Άρθρο του Χρήστου Α. Κατσαρού (Chris Sintiki)
Η πρωτοφανής απόφαση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης -βλέπε Τρόικα, άρα Γερμανία- για απομείωση, κοινώς κούρεμα, των καταθέσεων στην Κύπρο αφήνει πολλά ερωτηματικά τόσο για την συνοχή και αλληλεγγύη των κρατών-μελών στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και για τον ρόλο διεθνών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που ίσως και να ξεπερνούν τα στενά όρια της Γηραιάς ηπείρου.
Το μήνυμα είναι διπλό: αφενός μεν στέλνεται σαφής προειδοποίηση στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που έχουν υπογράψει το Μνημόνιο-και σε όσες άλλες θα ενταχθούν σε αυτό- ότι αν δεν ακολουθήσουν πιστά τις διαταγές της οικονομικής υπερκυβέρνησης θα πάθουν τα ίδια με την Κύπρο, αφετέρου, με δεδομένο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό καταθέσεων στο νησί προέρχεται από Ρώσους επενδυτές, η συγκεκριμένη απόφαση είναι ξεκάθαρο χτύπημα στη Ρωσική οικονομία που τα τελευταία χρόνια είχε αναδειχθεί σε ανερχόμενη δύναμη, αφού με στρατηγικές κινήσεις πήρε ό,τι της ανήκε διώχνοντας επιπλέον από το έδαφός της διεθνείς τοκογλύφους και τραπεζικούς οργανισμούς που την απομυζούσαν.
Μήπως λοιπόν όλο αυτό είναι η απάντηση σε αυτή την κίνηση της Ρωσίας τότε; Βέβαια, η Γερμανία ευελπιστεί στην εισροή αυτών των κεφαλαίων σε δικές της τράπεζες, είτε εντός της επικράτειάς της είτε στις χώρες της Βαλτικής, κυρίως στη Λετονία, σε τράπεζες που ελέγχονται από την Deutschebank για να ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο την οικονομική της θέση τόσο στο Ευρωπαϊκό όσο και στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι αναδεικνύοντας εαυτήν ως μόνη αξιόπιστη λύση αφού έχει καταφέρει να διαρρήξει τις σχέσεις της Ορθόδοξης Ρωσίας με τις ομόδοξες Ελλάδα και Κύπρο, είτε με το πάγωμα των ενεργειακών συμφωνιών στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας είτε με το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο. Επιπλέον οι πληροφορίες λένε ότι η Γερμανία παίρνει πίσω στα κρατικά της θησαυροφυλάκια το χρυσό που έχει κατατεθειμένο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χτυπώντας έτσι την αξιοπιστία του Ευρώ για τη σωτηρία του οποίου υποτίθεται ότι κόπτεται, αλλά και τη συνοχή της Ε.Ε. Οι κακές γλώσσες μάλιστα λένε πως ουσιαστικά η Γερμανία έδειξε την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση στην Κύπρο αν η τελευταία δεν συμμορφωνόταν με τις απαιτήσεις της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σόϊμπλε. Βέβαια, η Γερμανία, δια στόματος Σόιμπλε, έσπευσε να το διαψεύσει, ρίχνοντας τα βάρη στην Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ. και την Κυπριακή κυβέρνηση-ποιος μπορεί να πιστέψει όμως ότι ακόμα και ο χειρότερος κυβερνήτης θα έπαιρνε μια τέτοια καταστροφική για τη χώρα του απόφαση αν δεν είχε δεχτεί αφόρητες πιέσεις; Οι προεκλογικές δεσμεύσεις των διαχειριστών πλέον της εξουσίας στα κράτη της Μεσογείου-εξαιρείται η Γαλλία που είτε φανερά με τον κύριο Σαρκοζύ είτε λάθρα με τον κύριο Ολλάντ είναι δεμένη στο άρμα της Γερμανικής πολιτικής- που αναιρούνται και αυτοαναιρούνται κοροϊδεύοντας λαούς και υφαρπάζοντας ψήφους είναι κοινός τόπος, όπως κοινός τόπος είναι και η έλλειψη διαπραγματευτικής