«Έπειτα
από δύο χρόνια που η ύφεση βαθαίνει, θα περίμενε κανείς ότι η Κυβέρνηση θα είχε
πια αντιληφθεί ότι η περαιτέρω μείωση της αγοραστικής δύναμης των πολιτών,
δηλαδή η περαιτέρω συρρίκνωση του εισοδήματός τους, όχι μόνο δεν λύνει αλλά επιτείνει
τα προβλήματα. Δυστυχώς, το πολυνομοσχέδιο για το νέο βαθμολόγιο και μισθολόγιο στο δημόσιο,
την εργασιακή εφεδρεία, αλλά και οι νομοθετικές πρωτοβουλίες που αναμένονται
για τον ιδιωτικό τομέα, δείχνουν ότι η Κυβέρνηση δεν μαθαίνει τίποτα από τα
λάθη της.
Κανείς
δεν αντιλέγει ότι ένας εξορθολογισμός στο μισθολόγιο του Δημοσίου ήταν
επιβεβλημένος και ότι επιδόματα που προκαλούν το κοινό αίσθημα πρέπει να
εκλείψουν. Την ίδια όμως στιγμή που η Κυβέρνηση περικόπτει 100.000 μισθούς έως
και 50%, ιδρύει ταυτόχρονα περισσότερες από 70 νέες κρατικές δομές,
στελεχώνοντάς τες με υψηλόμισθους υπαλλήλους. Την ίδια στιγμή που βάζει 30.000
άτομα στον προθάλαμο της ανεργίας με την εφεδρεία, προσλαμβάνει 25.000 άλλους.
Η
κοινωνική αναλγησία του νέου μισθολογίου χτυπά κυρίως τους χαμηλούς και
μεσαίους μισθούς, χωρίς καμία διάκριση για το είδος της προσφοράς και της
εργασίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι εκπαιδευτικοί, για τους οποίους η
Κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι ο μισθός τους αυξάνεται. Στην πραγματικότητα, η κατάργηση των επιδομάτων σημαίνει ότι ο
καθαρός μισθός του πρωτοδιόριστου εκπαιδευτικού θα είναι 660 ευρώ. Υπάρχει
κανείς που πιστεύει ότι μπορεί ένας άνθρωπος να επιβιώσει με 660 ευρώ; Υπάρχει
κανείς που να θεωρεί δίκαιο ένας άνθρωπος, ο οποίος έχει επενδύσει στη μόρφωση
και που καλείται να εκπαιδεύσει τα παιδιά μας, να αμοίβεται με 660 ευρώ;
Αν σε
αυτές τις περικοπές συνυπολογίσουμε τις αλλαγές στο βαθμολόγιο, οι οποίες θα
σημάνουν περαιτέρω μειώσεις, αλλά και τον αντίκτυπο που θα έχει η μείωση των
μισθών στις συντάξεις, μιλούμε για μια ολόκληρη ζωή στέρησης και ανέχειας. Και
βεβαίως, μετά το δημόσιο, έρχεται και η σειρά του ιδιωτικού τομέα. Μετά την εγκαθίδρυση
εργασιακού μεσαίωνα στις εργασιακές σχέσεις, τώρα η τρόικα ζητά μείωση του
κατώτατου μισθού στα 560 ευρώ, με το επιχείρημα ότι έτσι θα βελτιωθούν οι
προοπτικές απασχόλησης για τους χαμηλόμισθους. Με άλλα λόγια, το δίλημμα είναι
μισθοί πείνας ή ανεργία.
Ο
ίδιος ο Υπουργός Εργασίας είπε ότι μειώσεις μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα
σημάνουν ύφεση και απώλεια εσόδων για το κράτος. Ομολόγησε δηλαδή ότι η
πολιτική που εφαρμόζεται εδώ και δύο χρόνια για το δημόσιο, οδηγεί σε
οικονομική κατάρρευση. Και όμως είναι βέβαιο ότι η Κυβέρνηση θα υπακούσει και
σε αυτήν την επιταγή. Είτε επειδή είναι συνειδητή επιλογή της η εξαθλίωση της
χώρας, είτε επειδή προσπαθεί να αναπληρώσει την αποτυχία της σε άλλους τομείς,
είτε επειδή οι μισθωτοί είναι ο εύκολος στόχος.
Η
Κυβέρνηση έχει προσπαθήσει επανειλημμένα να διχάσει τους πολίτες, μιλώντας για
συντεχνίες, για «ρετιρέ», για «τεμπέληδες». Η ελληνική κοινωνία πρέπει να
αντισταθεί στην τακτική του «διαίρει και βασίλευε» και να αντιληφθεί ότι, εάν
δεν μπει φρένο σε αυτήν την πολιτική, κανένας μισθωτός, κανένας συνταξιούχος,
κανένας επαγγελματίας, δεν πρόκειται να γλυτώσει. Χρειάζεται ένα ενιαίο μέτωπο
υπεράσπισης της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε αυτήν την επίθεση, ένα μέτωπο
για αλλαγή πολιτικής. Χρειάζονται εκλογές για να φτάσει προς άπαντες, εντός και
εκτός Ελλάδας, το μήνυμα ότι οι αντοχές εξαντλήθηκαν.»
