Από πολύ καιρό τώρα, αφουγκραζόμενοι την σάπια κατάσταση περιμέναμε ότι στο τέλος κάτι θα συμβεί και κάτι θα γίνει…
Θεωρούσαμε αδιανόητο μία Ελλάδα πού γέννησε ήρωες να μη έχει σήμερα να παρουσιάσει κάποιους πού χωρίς να είναι εντεταγμένοι σε κάποιο κόμμα, θα προέβαιναν σε πολιτική διαμαρτυρία για τα όσα μας συμβαίνουν, για τα όσα μας επιβάλλουν, και για τα όσα άλλα μας ετοιμάζονται…
Δεν ξέρουμε αν η παραπάνω κίνηση θ΄ αντέξει στον χρόνο, άν θα κρατήσει «όσο καιρό χρειάζεται…», αν θα γίνει και η Ελλάδα Ισπανία…
Όμως, το ότι βρέθηκαν κάποιοι Έλληνες με τέτοιο αγωνιστικό φρόνημα κι΄ άφησαν τις δουλειές τους, τις οικογένειές τους, τον ελεύθερο έστω χρόνο τους, για να κατέβουν σε μόνιμη διαμαρτυρία, είναι παρήγορο πού δείχνει ότι η Ελλάδα ζεί και δεν πέθανε, έστω κι΄ αν κάποιοι θέλουν όπως – όπως να την πεθάνουν…
Και πρέπει να γίνει κι΄ αυτό για να συνειδητοποιήσουν επιτέλους και οί πολιτικοί μας ότι οί καιροί της λευκής επιταγής «ψηφιστήκαμε και ότι θέλουμε κάνουμε…» πέρασαν, κι΄ ότι θα πρέπει να μάθουν να σέβονται και τον λαό από τον οποίον πηγάζει η καλοπέρασή τους…
Κι΄ ακόμη, ότι αν θέλουνε να κοιτάζουν ίσα και δίκαια στα μάτια τους Έλληνες πολίτες θάπρεπε και οί ίδιοι να ζητήσουνε περικοπές από τους μισθούς τους, τις ίδιες και περισσότερες πού επέβαλλαν στον λαό κι΄ όχι να καλοτρώνε, να καλοπίνουνε αυτοί και τα παιδιά τους και ο Ελληνικός λαός να εκτελεί τα φιρμάνια και τις συνταγές της Τρόϊκας και της Πεντόϊκας πού αυτοί οί ίδιοι με τις κλεψιές και τις παγαποντιές τους μας φέρανε…
ΟΙ ΛΑΟΙ ΞΥΠΝΑΝΕ...