ικανότητας, η λήψη σκληρών μέτρων, οι λάθος συνταγές που όμως πρέπει να τηρηθούν, η Τρόικα που απαιτεί και το διαψεύδει ρίχνοντας ευθύνες στις Εθνικές κυβερνήσεις, η διάλυση της παιδείας, της υγείας, της οικονομίας, της εθνικής άμυνας, όλων δηλαδή των στρατηγικών τομέων μιας χώρας μέσα από μία τακτική του διαίρει και βασίλευε, η αδιαφορία απέναντι στον άνθρωπο που θεωρείται αναλώσιμος και κατ’ επέκταση απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και τα κοινωνικά προβλήματα. Έτσι η εκλογή των οποιωνδήποτε πολιτικών καθίσταται αδιέξοδη για τον πολίτη και την καθημερινότητά του, αλλά και για την χώρα την ίδια όσο η πολιτική δεν απομακρύνεται από λογικές εξαρτήσεων. Ο Διεθνής τύπος μίλησε για εκδικητική απόφαση. Η εκδίκηση όμως κινείται στα όρια του θυμικού και όχι της λογικής. Η ψυχρή εκτέλεση της Κυπριακής οικονομίας-και κατ’ επέκταση όλων των μνημονιακών οικονομιών- που κατέστη πλέον αναξιόπιστη για τους ξένους επενδυτές είτε ψηφιστεί το μέτρο είτε όχι-ελπίζουμε για το καλό και την γρηγορότερη ανάκαμψη της μαρτυρικής Νήσου να απορριφθεί από την Κυπριακή Βουλή- και το χτύπημα στην οικονομία της Ρωσίας είναι σχέδιο του οποίου οι προδιαγραφές απαιτούσαν μια απόλυτα τετράγωνη λογική, χωρίς βέβαια να μπορεί κανείς να αποκλείσει ως δευτερεύοντα παράγοντα την πικρία για την Γερμανική ήττα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Ανατολικό Μέτωπο λόγω της καθυστέρησης των στρατευμάτων του άξονα στην Ελλάδα και του Ρωσικού χειμώνα που μαζί με το τοπίο καμένης γης και έλλειψης τροφίμων συνετέλεσαν στην αποδυνάμωση της Γερμανίας. Αυτά είναι τα προφανή. Πίσω από αυτά όμως κρύβεται η καταλήστευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και του ορυκτού πλούτου της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Μη έχοντας πλέον την στήριξη της Ρωσίας τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος θα στραφούν σε Γερμανικές και πολυεθνικές-βλέπε Αμερικάνικες- εταιρείες για την εξόρυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου με μηδαμινές ουσιαστικά απολαβές τόσο για το κράτος όσο και για τους εργαζόμενους. Ακόμα χειρότερα, ίσως να ζητηθεί ή να απαιτηθεί η παραχώρηση του ορυκτού και υποθαλάσσιου πλούτου ως αποτέλεσμα αδυναμίας αποπληρωμής των επονείδιστων και ληστρικών μνημονιακών δανείων. Και βέβαια, η απάντηση στην άρνηση είναι έτοιμη: ο κίνδυνος εξ Ανατολών καραδοκεί και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Εξάλλου, η γείτονα, φίλα προσκείμενη ιστορικά κατά τον τελευταίο αιώνα στη Γερμανία, αλλά και στην Αμερική, θα ήταν ίσως πιο εύκολα διαχειρίσιμη. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν θα ήταν περίεργο να δούμε και κάποιο θερμό επεισόδιο. Δρα όμως αυτόνομα η Γερμανική πολιτική ή οι κρυφές φιλοδοξίες της κυρίας Μέρκελ και του επιτελείου της για οικονομική κατοχή της Ευρώπης παίζουν ηθελημένα ή άθελα το παιχνίδι άλλων συμφερόντων που ζητούν την αποδυνάμωση της Ρωσίας, η οποία μετά την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και την πρόσκαιρη οικονομική δυσπραγία είχε αρχίσει πάλι να αποτελεί το αντίπαλον δέος; Η αντιπαράθεση δεν θα μπορούσε σίγουρα να γίνεται πλέον με πολιτικούς όρους, αφού η Ρωσική Άρκτος ακολούθησε επιθετικά καπιταλιστική πολιτική. Μήπως λοιπόν επιλέχτηκε η τακτική