Twitter@EmOikonomidis
Η σχέση κάθε λαού με τον κατά περίσταση ηγέτη του είναι πάντοτε… περίεργη, ιδιαίτερη, συνήθως μοναδική. Κανείς δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρος, πόσο μάλλον να προδικάσει, τι θα ξυπνήσει ο ηγέτης στον λαό στον οποίο απευθύνεται.
Εκείνο ωστόσο που είναι περίπου βέβαιο καθε φορά, είναι ότι το πώς “εντυπώνεται” ο ηγέτης στον λαό του, εξελίσσεται σε μόνιμο συμπλήρωμα της σχέσης τους, από το σημείο εκείνο και μετά.
Γι’ αυτό και το πιο ευκρινές αποτύπωμα της σχέσης έχει όρους και παραμέτρους ψυχολογικούς. Συναισθηματικούς. Ο λαός αγαπάει, εντυπωσιάζεται, απογοητεύεται, οργίζεται. Αλλά δεν ξεχνάει. Και πολλές φορές περιμένει.
Στην περίπτωση της πιο επαναστατικής κοινωνίας της ηπείρου μας, της γαλλικής, το ιστορικό λάθος της επιλογής του Φρανσουά Ολάντ για την Προεδρία της Δημοκρατίας στις εκλογές του 2012 βαίνει προς διόρθωση σχεδόν από την… επομένη. Οι Γάλλοι άλλωστε δεν προτίμησαν τον Ολάντ. Απλώς θέλησαν να τιμωρήσουν τον Νικολά Σαρκοζί. Και το έκαναν.
Εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, και πιο συγκεκριμένα μετά το πρώτο τρίμηνο της παρουσίας του στα Ηλύσια Πεδία, ο “κ.κανονικός”, που αποδείχτηκε “κ.τίποτα”, καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις ως ο χειρότερος Πρόεδρος που είχε ποτέ η Γαλλία. Σε όλες τις περιόδους Δημοκρατίας, από τον προηγούμενο αιώνα κιόλας.
Με ποσοστά αποδοχής που μετά βίας ξεπερνούν το 20%, ο σύντροφος ζωής της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που άνοιξε την πόρτα των Ηλυσίων Πεδίων για τη Βαλερί Τριερβελέρ, γνωρίζει ήδη ότι δεν έχει καμία τύχη στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Γι’ αυτό και στο Σοσιαλιστικό Κόμμα περισσεύει ήδη ο προβληματισμός για το αν θα πρέπει να προχωρήσουν στο ιστορικά πρωτοφανές, να δώσουν το χρίσμα σε κάποιον άλλο.
Απέναντι στον Ολάντ, οι Γάλλοι έχουν ήδη τοποθετήσει ψυχολογικά τον Νικολά Σαρκοζί. Που αφού “καθάρισε” με τη Δικαιοσύνη και την υπόθεση Μπετανκούρ, δεν έχει άλλον σοβαρό αντίπαλο, πέραν φυσικά του δικού του, κακού εαυτού. Ο Φρανσουά Φιγιόν, όσο κι αν αναγνωρίζεται ως μεταρρυθμιστής, δεν έχει τη σαρωτική αύρα, ούτε το ηγετικό αποτύπωμα του “Σαρκοζίξ”.
Αξίζει να σταθούμε στα ευρήματα της δημοσκόπησης της “BVA”, στην οποία οι Γάλλοι κλήθηκαν και συνέκριναν τους πιο μεγάλους Προέδρους τους. Ο Φρανσουά Μιτεράν (καμία έκπληξη) θεωρείται ο καλύτερος, με μόλις όμως 1% διαφορά (έκπληξη) από τον Ζακ Σιράκ (57%-56%). Ο Νικολά Σαρκοζί βρίσκεται στην τρίτη θέση με 45% και ο… δυστυχής Φρανσουά Ολάντ είναι τελευταίος με 27%.
Στις αρνητικές κρίσεις, ο Σιράκ έχει τις λιγότερες με 41%, ο Μιτεράν ακολουθεί με 43%, ο Σαρκοζί έχει 52% και ο Ολάντ… 70%.
Υπάρχει ωστόσο ένα επιμέρους ποιοτικό χαρακτηριστικό, ένα ερώτημα… με ουρά, στο οποίο ο Νικολά Σαρκοζί υπερέχει και εκείνου ακόμη του “πατέρα του (γαλλικού) Σοσιαλισμού”. Ο Σαρκοζί θεωρείται “ο πιο θαρραλέος” Πρόεδρος που είχαν ποτέ οι Γάλλοι, με ποσοστό 41%, έναντι 37% του Μιτεράν. Στο ίδιο ερώτημα, ο Ζακ Σιράκ συγκεντρώνει 9% και ο Φρανσουά Ολάντ 8%.
Το ερώτημα, και τα αποτελέσματα των απαντήσεων, έχουν τη σημασία τους. Η γαλλική κοινωνία, γονιδιακά επαναστατική, δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί με έναν… νερόβραστο ηγέτη. Με λόγο απολιτίκ συναινετικό, χωρίς γωνίες, ωδή στη… διπλωματία και τις δημόσιες σχέσεις. Γι’ αυτό και ο Σαρκοζί (επαν) έρχεται…
ysterografa.gr
Η σχέση κάθε λαού με τον κατά περίσταση ηγέτη του είναι πάντοτε… περίεργη, ιδιαίτερη, συνήθως μοναδική. Κανείς δεν μπορεί να είναι ποτέ σίγουρος, πόσο μάλλον να προδικάσει, τι θα ξυπνήσει ο ηγέτης στον λαό στον οποίο απευθύνεται.
