Αν υπήρχε κάτι πιο εκκωφαντικό από το ροκ των
Deus Ex Machina στη
Ζήρεια
αυτό ήταν το τοπίο. Ένα μεγάλο οροπέδιο λίγο πριν την κορυφή ενός πολύ
όμορφου και όχι και τόσο γνωστού ελληνικού βουνού. Ευτυχώς, θα πουν
πολλοί, όπως κι εγώ... Αν υπήρχε κάτι πιο επιβλητικό και υποβλητικό από
μία τεράστια άρπα σε μια σκηνή στη μέση ενός χιονοδρομικού που συνόδευε
τη μαγική φωνή της
Αγγελικής Τουμπανάκη αυτό ήταν ο αέρας του
βουνού που μετέφερε στα ουράνια τις νότες τους αφού τις στροβίλιζε
χαϊδεύοντας τα αυτιά μας. Αν υπήρχε κάτι πιο ροκ και πιο πηγαίο από τους
Σπυριδούλα να ξορκίζουν δαίμονες τη συνοδεία του αγέραστου
Δημήτρη Πουλικάκου και του
Alex K
αυτό ήταν η εικόνα ενός χιονοδρομικού μέσα στο κατακαλόκαιρο γεμάτη από
εκατοντάδες σκηνές και χιλιάδες κόσμου, που κουβαλούσε λίγη από την
αύρα και την αισιοδοξία του
Woodstock.
Γαλατικό χωριό, το είπε κάποιος...
Η ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΟΥ ΕΛΕΥΘΕΡΟΥ ΚΑΜΠΙΝΓΚ, τιτλοφόρησε την ανάρτησή του την επομένη του φεστιβάλ ο
Χριστόφορος Κάσδαγλης γράφοντας εύστοχα:
«Σε
μια εποχή που το ελεύθερο κάμπινγκ διώκεται με ιερό φανατισμό από την
αστυνομία και το κράτος, πολλές εκατοντάδες σκηνές στη Ζήρεια επί τρεις
μέρες! Μέσα σε εξαιρετικές συνθήκες καλής γειτνίασης και σεβασμού στο
περιβάλλον. Αυτό κατ' εμέ είναι ένα από τα πολλά και σημαντικά
επιτεύγματα του Φεστιβάλ. Μακάρι αυτή να είναι η αρχή για την καθιέρωση
εποχιακών ζωνών ελεύθερου κάμπινγκ στην ευρύτερη περιοχή. Ας το
σκεφτούμε.»
Νομίζω
ότι αυτό αποτύπωσε και τον πραγματικό χαρακτήρα του φεστιβάλ.
Αυτοδιαχείριση, ελευθερία, συνύπαρξη. Άνθρωποι από διάφορες μεριές της
Ελλάδας. Εύβοια, Αθήνα, Πάτρα, Κόρινθο, Καλαμάτα, Λαμία...
Αναφέρω μονάχα μερικές περιπτώσεις ανθρώπων με τους οποίους συνομίλησα.
Πολλοί βρίσκονταν εκεί για πρώτη φορά. Ενθουσιασμένοι από το μέρος, τη
διοργάνωση, τις μουσικές. Και ήταν πραγματικά όλα άψογα οργανωμένα από
μία ομάδα ανθρώπων με μεράκι και αγάπη για τη μουσική και τον τόπο τους.
Ένας
τόπος φιλόξενος και μία ατμόσφαιρα υποβλητική που έκανε τους μουσικούς
να παίζουν μέχρι τις 6-7 τα ξημερώματα γύρω από την τεράστια φωτιά
καταμεσής του χιονοδρομικού, αφού είχαν τελειώσει τις εμφανίσεις τους
στην κεντρική σκηνή. Με μία κιθάρα, ένα τουμπερλέκι... Και να συνεχίζουν
τζαμάροντας μέσα στο σαλέ από το μεσημέρι μέχρι αργά το απόγευμα που
ξανανέβαιναν στην κεντρική σκηνή του φεστιβάλ.
Εκεί όπου οι
Tango With Lions πρόσφεραν ένα άψογο σετ και που τυχαία μοιρασμένοι σε δύο γκρουπ (Deus Ex Machina ANFO) ξαναέσμιξαν οι
Αδιέξοδο. Εκεί όπου, όπως κάθε χρόνο, σμίγουν οι Σπυριδούλα με τον αγέραστο
Δημήτρη Πουλικάκο που, παρά το κρύο, κατάφερνε μαζί με τον
Alex K
να παίζει μέχρι τη μία-μιάμιση τη νύχτα (πέρυσι, σχεδόν το ξημέρωσε) σε
ένα σετ που απλωνόταν από Σπυριδούλα, Σιδηρόπουλο μέχρι Johnny Cash και
τον Alex να το χρωματίζει με μία ανατριχιαστική μπλουζ φυσαρμόνικα. Οσο
για τον Θείο Νώντα, ξεσήκωσε για ακόμα μια φορά τραγουδώντας
«δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα Γεωργιάδη».
