Γράφει ο Γεώργιος Αγαλιώτης
Υποτίθεται πως βιώνουμε τη κατάρρευση ενός αποτυχημένου κοινωνικού μοντέλου το οποίο δημιουργήθηκε από την εφαρμογή ενός επί δεκαετίες λανθασμένου μοντέλου διακυβέρνησης, με την υιοθέτηση λανθασμένων πολιτικών οικονομικού μίγματος.
Τα αποτελέσματα της εφαρμογής τέτοιων μοντέλων επί δεκαετίες στη χώρα είναι πλέον αδιαμφισβήτητα αρνητικά.
Η χώρα βαδίζει φορτωμένη ένα υπέρογκο χρέος, με την οικονομία της χειμαζόμενη από την ύφεση ,με στρατιές ανέργων και νεόπτωχων , με μεγάλα κομμάτια του κοινωνικού ιστού της χώρας σε πλήρη σύγχυση αλλά συνάμα και με μια πρωτόγνωρη ταυτόχρονη άρνηση εφαρμογής πραγματικών μεταρρυθμίσεων – τομών απόλυτα αναγκαίων για την ανασυγκρότηση. Την ίδια στιγμή υπάρχουν ακόμη τμήματα πληθυσμού, τα οποία επωφελούμενα επί δεκαετίες από τον άκρατο κρατικό προσανατολισμό της οικονομίας και τις πελατειακές σχέσεις με το πολιτικό προσωπικό, εξακολουθούν να νέμονται προνόμια και επιπλέον εισοδήματα. Τα τμήματα αυτά της κρατικής ή κρατικοδίαιτης νομενκλατούρας εξακολουθούν να οδηγούν εκ του ασφαλούς τις τύχες της χώρας αρνούμενες να παραχωρήσουν ή να απολέσουν προνόμια αλλά και εισοδήματα ,στηριζόμενα κυρίως στην ιδεολογική σύγχυση των διαφόρων κοινωνικών στρωμάτων αλλά και στην αδυναμία ή εκμηδένιση οποιασδήποτε φωνής τολμά να αρθρώσει ή να κοινωνήσει διαφορετική άποψη. Η πλήρης δαιμονοποίηση του επιχειρηματικού κέρδους και των κανόνων της οικονομίας της αγοράς αλλά κυρίως η ΄΄ σοβιετική΄΄ αντίληψη περί της λειτουργίας της οικονομίας, έχει διαποτίσει σε τέτοιο βαθμό τη συνείδηση της πλειοψηφίας των συμπολιτών μας , καθιστώντας επί της ουσίας αδύνατο το ΄ρεφορμισμό΄ της οικονομίας διότι θεωρείται απλά αδιανόητος.
Έτσι απολύτως φυσιολογικά η δυσαρέσκεια εξαντλείται με προσφυγή στα πολιτικά άκρα , τα οποία ενώ δεν προσφέρουν εναλλακτική πολιτική-ιδεολογική-οικονομική πρόταση καρπούνται πολιτικά οφέλη ,απορροφώντας τους όποιους κοινωνικούς κραδασμούς, προσφέροντας ένα ‘πολιτικό΄ μαξιλάρι στο ‘σύστημα’, απολύτως αναγκαίο για την απρόσκοπτη συνέχιση της ίδιας πολιτικής , η οποία επικοινωνιακά εμφανίζεται κατά το δοκούν είτε ως ‘μεγάλη αλλαγή’ είτε ως ‘επίτευξη στόχων’ είτε ως ‘ επιτυχής μεταρρύθμιση’. Φυσικά κάποιες μικρές αλλαγές ή καλύτερα παραλλαγές συντελούνται ώστε να προωθηθεί επικοινωνιακά το επιθυμητά και ενσυνείδητα παραγόμενο ‘πολιτικό παρα-προιόν’.
