Γράφει ο ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ ήταν η σειρά του Θ. Πάγκαλου να αποδοκιμαστεί και να δεχθεί τις λεκτικές επιθέσεις Ελλήνων πολιτών. Η μοίρα το έφερε έτσι ώστε ο Θ. Πάγκαλος να δεχθεί το «κράξιμο» στο Παρίσι, εκεί δηλαδή που πριν από 43 χρόνια, συμμετέχοντας στην εξέγερση του Μάη του ΄68, «έκραζε» ο ίδιος τους τότε εκφραστές του συστήματος… Σήμερα, ο Θ. Πάγκαλος είναι ο ίδιος εκφραστής του συστήματος και μάλιστα από τους πιο συγκρουσιακούς και προκλητικούς, αφού ήδη έχει αφήσει πίσω του μια πλούσια παρακαταθήκη φράσεων, που τον φέρνουν σε μετωπική σύγκρουση και με την κοινωνία και με την κοινή λογική. Το θέμα όμως δεν είναι αυτό, καθώς το «κράξιμο» τείνει να αναγορευτεί σε μείζονα πολιτική πράξη. Η οποία δεν γνωρίζει σύνορα. Καθώς τα δύο τελευταία περιστατικά συνέβησαν στο εξωτερικό. Ο Γ. Παπανδρέου αποδοκιμάστηκε στη Γερμανία και ο Θ. Πάγκαλος στη Γαλλία. Προφανώς για να αποδειχθεί ότι χρειάζεται αναθεώρηση η άποψη που είχαν, πως τουλάχιστον στο εξωτερικό μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς πρόβλημα μεταξύ των Ελλήνων πολιτών. Η κυβέρνηση, που είναι και ο δέκτης των περισσότερων εκδηλώσεων «κραξίματος» -χωρίς βεβαίως να έχει το αποκλειστικό μονοπώλιο-, επιχειρεί να εμφανίσει όλες αυτές τις εκδηλώσεις ως προϊόν «οργανωμένων ομάδων» και «οργανωμένων σχεδίων». Ο λόγος για τον οποίο το κάνει αυτό είναι προφανής: Να δημιουργηθεί η εντύπωση ότι οι υπουργοί δεν «κράζονται» αυθορμήτως αλλά από οργανωμένες ομάδες.
ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΑΥΤΟ έχει επιλεγεί ο ΣΥΡΙΖΑ -ο οποίος είναι η αλήθεια ότι έχει δώσει αρκετές αφορμές με άστοχες κινήσεις ή καθυστερημένες αντιδράσεις- ως ο «κακός υποκινητής» σχεδόν για οτιδήποτε συμβαίνει σε αυτή τη χώρα και ενοχλεί είτε την κυβέρνηση είτε τους «νοικοκυραίους» που νομίζει ότι τη στηρίζουν ακόμα. Μόνο που αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα κόμμα που μπορεί να υποκινεί όλα όσα η κυβέρνηση του καταλογίζει δεν θα ήταν κι ένα κόμμα που αγκομαχάει να περάσει το 3% και να μπαίνει στη Βουλή. Σκοπίμως του αποδίδονται σχεδόν μυθικές για τις πραγματικές δυνατότητές του ικανότητες. Γιατί το σενάριο διαχείρισης της διογκούμενης λαϊκής δυσαρέσκειας χρειάζεται και το «σκοτεινό υποκινητή»… Το θέμα είναι ότι το «κράξιμο» στη συνείδηση διευρυνόμενων κοινωνικών ομάδων όχι μόνο νομιμοποιείται, αλλά προσλαμβάνει και τις διαστάσεις της μοναδικής αντίδρασης που αξίζει στο πολιτικό σύστημα. Μπορεί, ακόμα, το «κράξιμο» να παραμένει κυρίως ένα «τηλεοπτικό γεγονός». Κάτι δηλαδή που γίνεται για να το δείξει η τηλεόραση. Δεν φαίνεται όμως και τόσο μακρινή η στιγμή που το «κράξιμο» δεν θα γίνεται για να «παίξει» στα δελτία των 8, αλλά θα είναι μια αντανακλαστική αντίδραση αποδοκιμασίας. Εχοντας ενδεχομένως και χαρακτηριστικά μόδας. Η ουσία δεν αλλάζει. Οταν το «κράξιμο» υποκαταστήσει τη διεκδικητική πολιτική αντίδραση και γίνει μαζική συμβολική πράξη αυτοδικίας, οι μεν κυβερνώντες θα νομίζουν ότι μπορούν να τη «σκαπουλάρουν» εμφανιζόμενοι στο ρόλο του «θύματος», η δε κοινωνία διατρέχει τον κίνδυνο να συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή ότι η «επανάσταση της γιούχας» εκτονώθηκε στο κενό…e-typos.com