του οικονομικού πολέμου προκειμένου η Αμερικανική οικονομία ως άλλος γίγαντας με πήλινα πόδια, αφού το εξωτερικό της χρέος και μάλιστα προς την Κίνα είναι τεράστιο, να αναδειχθεί ως μόνη υπερδύναμη; Έτσι λοιπόν με εφαλτήριο τη Γερμανία, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια αποδυνάμωση και ενδεχομένως διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα και πτώση ως και αφανισμός του Ευρώ, από την άλλη οικονομικό χτύπημα στη Ρωσική οικονομία μέχρι του σημείου να μην μπορεί να αντιδράσει σε οποιοδήποτε σχέδιο πολέμου-βλέπε Ιράν-ή επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ-βλέπε αντιπυραυλική ασπίδα. Έπεται άραγε η σειρά της Κίνας; Και άραγε είναι άσχετα όλα αυτά με την αραβική επανάσταση σε Αίγυπτο, Λιβύη και Συρία ή με την εισβολή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Υπενθυμίζουμε ότι κι εκεί υπάρχουν μεγάλα αποθέματα υδρογονανθράκων τα οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν να εκμεταλλευτούν, είχαν όμως εμπόδιο τις κυβερνήσεις τις οποίες κατάφεραν να ρίξουν χτυπώντας τες στην αχίλλειο πτέρνα τους, δηλαδή στο έλλειμμα δημοκρατίας που εμφάνιζαν. Μόνος αντίπαλος πλέον το Ιράν. Αφού λοιπόν εγκατέστησαν φίλα προσκείμενες σε αυτούς κυβερνήσεις στον εξεγερμένο αραβικό κόσμο και αφού κατέλαβαν Ιράκ και Αφγανιστάν πιστεύουν ότι έχουν κυκλώσει από παντού το Ιράν. Έπρεπε όμως πρώτα να αποδυναμωθεί η Ε.Ε και η Ρωσία για να δράσουν ανεξέλεγκτα. Αυτή η προσπάθεια υλοποιείται τώρα με τα χτυπήματα της Ρωσικής οικονομίας σε Ελλάδα και Κύπρο- και ποιος ξέρει τι άλλο έχει συνέχεια σε αυτό τον αγώνα της διελκυστίνδας! Όλα όσα αναλύθηκαν σε αυτό το άρθρο αποτελούν σκέψεις του γράφοντος με την επιθυμία να διαψευσθεί παντελώς γιατί σε αντίθετη περίπτωση οι συνέπειες όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στη Διεθνή πολιτική σκηνή θα είναι καταιγιστικές και ενδεχομένως μοιραίες για την ανθρωπότητα, ικανές ακόμα και να οδηγήσουν στον όλεθρο οικονομικές αυτοκρατορίες αφού πρέπει να θεωρείται σχεδόν δεδομένη κάποια στιγμή η απάντηση από το αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ από την άλλη πλευρά η υφαρπαγή χρηματοοικονομικών πόρων και η εξαθλίωση κρατών και πολιτών οδηγεί σε βίαιες συγκρούσεις, είτε εμφύλιες, είτε διμερείς είτε διεθνείς. Σε αυτή την γεωπολιτική σκακιέρα όμως που διαμορφώνεται τώρα κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το αποτέλεσμα και ποιος πραγματικά κουνάει τα πιόνια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι επιδιώκονται ανακατατάξεις τις οποίες κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Εμείς απλά να ευχηθούμε στη Μεγαλόνησο καλή δύναμη και να επιλέξει συνετά και όχι υπό το φοβικό καθεστώς του ψευτομονόδρομου του μνημονίου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, Καθημερινή Εφημερίδα του Ν. Σερρών,
Η πρωτοφανής απόφαση του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Στήριξης -βλέπε Τρόικα, άρα Γερμανία- για απομείωση, κοινώς κούρεμα, των καταθέσεων στην Κύπρο αφήνει πολλά ερωτηματικά τόσο για την συνοχή και αλληλεγγύη των κρατών-μελών στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και για τον ρόλο διεθνών οικονομικών και γεωπολιτικών συμφερόντων που ίσως και να ξεπερνούν τα στενά όρια της Γηραιάς ηπείρου.