Παρόλα αυτά οι βασικές αρχές οικονομικής πολιτικής, οι οποίες αποδεδειγμένα μας έφεραν σε αυτό το σημείο παραμένουν όχι μόνον απαράλλακτες αλλά εφαρμόζονται στη σκληρότερη και απεχθέστερη δυνατή εκδοχή τους.
Οι κρατικοί λοιπόν αξιωματούχοι ενός υποτίθεται φιλελεύθερου κόμματος που ασκεί τη διακυβέρνηση μας δηλώνουν πλέον ευθαρσώς πως είναι ‘ καλύτερα να κλείσουν οι επιχειρήσεις οι οποίες οφείλουν, παρά να μένουν ανοικτές και να συνεχίσουν να παράγουν ελλείμματα στο κράτος ,στα ασφαλιστικά ταμεία και τους εργαζομένους τους’.
Σε αυτή λοιπόν τη φράση ακριβώς και στα μηνύματα που αυτή μεταδίδει στο υποσυνείδητο εμπεριέχεται όλη η φιλοσοφία της επί δεκαετίες εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής.
Η πολιτεία δεν εξετάζει αν το σημερινό φορολογικό καθεστώς είναι επαχθές ,άδικο και με μη ισότιμα κατανεμημένα φορολογικά βάρη. Δεν εξετάζει αν η εφαρμοζόμενη φορολογία έχει ανταποδοτικότητα για το φορολογούμενο πολίτη. Δεν εξετάζει αν τα ποσοστά των ασφαλιστικών εισφορών είναι υπέρμετρα υψηλά ,ούτε τη πτώση του κύκλου εργασιών των επιχειρήσεων λόγω της ύφεσης που δημιούργησε και δημιουργεί η τροφοδότηση των κάθε είδους και λογής ελλειμμάτων κρατικών φορέων και επιχειρήσεων, μονοπωλιακού μάλιστα χαρακτήρα. Δεν εξετάζει για ποιο λόγο ακόμη και οι πιο ανταγωνιστικές επιχειρήσεις αδυνατούν να λειτουργήσουν σε ένα τέτοιο γραφειοκρατικό, ρευστό και ασταθές λόγω πολυνομίας περιβάλλον.
Αποφασίζουμε διοικητικά χωρίς να λαμβάνουμε υπόψη μας τις συνθήκες, που εμείς με τη διακυβέρνησή μας δημιουργήσαμε και όποιος δεν δύναται να ανταπεξέλθει ας κλείσει. Έτσι απλά.
Δηλαδή ετοιμάζετε ‘πογκρόμ’; Εντάξει να το δεχτούμε κι αυτό. Όμως θέλουμε απαντήσεις σε κάποια πολύ απλά ερωτήματα.
Μπορείτε να μας πείτε με τέτοιο εχθρικό περιβάλλον για τις επιχειρήσεις, πως θα λύσετε το πρόβλημα της ανεργίας; Η χώρα έχει ενάμισι εκατομμύριο ανέργους, το ποσοστό ανεργίας των νέων μας αγγίζει το 60% και κατά τη δήλωση του κ. Πρωθυπουργού κατά την επίσκεψή του στην Ουάσιγκτον, είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα. Ποιος θα απορροφήσει όλη αυτή τη στρατιά; Μήπως οι Δημόσιες επιχειρήσεις και οργανισμοί που εσείς και οι ‘συνδικαληστές’ σας διοικείτε ;
Ή θα έλθουν πιστεύετε οι μεγαλοεπενδυτές από το εξωτερικό για να ιδρύσουν επιχειρήσεις σε ένα τέτοιο εχθρικό περιβάλλον για την επιχειρηματικότητα;
Ποιος κύριοι; Ποιός;