Εκείνο ωστόσο που είναι περίπου βέβαιο καθε φορά, είναι ότι το πώς “εντυπώνεται” ο ηγέτης στον λαό του, εξελίσσεται σε μόνιμο συμπλήρωμα της σχέσης τους, από το σημείο εκείνο και μετά.
Γι’ αυτό και το πιο ευκρινές αποτύπωμα της σχέσης έχει όρους και παραμέτρους ψυχολογικούς. Συναισθηματικούς. Ο λαός αγαπάει, εντυπωσιάζεται, απογοητεύεται, οργίζεται. Αλλά δεν ξεχνάει. Και πολλές φορές περιμένει.
Στην περίπτωση της πιο επαναστατικής κοινωνίας της ηπείρου μας, της γαλλικής, το ιστορικό λάθος της επιλογής του Φρανσουά Ολάντ για την Προεδρία της Δημοκρατίας στις εκλογές του 2012 βαίνει προς διόρθωση σχεδόν από την… επομένη. Οι Γάλλοι άλλωστε δεν προτίμησαν τον Ολάντ. Απλώς θέλησαν να τιμωρήσουν τον Νικολά Σαρκοζί. Και το έκαναν.
Εδώ και σχεδόν έναν χρόνο, και πιο συγκεκριμένα μετά το πρώτο τρίμηνο της παρουσίας του στα Ηλύσια Πεδία, ο “κ.κανονικός”, που αποδείχτηκε “κ.τίποτα”, καταγράφεται σε όλες τις δημοσκοπήσεις ως ο χειρότερος Πρόεδρος που είχε ποτέ η Γαλλία. Σε όλες τις περιόδους Δημοκρατίας, από τον προηγούμενο αιώνα κιόλας.
Με ποσοστά αποδοχής που μετά βίας ξεπερνούν το 20%, ο σύντροφος ζωής της Σεγκολέν Ρουαγιάλ, που άνοιξε την πόρτα των Ηλυσίων Πεδίων για τη Βαλερί Τριερβελέρ, γνωρίζει ήδη ότι δεν έχει καμία τύχη στις επόμενες προεδρικές εκλογές. Γι’ αυτό και στο Σοσιαλιστικό Κόμμα περισσεύει ήδη ο προβληματισμός για το αν θα πρέπει να προχωρήσουν στο ιστορικά πρωτοφανές, να δώσουν το χρίσμα σε κάποιον άλλο.
Απέναντι στον Ολάντ, οι Γάλλοι έχουν ήδη τοποθετήσει ψυχολογικά τον Νικολά Σαρκοζί. Που αφού “καθάρισε” με τη Δικαιοσύνη και την υπόθεση Μπετανκούρ, δεν έχει άλλον σοβαρό αντίπαλο, πέραν φυσικά του δικού του, κακού εαυτού. Ο Φρανσουά Φιγιόν, όσο κι αν αναγνωρίζεται ως μεταρρυθμιστής, δεν έχει τη σαρωτική αύρα, ούτε το ηγετικό αποτύπωμα του “Σαρκοζίξ”.
Αξίζει να σταθούμε στα ευρήματα της δημοσκόπησης της “BVA”, στην οποία οι Γάλλοι κλήθηκαν και συνέκριναν τους πιο μεγάλους Προέδρους τους. Ο Φρανσουά Μιτεράν (καμία έκπληξη) θεωρείται ο καλύτερος, με μόλις όμως 1% διαφορά (έκπληξη) από τον Ζακ Σιράκ (57%-56%). Ο Νικολά Σαρκοζί βρίσκεται στην τρίτη θέση με 45% και ο… δυστυχής Φρανσουά Ολάντ είναι τελευταίος με 27%.
Στις αρνητικές κρίσεις, ο Σιράκ έχει τις λιγότερες με 41%, ο Μιτεράν ακολουθεί με 43%, ο Σαρκοζί έχει 52% και ο Ολάντ… 70%.
Υπάρχει ωστόσο ένα επιμέρους ποιοτικό χαρακτηριστικό, ένα ερώτημα… με ουρά, στο οποίο ο Νικολά Σαρκοζί υπερέχει και εκείνου ακόμη του “πατέρα του (γαλλικού) Σοσιαλισμού”. Ο Σαρκοζί θεωρείται “ο πιο θαρραλέος” Πρόεδρος που είχαν ποτέ οι Γάλλοι, με ποσοστό 41%, έναντι 37% του Μιτεράν. Στο ίδιο ερώτημα, ο Ζακ Σιράκ συγκεντρώνει 9% και ο Φρανσουά Ολάντ 8%.
Το ερώτημα, και τα αποτελέσματα των απαντήσεων, έχουν τη σημασία τους. Η γαλλική κοινωνία, γονιδιακά επαναστατική, δεν θα μπορούσε να συμβιβαστεί με έναν… νερόβραστο ηγέτη. Με λόγο απολιτίκ συναινετικό, χωρίς γωνίες, ωδή στη… διπλωματία και τις δημόσιες σχέσεις. Γι’ αυτό και ο Σαρκοζί (επαν) έρχεται…
ysterografa.gr