Το μήνυμα είναι διπλό: αφενός μεν στέλνεται σαφής προειδοποίηση στις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που έχουν υπογράψει το Μνημόνιο-και σε όσες άλλες θα ενταχθούν σε αυτό- ότι αν δεν ακολουθήσουν πιστά τις διαταγές της οικονομικής υπερκυβέρνησης θα πάθουν τα ίδια με την Κύπρο, αφετέρου, με δεδομένο ότι το μεγαλύτερο ποσοστό καταθέσεων στο νησί προέρχεται από Ρώσους επενδυτές, η συγκεκριμένη απόφαση είναι ξεκάθαρο χτύπημα στη Ρωσική οικονομία που τα τελευταία χρόνια είχε αναδειχθεί σε ανερχόμενη δύναμη, αφού με στρατηγικές κινήσεις πήρε ό,τι της ανήκε διώχνοντας επιπλέον από το έδαφός της διεθνείς τοκογλύφους και τραπεζικούς οργανισμούς που την απομυζούσαν.Μήπως λοιπόν όλο αυτό είναι η απάντηση σε αυτή την κίνηση της Ρωσίας τότε; Βέβαια, η Γερμανία ευελπιστεί στην εισροή αυτών των κεφαλαίων σε δικές της τράπεζες, είτε εντός της επικράτειάς της είτε στις χώρες της Βαλτικής, κυρίως στη Λετονία, σε τράπεζες που ελέγχονται από την Deutschebank για να ισχυροποιήσει ακόμα περισσότερο την οικονομική της θέση τόσο στο Ευρωπαϊκό όσο και στο παγκόσμιο οικονομικό και πολιτικό γίγνεσθαι αναδεικνύοντας εαυτήν ως μόνη αξιόπιστη λύση αφού έχει καταφέρει να διαρρήξει τις σχέσεις της Ορθόδοξης Ρωσίας με τις ομόδοξες Ελλάδα και Κύπρο, είτε με το πάγωμα των ενεργειακών συμφωνιών στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας είτε με το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο. Επιπλέον οι πληροφορίες λένε ότι η Γερμανία παίρνει πίσω στα κρατικά της θησαυροφυλάκια το χρυσό που έχει κατατεθειμένο στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα χτυπώντας έτσι την αξιοπιστία του Ευρώ για τη σωτηρία του οποίου υποτίθεται ότι κόπτεται, αλλά και τη συνοχή της Ε.Ε. Οι κακές γλώσσες μάλιστα λένε πως ουσιαστικά η Γερμανία έδειξε την πόρτα της εξόδου από την Ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση στην Κύπρο αν η τελευταία δεν συμμορφωνόταν με τις απαιτήσεις της κυρίας Μέρκελ και του κυρίου Σόϊμπλε. Βέβαια, η Γερμανία, δια στόματος Σόιμπλε, έσπευσε να το διαψεύσει, ρίχνοντας τα βάρη στην Ε.Κ.Τ., το Δ.Ν.Τ. και την Κυπριακή κυβέρνηση-ποιος μπορεί να πιστέψει όμως ότι ακόμα και ο χειρότερος κυβερνήτης θα έπαιρνε μια τέτοια καταστροφική για τη χώρα του απόφαση αν δεν είχε δεχτεί αφόρητες πιέσεις; Οι προεκλογικές δεσμεύσεις των διαχειριστών πλέον της εξουσίας στα κράτη της Μεσογείου-εξαιρείται η Γαλλία που είτε φανερά με τον κύριο Σαρκοζύ είτε λάθρα με τον κύριο Ολλάντ είναι δεμένη στο άρμα της Γερμανικής πολιτικής- που αναιρούνται και αυτοαναιρούνται κοροϊδεύοντας λαούς και υφαρπάζοντας ψήφους είναι κοινός τόπος, όπως κοινός τόπος είναι και η έλλειψη διαπραγματευτικής ικανότητας, η λήψη σκληρών μέτρων, οι λάθος συνταγές που όμως πρέπει να τηρηθούν, η Τρόικα που απαιτεί και το διαψεύδει ρίχνοντας ευθύνες στις Εθνικές κυβερνήσεις, η διάλυση της