Ο
Σπύρος Γραμμένος,
νωρίτερα, είχε ιντριγκάρει τα κέφια συνοδευόμενος από τον τρομπονίστα
των Tango. Τη σκηνή που κυριολεκτικά ταρακούνησαν οι Deus Ex Machina και
αποτελείωσαν οι
ANFO ανεβαίνοντας στις 3 τα ξημερώματα!
«Σχεδόν
3 το πρωί ανεβήκαμε στη σκηνή, με 9 βαθμούς, κυριολεκτικά αχνίζαμε κι
όμως κάποιοι τρελοί έμειναν και μας έδιναν ενέργεια! Τους ευχαριστούμε,
χωρίς τον κόσμο δεν υπάρχει φεστιβάλ!», έγραψε στη σελίδα
facebook του φεστιβάλ, ο
Σωτήρης Θεοχάρης των
ANFO.
Το
Σάββατο,
πιο ψυχρή ημέρα, από άποψη κρύου, με την απειλή της βροχής από νωρίς το
απόγευμα, αλλά τα συνεχή τζαμαρίσματα μέσα στο σαλέ από τις 12 το
μεσημέρι να έχουν ήδη ζεστάνει τον κόσμο με τη βοήθεια, βέβαια, του
τσίπουρου και της μπύρας που μούχλιαζαν γλυκά την ατμόσφαιρα και την
μανιασμένη κιθάρα του
Σίμου. Κόσμος όλων των ηλικιών. Από μικρά παιδιά μέχρι
60άρηδες, τουλάχιστον.
Και το απόγευμα, η κεντρική σκηνή πίστευες θα λύγιζε κάτω από το βάρος της επιβλητικής άρπας της
Maria-Christina, που, μαζί με την
Αγγελική Τουμπανάκη,
έκλεψαν καρδιές με ένα δίωρο σχεδόν σετ. Από την τζαζ στο έθνικ και το
άμπιεντ με την Αγγελική να πιστοποιεί τις δυνατότητες της φωνής της και
να «φυλακίζει» τη βραδιά στην εκπληκτική της performance. Και τη
Maria-Christina Harper να
παρουσιάζει την πολυμορφική άρπα που γινόταν μπουζούκι, τσέλο,
κιθάρα... Αξίζει να αναφέρουμε ότι οι δυο τους έπαιξαν για πρώτη φορά
μαζί αφού το φεστιβάλ ήταν ο τόπος συνάντησης και γνωριμίας τους με
τη... διαμεσολάβηση των διοργανωτών!
Ο
BD Foxmoor με τα
Χνάρια, από την παρέα της
Low Bap έστησαν ένα άψογο και επαγγελματικό σετ με έντονες πολιτικές αποχρώσεις που, όπως συνηθίζει ο Μιχάλης, είχε πολλές αιχμές. Ο
Λεωνίδας Μπαλάφας,
αναμενόμενος, με το δικό του κοινό, κράτησε ζωντανή τη σκηνή μέχρι τις 3
τα ξημερώματα, παίζοντας για σχεδόν 3 ώρες, για να συνεχίσει μετά με
μία κιθάρα γύρω από τη μεγάλη φωτιά, μέχρι τις 7 το πρωί!
Ξημέρωμα
Κυριακής. Κατάκοποι από το ξενύχτι πολεμούσαμε την υγρασία της νύχτας
δίπλα στη φωτιά του σαλέ ή ξαπλωμένοι στα παγκάκια της βεράντας του κάτω
από τον ήλιο. Ο απόηχος της βραδιάς στα μισομεθυσμένα κεφάλια όλων μας
Το
5ο φεστιβάλ της Ζήρειας απέδειξε
ότι ακόμα η μουσική μπορεί να αποτελεί το soundtrack της ελεύθερης
σκέψης και βούλησης κι εμείς μπορούμε να βρίσκουμε καταφύγιο σε μία
εποχή που το σύστημα πολεμάει λυσσαλέα και προσπαθεί να ελέγξει κάθε
παρόμοια προσπάθεια. Σε εμάς μένει να τη στηρίζουμε.
Φωτογραφίες:
Γιώργος Βασιλειάδης, Νικολέττα Καψή, Γιάννης Φλωράκης.
Ευχαριστούμε θερμά το Γιώργο Βασιλειάδη για τις φωτογραφίες του.
e-tetradio.gr
