Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Καταβάλλεται τον τελευταίο καιρό μια εκτεταμένη προπαγανδιστική
προσπάθεια να αντιπαραβληθούν οι μετεκλογικές εξελίξεις στη Βρετανία με
αυτές στην Ελλάδα.Για λόγους καθαρά επικοινωνιακούς προβάλλονται οι παραιτήσεις των ηττημένων από τον Ντέιβιντ Κάμερον αρχηγούς, ως απόδειξη πολιτικής ευθιξίας.
Φυσικά, καμία σχέση – αλλά στην Ελλάδα η μυλωνού συνηθίζει να βάζει τον άντρα της με τους πραματευτάδες.
Έχουμε και λέμε, λοιπόν:
-Η Βρετανία και η οικονομία της ουδεμία σχέση έχουν με την κατάσταση στην Ελλάδα. Η Βρετανία ούτε στο ευρώ βρίσκεται, ούτε σε μνημόνιο.
-Η Βρετανία αντιμετωπίζει σοβαρά αποσχιστικά κινήματα, καθώς και σοβαρή αμφισβήτηση της ΕΕ – επομένως φυσιολογικά και λογικά ο βρετανικός λαός προτίμησε να μην πάει σε πειράματα που θα διακινδύνευαν την ενότητα τη χώρα τους και τη θέση στους στην Ευρώπη. Με αποτέλεσμα να δώσει μια καθαρή νίκη στον πολιτικό και στο κόμμα που έχει δεσμευτεί να κρατήσει όρθια και ενωμένη τη χώρα, διαχειριζόμενος το προαναγγελθέν για το 2017 δημοψήφισμα σχετικά με την συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΕ – και τις μέχει εκείνη τη στιγμή διαπραγματεύσεις - με την ίδια σοφία και αποτελεσματικότητα που διαχειρίστηκε το δημοψήφισμα της Σκωτίας, τον Σεπτέμβριο του 2014. (Δε νομίζω να υπάρχει επ’ αυτών καμιά ομοιότητα με την Ελλάδα).
-Ο Ντέιβιντ Κάμερον κατόρθωσε να οδηγήσει το κόμμα του στην αυτοδυναμία (πρώτη φορά μετά το 1992) και έγινε ο πρώτος Βρετανός πρωθυπουργός που επανεξελέγη με άνοδο των ποσοστών του μετά τον Λόρδο Σάλσμπερι το 1900 και ο μόνος πρωθυπουργός μετά την Μάργκαρετ Θάτσερ που εξασφάλισε για το κόμμα του τον υψηλότερο αριθμό εδρών (τις αύξησε κατά 24) , δηλαδή απόλυτη πλειοψηφία. (Δε νομίζω να πέτυχε κάτι τέτοιο ο κ. Τσίπρας).
-Το Εργατικό Κόμμα, του οποίου ο αρχηγός Εντ Μίλιμπαντ παραιτήθηκε, αν και βρισκόταν στην αντιπολίτευση, μείωσε τη δύναμη των εδρών του (κατά 26) σε σχέση με την προηγούμενη ήττα του και υπέστη βαριά ήττα στη Σκωτία, που υπήρξε παραδοσιακά το μεγάλο του προπύργιο. Στη Σκωτία σάρωσε το Σκωτσέζικο Εθνικό Κόμμα, κερδίζοντας τις 56 από τις 59 εκλογικές περιφέρειές της, αν και σε εθνικό επίπεδο το ποσοστό του δεν ξεπέρασε το 4,8%.
Μάλιστα, το SNP επικράτησε ενός ανώτερου στελέχους των Εργατικών στο Πέισλι και κατέκτησε το προπύργιο του πρώην πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν στο Κιρλάλντι. Στο Πέισλι, η 20χρονη φοιτήτρια Πολιτικών Επιστημών Μάρε Μπλακ έγινε η νεότερη βουλευτής του βρετανικού κοινοβουλίου από τον 17ο αιώνα και με 6.000 ψήφους περισσότερες νίκησε των Εργατικό Ντάγκλας Αλεξάντερ, που μάλιστα ήταν σκιώδης υπουργός Εξωτερικών και υπήρξε ο αρχιτέκτονας της προεκλογικής εκστρατείας του κόμματος. Επίσης, ο ηγέτης των Εργατικών στη Σκωτία, Τζιμ Μέρφι, έχασε την έδρα του από το SNP. Δηλαδή στη Σκωτία οι Εργατικοί δεν κατάφεραν να εκλέξουν ούτε τον αρχηγό τους! Ειδικά η Γλασκώβη, επί δεκαετίες «οχυρό» των Εργατικών, έδωσε καθαρή νίκη στους εθνικιστές, οδηγώντας σε συντριβή τους Εργατικούς.