παιδείας, της υγείας, της οικονομίας, της εθνικής άμυνας, όλων δηλαδή των στρατηγικών τομέων μιας χώρας μέσα από μία τακτική του διαίρει και βασίλευε, η αδιαφορία απέναντι στον άνθρωπο που θεωρείται αναλώσιμος και κατ’ επέκταση απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και τα κοινωνικά προβλήματα. Έτσι η εκλογή των οποιωνδήποτε πολιτικών καθίσταται αδιέξοδη για τον πολίτη και την καθημερινότητά του, αλλά και για την χώρα την ίδια όσο η πολιτική δεν απομακρύνεται από λογικές εξαρτήσεων. Ο Διεθνής τύπος μίλησε για εκδικητική απόφαση. Η εκδίκηση όμως κινείται στα όρια του θυμικού και όχι της λογικής. Η ψυχρή εκτέλεση της Κυπριακής οικονομίας-και κατ’ επέκταση όλων των μνημονιακών οικονομιών- που κατέστη πλέον αναξιόπιστη για τους ξένους επενδυτές είτε ψηφιστεί το μέτρο είτε όχι-ελπίζουμε για το καλό και την γρηγορότερη ανάκαμψη της μαρτυρικής Νήσου να απορριφθεί από την Κυπριακή Βουλή- και το χτύπημα στην οικονομία της Ρωσίας είναι σχέδιο του οποίου οι προδιαγραφές απαιτούσαν μια απόλυτα τετράγωνη λογική, χωρίς βέβαια να μπορεί κανείς να αποκλείσει ως δευτερεύοντα παράγοντα την πικρία για την Γερμανική ήττα κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στο Ανατολικό Μέτωπο λόγω της καθυστέρησης των στρατευμάτων του άξονα στην Ελλάδα και του Ρωσικού χειμώνα που μαζί με το τοπίο καμένης γης και έλλειψης τροφίμων συνετέλεσαν στην αποδυνάμωση της Γερμανίας. Αυτά είναι τα προφανή. Πίσω από αυτά όμως κρύβεται η καταλήστευση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων και του ορυκτού πλούτου της Νοτιοανατολικής Μεσογείου. Μη έχοντας πλέον την στήριξη της Ρωσίας τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος θα στραφούν σε Γερμανικές και πολυεθνικές-βλέπε Αμερικάνικες- εταιρείες για την εξόρυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου με μηδαμινές ουσιαστικά απολαβές τόσο για το κράτος όσο και για τους εργαζόμενους. Ακόμα χειρότερα, ίσως να ζητηθεί ή να απαιτηθεί η παραχώρηση του ορυκτού και υποθαλάσσιου πλούτου ως αποτέλεσμα αδυναμίας αποπληρωμής των επονείδιστων και ληστρικών μνημονιακών δανείων. Και βέβαια, η απάντηση στην άρνηση είναι έτοιμη: ο κίνδυνος εξ Ανατολών καραδοκεί και περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να χτυπήσει. Εξάλλου, η γείτονα, φίλα προσκείμενη ιστορικά κατά τον τελευταίο αιώνα στη Γερμανία, αλλά και στην Αμερική, θα ήταν ίσως πιο εύκολα διαχειρίσιμη. Υπό αυτό το πρίσμα, δεν θα ήταν περίεργο να δούμε και κάποιο θερμό επεισόδιο. Δρα όμως αυτόνομα η Γερμανική πολιτική ή οι κρυφές φιλοδοξίες της κυρίας Μέρκελ και του επιτελείου της για οικονομική κατοχή της Ευρώπης παίζουν ηθελημένα ή άθελα το παιχνίδι άλλων συμφερόντων που ζητούν την αποδυνάμωση της Ρωσίας, η οποία μετά την κατάρρευση της πρώην Σοβιετικής Ένωσης και την πρόσκαιρη οικονομική δυσπραγία είχε αρχίσει πάλι να αποτελεί το αντίπαλον δέος; Η αντιπαράθεση