Οι εξελίξεις τρέχουν τόσο για την Ελλάδα, όσο για την Κύπρο αλλά και για τις χώρες της Ευρωζώνης. Ένα δημοκρατικό πολίτευμα που απειλείται καθημερινά με διάφορους τρόπους. Ιστορικά, το γεγονός ότι ξεπεράστηκαν τα κατάλοιπα της βασιλείας, του νεποτισμού και της οικονομικο-κοινωνικής στατικής κατάστασης, διαμέσου της εξέλιξης της μπουρζουαζίας, επέφερε μοιραία μια σημαντική αλλαγή, η οποία στηρίχθηκε στην αξιοκρατία. Το συνονθύλευμα αυτό διαποτίστηκε από τις αρχές της δημοκρατίας.
Εν συνεχεία, το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σήμανε και το τέλος των γεωπολιτικών συσχετισμών, με όποιον οικονομικό αντίκτυπο. Στη δεκαετία του ’90 ο Κλίντον εισήγαγε τη νέα μορφή τάξεων και πραγμάτων. Με το ισχυρό μότο «It’s the economy, stupid» έδωσε το στίγμα του αιώνα που επρόκειτο να ακολουθήσει. Μόνο που το δόγμα του Κλίντον ή αλλιώς ο τρίτος δρόμος, υπαγόρευε την οικονομική ευμάρεια, τη δημιουργία μεσαίας τάξης, την κίνηση του χρήματος από χώρα σε χώρα, την Αμερικανοποίηση υπό τη βάση του εξορθολογισμού της οικονομίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Σήμερα η Ευρωπαϊκή Ένωση περνάει μία από τις δυσκολότερες συγκυρίες, απειλώντας το ίδιο το μοντέλο που εξυπηρετεί. Μια δημοκρατία που βρίσκεται πραγματικά στο εκτελεστικό απόσπασμα, μια δημοκρατία που απειλεί να γίνει ολιγαρχία, αριστοκρατία, ωθώντας στα άκρα τους πολίτες της Ευρώπης. Υπάρχει άραγε η πολυτέλεια της επιλογής της αριστεράς, της δεξίας και του κέντρου, όπως αυτή διαμορφώθηκε στα πλαίσια της δημοκρατίας; Όπως φαίνεται να καταλήγει το θέμα, μάλλον είναι αμφίβολη πλέον αυτή η διακριση, αφού ο ψηφοφόρος – πολίτης γίνεται εχθρός του δημοκρατικού πολιτεύματος ξεκινώντας να επεξεργάζεται την δημοκρατία ως κάτι διεφθαρμένο. Και η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης μαζί με την Τρόικα μην έχοντας κατανοήσει ότι με τα επιβεβλημένα μέτρα, βάλλει την ίδια τη δημοκρατία, κάνει αναδιανομή πλούτου με σαφή εύνοια προς τους λίγους αυτή τη φορά. Ένας οικονομικός, εξοντωτικός πόλεμος, με τα ίδια μέτρα που λαμβάνονται σε κατάσταση πολέμου. Δέσμευση χρημάτων από τις τράπεζες, εσωτερική υποτίμηση νομίσματος σε διάφορες χώρες, καταστρατήγηση δικαιωμάτων, λύση συμπεφωνημένων συμβάσεων, άσκηση τρομοκρατικής πολιτικής κι εκφοβισμού προς... ποιον; Τον ίδιο τον πολίτη που αποφασίζει ο ίδιος για τη μοίρα του και για τον τρόπο ζωής του. Άραγε η διαφθορά στο δημοκρατικό πολίτευμα είναι ελευθερία; Υποθέσεις δεκαετιών πίσω, όπως το “P2 Affair” στην Ιταλία, το "Carrefour du Development" στη Γαλλία, το “Flick Affair” στη Γερμανία, έδωσαν το στίγμα της δημοκρατίας, τα οποία προσπεράστηκαν όμως έκαναν ένα μεγαλύτερο κακό. Λειτουργησαν ενάντια στις αρχές της δημοκρατίας, δηλαδή στην ισότητα των πολιτών στους θεσμούς και στην ελευθερία αποφάσεων. Σήμερα όλα αυτά θεωρούνται εγκλήματα, ποινικοποιούνται και η διαφθορά πρωτοστατεί για έναν και μόνο λόγο. Οποιοδήποτε μη-δημοκρατικό πολίτευμα είναι λογικό να συμπεριφέρεται προς όφελος ορισμένων. Η δημοκρατία όχι. Κλείνοντας, όπως εξαιρετικά επιτυχημένα περιγράφει ο Steven Lukes (Power. A Radical View) και μάλλον απαντώντας στον κάθε πολιτικό που ισχυρίζεται ότι οι πολίτες είναι διεφθαρμένοι, με το γνώριμο παράδειγμα του κου Πάγκαλου «το δημοκρατικό πολίτευμα προδίδεται πρώτα από όλα από τους εκπροσώπους του, όταν το κοινό δεν τηρείται απόλυτα ενήμερο για ένα ζήτημα και παρ’ όλα αυτά καλείται να συμμετάσχει σε εκλογικές διαδικασίες».
logia Starata