Πώς θα μπορούσε να σταθεί αρχηγός Εργατικού Κόμματος που χάνει με τέτοιον ταπεινωτικό τρόπο τη Σκωτία – και μάλιστα μετά από ένα τόσο πρόσφατο δημοψήφισμα, το οποίο όφειλε να δώσει στους Εργατικούς τη δυνατότητα να ενισχύσουν την επαφή τους με τους Σκωτσέζους; Και βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Εντ Μίλιμπαντ είχε οριακά κερδίσει την αρχηγία του κόμματος από τον ίδιο του τον αδελφό, Ντέιβιντ, τον Σεπτέμβριο του 2010. (Προφανώς και εδώ δεν υπάρχει καμιά αντιστοιχία με την Ελλάδα).
-Η Σκωτία έπαιξε μοιραίο ρόλο, καθώς οι Βρετανοί, βλέποντας την άνοδο των εθνικιστών, αλλά και τη στάση των Εργατικών, πίστεψαν πως αν οι Εργατικοί έρχονταν πρώτοι στις εκλογές, θα συνεργάζονταν με τους εθνικιστές και θα οδηγούσαν, αργά ή γρήγορα, σε απόσχιση της Σκωτίας, κάτι που με μεγάλη δυσκολία αποσοβήθηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο.
-Ο Εντ Μπολς, πρωτοκλασάτο στέλεχος των Εργατικών, που προοριζόταν για τον θώκο του υπουργού των Οικονομικών αν κέρδιζαν οι Εργατικοί, δεν κατάφερε καν να εκλεγεί βουλευτής. (Επίσης καμιά ομοιότητα).
-Μέχρι την τελευταία ώρα, ακόμη και με τα έξιτ πολς, οι δημοσκοπήσεις έδειχναν μάχη στήθος με στήθος, με τους Εργατικούς να εναλλάσσονται με τους Συντηρητικούς στην πρωτιά, γεγονός που δημιούργησε σοβαρές προσδοκίες στους ψηφοφόρους του Εργατικού Κόμματος. (Καμιά αντιστοιχία με την Ελλάδα, επίσης)
-Οι Φιλελεύθεροι Δημοκράτες, που συμμετείχαν στον κυβερνητικό συνασπισμό με τους Συντηρητικούς τα τελευταία 5 χρόνια, υπέστησαν μια πραγματική πανωλεθρία καθώς πέρασαν από τους 56 βουλευτές που είχαν εκλέξει το 2010 σε μόλις 8. Οι Φιλελεύθεροι πέρασαν από το 23% του 2010 σε μόλις 7,8%. Η συντριβή ήταν τόσο μεγάλη, που δια της βίας διατήρησε την έδρα του ο ηγέτης του κόμματος, Νικ Κλεγκ, που παραιτήθηκε μετά την ήττα και το μονοψήφιο ποσοστό του κόμματός του. (Είναι σαφές ότι και πάλι δεν υπάρχει καμιά σύγκριση με την Ελλάδα).
-Ο ηγέτης του Ukip (Κόμμα της Ανεξαρτησίας), Νάιτζελ Φάρατζ, παραιτήθηκε από την ηγεσία του κόμματός του, καθώς δεν εξελέγη καν βουλευτής, αφού ηττήθηκε στην ίδια την εκλογική του περιφέρεια Σάουθ Τάνετ, στην ίδια την γενέτειρά του, το Κεντ, από τον υποψήφιο των Συντηρητικών. Το κόμμα του κατόρθωσε να διατηρήσει μόνο έναν από τους δύο βουλευτές του στο Ουέστμινστερ, τον Ντάγκλας Κάρσγουελ, ο οποίος επανεξελέγη στο Κλάκτον. Ωστόσο, αν και μοιάζει λογικό κάποιος που δεν κατάφερε να εκλέξει ούτε τον εαυτό του να μην μπορεί να παραμείνει αρχηγός του κόμματός του, τη Δευτέρα ο Φάρατζ απέσυρε την παραίτησή του, μετά από ομόφωνη απόφαση της Εθνικής Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματός του. (Επομένως, οπωσδήποτε καμιά σύγκριση με την Ελλάδα, επίσης).
Συγγνώμη, αλλά εδώ είναι που ισχύει ότι «κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και γεγονότα είναι φανταστική»…
elzoni.gr