δεν θα μπορούσε σίγουρα να γίνεται πλέον με πολιτικούς όρους, αφού η Ρωσική Άρκτος ακολούθησε επιθετικά καπιταλιστική πολιτική. Μήπως λοιπόν επιλέχτηκε η τακτική του οικονομικού πολέμου προκειμένου η Αμερικανική οικονομία ως άλλος γίγαντας με πήλινα πόδια, αφού το εξωτερικό της χρέος και μάλιστα προς την Κίνα είναι τεράστιο, να αναδειχθεί ως μόνη υπερδύναμη; Έτσι λοιπόν με εφαλτήριο τη Γερμανία, με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Από τη μια αποδυνάμωση και ενδεχομένως διάλυση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, άρα και πτώση ως και αφανισμός του Ευρώ, από την άλλη οικονομικό χτύπημα στη Ρωσική οικονομία μέχρι του σημείου να μην μπορεί να αντιδράσει σε οποιοδήποτε σχέδιο πολέμου-βλέπε Ιράν-ή επεκτατικής πολιτικής των ΗΠΑ-βλέπε αντιπυραυλική ασπίδα. Έπεται άραγε η σειρά της Κίνας; Και άραγε είναι άσχετα όλα αυτά με την αραβική επανάσταση σε Αίγυπτο, Λιβύη και Συρία ή με την εισβολή στο Ιράκ και το Αφγανιστάν; Υπενθυμίζουμε ότι κι εκεί υπάρχουν μεγάλα αποθέματα υδρογονανθράκων τα οποία οι Ηνωμένες Πολιτείες ήθελαν να εκμεταλλευτούν, είχαν όμως εμπόδιο τις κυβερνήσεις τις οποίες κατάφεραν να ρίξουν χτυπώντας τες στην αχίλλειο πτέρνα τους, δηλαδή στο έλλειμμα δημοκρατίας που εμφάνιζαν. Μόνος αντίπαλος πλέον το Ιράν. Αφού λοιπόν εγκατέστησαν φίλα προσκείμενες σε αυτούς κυβερνήσεις στον εξεγερμένο αραβικό κόσμο και αφού κατέλαβαν Ιράκ και Αφγανιστάν πιστεύουν ότι έχουν κυκλώσει από παντού το Ιράν. Έπρεπε όμως πρώτα να αποδυναμωθεί η Ε.Ε και η Ρωσία για να δράσουν ανεξέλεγκτα. Αυτή η προσπάθεια υλοποιείται τώρα με τα χτυπήματα της Ρωσικής οικονομίας σε Ελλάδα και Κύπρο- και ποιος ξέρει τι άλλο έχει συνέχεια σε αυτό τον αγώνα της διελκυστίνδας! Όλα όσα αναλύθηκαν σε αυτό το άρθρο αποτελούν σκέψεις του γράφοντος με την επιθυμία να διαψευσθεί παντελώς γιατί σε αντίθετη περίπτωση οι συνέπειες όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά στη Διεθνή πολιτική σκηνή θα είναι καταιγιστικές και ενδεχομένως μοιραίες για την ανθρωπότητα, ικανές ακόμα και να οδηγήσουν στον όλεθρο οικονομικές αυτοκρατορίες αφού πρέπει να θεωρείται σχεδόν δεδομένη κάποια στιγμή η απάντηση από το αντίπαλο στρατόπεδο, ενώ από την άλλη πλευρά η υφαρπαγή χρηματοοικονομικών πόρων και η εξαθλίωση κρατών και πολιτών οδηγεί σε βίαιες συγκρούσεις, είτε εμφύλιες, είτε διμερείς είτε διεθνείς. Σε αυτή την γεωπολιτική σκακιέρα όμως που διαμορφώνεται τώρα κανείς δεν ξέρει ποιο είναι το αποτέλεσμα και ποιος πραγματικά κουνάει τα πιόνια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι επιδιώκονται ανακατατάξεις τις οποίες κανείς δεν μπορεί να φανταστεί. Εμείς απλά να ευχηθούμε στη Μεγαλόνησο καλή δύναμη και να επιλέξει συνετά και όχι υπό το φοβικό καθεστώς του ψευτομονόδρομου του μνημονίου.
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, Καθημερινή Εφημερίδα του Ν. Σερρών,