Αποδεδειγμένα διεθνώς μόνον η οικονομία της αγοράς μπορεί να δώσει λύσεις στο πρόβλημα ,έστω και με τα όποια προβλήματα εφαρμογής. Διεθνώς η καταπολέμηση της ανεργίας εναπόκειται κυρίως στην ενθάρρυνση των μικρομεσαίων να επενδύσουν είτε σε νέες αγορές είτε σε νέα προιόντα δημιουργώντας νέες θέσεις εργασίας, ακριβώς λόγω της πληθώρας, της εξειδίκευσης ,της προσαρμοστικότητας και της ευελιξίας τους σε όλους σχεδόν τους τομείς της οικονομίας. Τι είναι πιο εύκολο; Ένα εκατομμύριο επιχειρήσεις να προσλάβουν από έναν εργαζόμενο ή 10 επιχειρήσεις να προσλάβουν ένα εκατομμύριο εργαζόμενους; Πεντακόσιες χιλιάδες άνεργοι να ιδρύσουν μικρές επιχειρήσεις σε ένα σταθερό και ευνοικό περιβάλλον ή να περιμένουν έως ότου βρούν εργασία σε τρίτο εργοδότη; Μια βόλτα στα μεγάλα αστικά κέντρα των αναπτυγμένων και όχι μόνο χωρών θα σας πείσει πως βαδίζετε λάθος. Ακόμη και η Μαοική-Καπιταλιστική Κίνα αυτά εφαρμόζει εδώ και δεκαετίες.
Υπενθυμίζω επίσης σε όλους πως όσες φορές εφαρμόστηκαν ιστορικά πολιτκές ‘η οικονομικές ‘τελικές λύσεις’ είχαμε πολιτικά ή οικονομικά ‘ ολοκαυτώματα’.
Η ιστορία αλλά και οι επόμενες γενιές των Ελλήνων όταν θα έλθει η ώρα να μας κρίνουν θα είναι αδυσώπητες προς όλους μας.
Για αυτό λοιπόν είναι αδιανόητο κατά τη ταπεινή μου άποψη ο οποιοσδήποτε αξιωματούχος ενός ‘φιλελεύθερου κόμματος’ ή ο οιοσδήποτε κρατικός λειτουργός να προβαίνει σε τέτοιου είδους δηλώσεις και ενέργειες αντί να φροντίζει πρώτα από όλα την αγορά και τους τρόπους που θα άρει όποιου είδους αντικίνητρα υπάρχουν. Φυσικά υπάρχει πάντα και ο πολιτικός ελιγμός να ανασκευαστούν τέτοιου είδους δηλώσεις προς τη σωστή κατεύθυνση.
Γιατί αργά ή γρήγορα οι παρενέργειες θα είναι τόσο μεγάλες που θα οδηγήσουν μαθηματικά στο σημείο όπου κανείς δεν θα είναι διατεθειμένος να παράγει πλούτο από τη φορολόγηση του οποίου θα δύναται η πολιτεία να κάνει πολιτικές. Άλλο θέμα είναι να είναι κάποιος νομοταγής και να πληρώνει τους φόρους και τις ασφαλιστικές εισφορές που του αναλογούν σε ένα ισότιμο και ‘ κοινωνικά δίκαιο’ εφαρμοζόμενο φορολογικό σύστημα σε μια ευνομούμενη πολιτεία και άλλο να υποχρεώνεται να πληρώνει υπέρμετρα ποσά για τη συντήρηση ενός κράτους - τερατουργήματος στο οποίο βασιλεύει η ανυποληψία, η λοβιτούρα και το βόλεμα των ημετέρων χωρίς ανταπόδοση.
Καλό λοιπόν είναι να μη σχεδιάζετε ‘τελικές λύσεις’ για την επιχειρηματικότητα όπως εσείς την εννοείτε γιατί οι εξελίξεις θα μας προλάβουν όλους.
Η ‘ΤΕΛΙΚΗ ΛΥΣΗ’ στη περίπτωσή μας δεν έχει εφαρμογή διότι οδηγεί στο χάος και στην ανείπωτη φτώχια για όλους μας.
