τον πρώτο Αφροαμερικανό στην πρώτη γυναίκα Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Οι δημοσκοπήσεις εξακολουθούν να λατρεύουν τη Χίλαρι Κλίντον, να την εμφανίζουν ως το απόλυτο φαβορί, να προσεγγίζουν περίπου ως αδιανόητη μια ήττα της απέναντι σε όποιον επιλέξει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, πόσο μάλλον για το χρίσμα των Δημοκρατικών, οι πιο στενοί συνεργάτες του Ομπάμα έχουν ήδη… μεταναστεύσει (ο διευθυντής της καμπάνιας του, Τζιμ Μεσίνα, ανέλαβε σύμβουλος του Ντέιβιντ Κάμερον για να σώσει τους Τόρις), και όμως…
Οι πολιτικοί αναλυτές στις ΗΠΑ δεν πιστεύουν ότι η Αμερική θα κάνει το “άλλο” βήμα, με καθυστέρηση 8 ετών, μετά το 2008. Όχι επειδή δεν εμπιστεύεται μια γυναίκα για τον Λευκό Οίκο, αλλά επειδή δεν εμπιστεύεται τη Χίλαρι. Για την ήττα της οποίας δεν θα αισθανθούν καθόλου άσχημα, η μεσαία τάξη, οι Λατίνοι, η φιλελεύθερη τάση του Δημοκρατικού Κόμματος και οι ακτιβιστές, ο Μπαράκ Ομπάμα, μάλλον και… ο ίδιος ο Μπιλ Κλίντον.
Μέσα σε ένα τέτοιο μωσαϊκό παραγόντων, το θέμα της Συρίας, και η απολύτως άγαρμπη διαχείριση του ζητήματος από τον Μπαράκ Ομπάμα, σε σημείο που να απειλεί να μείνει ως ιστορικό στίγμα και μελανό αποτύπωμα της 8ετους θητείας του, τείνει να εξελιχθεί σε tipping point. Από τη Συρία… περνάει υπό προϋποθέσεις ο επόμενος Πρόεδρος των ΗΠΑ. Ίσως και ο μεθεπόμενος. Ή μάλλον η… μεθεπόμενη.
Γιατί, αν διαβάσει κανείς με οπτική στρατηγικής μέλλοντος τη δημόσια παραδοχή του Μπαράκ Ομπάμα, ότι η σύζυγός του και Πρώτη Κυρία Μισέλ Ομπάμα είναι αντίθετη με την επέμβαση στη Συρία, εύγλωττα προκύπτει το συμπέρασμα ότι της δίνει την καλύτερη… προίκα για το “αδιανόητο”: Η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος των ΗΠΑ να μην είναι η Χίλαρι, αλλά μια… Αφροαμερικανή.
Η Μισέλ Ομπάμα, σε ηλικία 49 ετών πλέον, διατηρεί… εξωφρενικά ποσοστά δημοφιλίας, τέτοια που μονάχα η Νάνσι Ρίγκαν την εποχή της νίκης στον Ψυχρό Πόλεμο είχε καταγράψει. Η Μισέλ ήταν εκείνη που βοήθησε σημαντικά τον Μπαράκ Ομπάμα στην πρώτη εκλογή του το 2008, και ως ένα σημείο άλλαξε υπέρ του το κλίμα της δεύτερης εκλογής το 2012, όταν οι πολιτικοί αναλυτές εντόπισαν στην ομιλία της στο Συνέδριο του Δημοκρατικού Κόμματος, το σημείο καμπής που επέτρεψε στον σύζυγό της να ανακτήσει την πολιτική επικοινωνία με τον μεσαίο χώρο των ΗΠΑ, εκείνον που το 2008 του είχε δώσει εμφαντικά τη νίκη απέναντι στον Τζον ΜακΚέιν.
Καθοριστικός βέβαια ήταν ο ρόλος και της ομιλίας του Μπιλ Κλίντον, ο άλλοτε Κυβερνήτης του Άρκανσα ωστόσο είναι ο χαρισματικότερος ρήτορας που γέννησε η Αμερική μετά τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, ίσως και καλύτερος. Η σύγκριση λοιπόν είναι άτοπη.
Με προίκα τη διαφωνία της στο θέμα της Συρίας, και φυσική υποθήκη τη δημοφιλία της, σε συνδυασμό με το γεγονός ότι αυτά τα χρόνια στον Λευκό Οίκο καλλιέργησε ένα εναλλακτικό προφίλ, πολύ πιο κοντά στις απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας και της μέσης αμερικανικής οικογένειας, η Μισέλ Ομπάμα μπορεί να περιμένει. Τις εκλογές του 2020.
Τότε που, μια δική της υποψηφιότητα για την Προεδρία θα μπορούσε να μετατρέψει σε “παρένθεση” την εκλογή ενός Ρεπουμπλικανού στον Λευκό Οίκο το 2016. Όπως είχε κάνει ο Μπιλ Κλίντον το 1992 με τον Τζορτζ Μπους τον πρεσβύτερο. Έτσι, ο Μπαράκ Ομπάμα θα γίνει ο… Πρώτος Κύριος στην Ιστορία των ΗΠΑ. Και ο Μπιλ Κλίντον, έχοντας αποτρέψει την εκλογή της Χίλαρι, θα μπορεί να συνεχίσει ανενόχλητος το σχέδιο που θα τον κάνει… Πρώτο Πατέρα. Όταν δηλαδή την Προεδρία των ΗΠΑ διεκδικήσει και κερδίσει στο (πολύ) απώτερο μέλλον, η φυσική κληρονόμος της δυναστείας Κλίντον. Η κόρη του, Τσέλσι…
ysterografa.gr
