Του Φώτη Σαραντόπουλου
Πριν 20 χρόνια έλεγα ότι αν μια μέρα πλουτίσω, θα το ρίξω στο "ψάρεμα με φλάουτο". Θα έπαιρνα μια βάρκα κι ένα φλάουτο, θα ξανοιγόμουν στη θάλασσα, και θα έπαιζα φλάουτο μέχρι να "μαγευτούν" τα ψάρια και να πηδήξουν μέσα στη βάρκα. Κι αν αυτό δεν πετύχαινε την πρώτη μέρα, θα πήγαινα ξανά την δεύτερη, την τρίτη ...
(Λεφτά θα είχα, χρόνο θα είχα, δεν τρελαίνομαι και για ψάρια, μια χαρά θα ήταν ...)
Σήμερα θα μιλήσουμε για τα ψάρια και το ψάρεμα.
"Ψάρια στο γιαλό, τηγάνι στη φωτιά" λέει μία παροιμία, ειρωνευόμενη αυτούς που βάζουν τηγάνι στη φωτιά πριν πιαστούν τα ψάρια ...
Οι καθημερινές διαμαρτυρίες που ακούω ή διαβάζω, μου δίνουν την εντύπωση ότι έχουμε ένα πανέρι γεμάτο ψάρια και το μόνο πρόβλημα είναι πώς θα τα μοιράσουμε δίκαια. Το πρόβλημα αυτό λύνεται πανεύκολα: "Δώστε σε όλους, όσο πιο δίκαια γίνεται". Σαν πολιτικά σύστημα, αυτό ονομάζεται σοσιαλδημοκρατία (ή και σοσιαλισμός ή και κομμουνισμός αν προτιμάτε).
Αλλά απ' όσο γνωρίζω, η μόνη φορά που τα δύο ψάρια γίνανε χιλιάδες χωρίς να κουραστεί κανείς, ήταν στην επί του όρους ομιλία ...
Τελικά, στα πλαίσια της λογικής και του ρεαλισμού, κυριάρχησε η παροιμία "αν δεν βρέξεις κώλο, δεν τρως ψάρι". Σαν πολιτικό σύστημα, αυτό λέγεται "ελεύθερη οικονομία" (ή καπιταλισμός ή οπως αλλιώς αγαπάτε).
Η απορία μου είναι η εξής;
Θεωρείτε ότι σήμερα, έχουμε ένα πανέρι γεμάτο ψάρια, και το μόνο μας πρόβλημα είναι η δίκαιη μοιρασιά;
Ή ότι μας λείπουν οι ψαράδες;
Μήπως (και αυτό είναι χειρότερο) κάνουμε δύσκολη και την ζωή των ψαράδων, αυτών που φέρνουν τα ψάρια;
Μήπως ξεχάσαμε ότι πρέπει να τρώει και ο ψαράς; Και ότι δεν πουλάμε τα καύσιμα της βάρκας του, για να πάρουμε ψάρια από άλλο ψαρά;
