Αν κάνουμε ένα συγκρατημένο ταξίδι στο τότε μέλλον, θα διαπιστώσουμε ότι η αμερικανική οικονομία δούλευε… ρολόι. Η οκταετία Κλίντον είχε διορθώσει τη «μαύρη τρύπα» που έκανε την εμφάνισή της επί προεδρίας του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου, είχε αναδείξει νέα στελέχη στην αγορά, είχε… κλείσει το μάτι με νόημα στα επαγγέλματα του μέλλοντος, είχε αφοσιωμένη προσήλωση στις νέες τεχνολογίες, ως όχημα για να αλλάξει η καθημερινότητα της κοινωνίας.
Μετά το χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου, μαζί με τους Δίδυμους Πύργους κατέρρευσε και το παραπάνω οικονομικό μοντέλο. Η θεωρία της δημιουργίας νέων οικονομικών δρόμων, εκεί όπου μέχρι πρότινος δεν υπήρχαν, αντί για τη μονότονη περιδιάβαση εκείνων που είχαν αρχίσει να εμφανίζουν… λακούβες.
Η οικονομία των ΗΠΑ στράφηκε πλέον στην πολεμική βιομηχανία, η οποία έπρεπε να συντηρεί στρατεύματα και τον… εξοπλισμό τους, στο Αφγανιστάν, το Ιράκ, το Πακιστάν, σε πληθυντικά μέτωπα ανά τον κόσμο.
Στον επίλογο αυτής της «σκοτεινής» οκταετίας, τότε που τον Σεπτέμβριο του 2008, κανείς δεν αμφέβαλε ότι ο Μπαράκ Ομπάμα θα επικρατούσε του Τζον ΜακΚέιν στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου, η… προγραμματισμένη κατάρρευση της «Lehman Brothers», ήταν το τελευταίο δώρο των υπερσυντηρητικών «γερακιών» της Ουάσινγκτον. Και του Tea Party, που είχε πλέον κερδίσει πολιτικό και ιδεολογικό έδαφος, και πριν από έναν χρόνο, τον Αύγουστο του 2011, λίγο έλειψε να οδηγήσει σε στάση πληρωμών την αμερικανική οικονομία.
Με την οικονομία των ΗΠΑ να μην έχει «γυρίσει» στους ρυθμούς ανάπτυξης που θα επέτρεπαν στην παγκόσμια οικονομία να πάρει βαθιές ανάσες, και να αφήσει πίσω της την ύφεση, είναι εύλογο να επικεντρώνεται η σκέψη στο… τι θα συνέβαινε αν. Αν δεν είχαμε ζήσει την 11η Σεπτεμβρίου. Αν…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / statesmen.gr
