Α) Ο
βουλευτής Κορινθίας του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Ψυχογιός, απηύθυνε στον κ. Ν. ΛΟΓΟΘΕΤΗ, πρώην αντιπρόεδρο της Ελληνικής Στατιστικής
Υπηρεσίας (ΕΛΣΤΑΤ), τις εξής ερωτήσεις:
1) Με αφορμή τη συμμετοχή του, ως παρατηρητή του ΟΑΣΕ στις πρόσφατες
βρετανικές εκλογές και τις συζητήσεις που έγιναν εκεί σχετικά με το έλλειμμα, ο
κ. Ψυχογιός επεσήμανε ότι σημαντικό ρόλο στην αντιμετώπιση και διαμόρφωση του
ελλείμματος (deficit) μιας χώρας παίζουν και οι πολιτικές
που είναι διατεθειμένη μια κυβέρνηση να ακολουθήσει.
Σε αυτό το πλαίσιο ο κ. Λογοθέτης ερωτήθηκε, πρώτον, αν
πραγματοποιήθηκαν δαπάνες, οι οποίες να αιτιολογούν τη μεθοδολογική προσέγγιση
στη διαμόρφωση του ελλείμματος, έτσι όπως αυτό είχε εξελιχθεί μέχρι τις
20/10/2009;
Δεύτερον, αν υπήρξαν δαπάνες οι οποίες προκλήθηκαν μετά τις
εκλογές του 2009 και μέχρι το τέλος του συγκεκριμένου έτους, οι οποίες
ουσιαστικά αποτελούσαν συνειδητή ενέργεια για τη διόγκωση του ελλείμματος έτσι
ώστε να δικαιολογήσουν τη διψήφια αρχική εκτίμηση.
Τρίτον, αν ναι, υπήρχε δυνατότητα κάποιες εξ αυτών των δαπανών
του κράτους να «διακανονιστούν», έτσι ώστε να μην διογκώνουν σε τέτοιο ύψος το
έλλειμμα με την παράλληλη βελτίωση του φοροεισπρακτικού μηχανισμού;
Ο κ. Λογοθέτης τόνισε καταρχάς
ότι το ορθό είναι η πολιτική που θα ακολουθηθεί να βασιστεί στο έλλειμμα και
όχι το έλλειμμα να βασιστεί στις πολιτικές. Δηλαδή να βάλουμε το κάρο
μπροστά στο άλογο και όχι το αντίστροφο σημειώνοντας ότι αυτό από μόνο του
συνιστά μια αλχημεία.
Δήλωσε επίσης ότι δεν θεωρεί ότι μέχρι
τις 20-21 Οκτωβρίου του 2009 υπήρχε αρκετός καιρός ώστε να διαμορφωθεί το
έλλειμμα από 6% σε 12% επαναλαμβάνοντας ότι ζητούσε μαζί με άλλους από καιρό
να δει ποιο είναι αυτό το 13,6 που θα συμπεριλάμβανε και όλα αυτά που έγιναν
μετά τις 20 Οκτωβρίου.
Συμπέρανε, τέλος, ότι το πιο
ανώδυνο σενάριο είναι η προσπάθεια να εμφανιστεί περισσότερο έλλειμμα το 2009,
ώστε να είναι πιο εύκολο να εμφανιστεί λιγότερο το έλλειμμα του 2010. Όμως
ακόμα και σε αυτήν την περίπτωση ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ διαβλέπει κάποια
σκοπιμότητα. Το ίδιο ισχύει και για τη
δυνατότητα διακανονισμού κάποιων δαπανών του κράτους.
2) Εν συνεχεία ο κ Λογοθέτης
ρωτήθηκε αν κρίνει ότι υπήρξε η βούληση
από τις ελληνικές κυβερνήσεις να συγκρουστούν με ό, τι αντιπροσωπεύει το
σύστημα της εξουσίας και των κέντρων αποφάσεων, το οποίο ο ίδιος έχει
χαρακτηρίσει ως «σκοτεινό άρχοντα» και θεωρεί πως καθόρισε τις εξελίξεις όσον
αφορά την διαμόρφωση του ελλείμματος του 2009 και άλλα συναφή θέματα.
Δεύτερον, αν υπήρξε η βούληση να διασφαλιστεί η αξιοπιστία στη
λειτουργία της ΕΛΣΤΑΤ και των θεσμών αλλά και η πραγματική αντιμετώπιση του
ελλείμματος;
Ο κ. Λογοθέτης υπογράμμισε ότι
στη συγκεκριμένη περίπτωση ταιριάζει η γνωστή αγγλική έκφραση «it takes two to tango». Δηλαδή ότι όση
υπερεξουσία και να έχουν αυτά τα κέντρα, πρέπει έχουν τον κατάλληλο συνεργάτη
για να επιτύχουν το σκοπό τους.
«Τα
έξωθεν κέντρα αποφάσεων αποφασίζουν για εμάς χωρίς εμάς και χρειάζονται και τον
έσωθεν συνεργάτη, για να καταλήξουν στην καταστροφή ενός λαού - σίγουρα κάποιοι
βοήθησαν εσωτερικά» είπε χαρακτηριστικά.
Και συνεχίζει: «Αυτοί που βοήθησαν, μπορεί να βοήθησαν
είτε επειδή δεν μπορούσαν να κάνουν διαφορετικά, δηλαδή έπρεπε να ακολουθήσουν
την πολιτική την προηγούμενη, γιατί δεσμευόντουσαν και οι ίδιοι από αυτή την
πολιτική είτε δεν μπορούσαν να το κάνουν, διότι αν το έκαναν θα έρχονταν σε
σύγκρουση με τους άλλους, τους υπόλοιπους και θα έχαναν την Κυβέρνηση. Το θέμα
είναι αν είναι ο στόχος να καταλήξουμε σε κάτι δίκαιο και να σώσουμε την Ελλάδα
ή να την καταστρέψουμε».
Β) Τον
δεύτερο μάρτυρα της συνεδρίασης, κ.
Ν. ΣΤΡΟΜΠΛΟ, πρώην Διευθυντή Εθνικών Λογαριασμών της ΕΛΣΤΑΤ, ο
κ. Ψυχογιός ρώτησε τα εξής:
Σε υπόμνημά του στην Επιτροπή
Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής ο πρώην αντιπρόεδρος της ΕΛΣΤΑΤ, κ. Λογοθέτης,
αναφέρει ότι δεν εξηγήθηκε ποτέ ο λόγος της αυθαίρετης και βεβιασμένης χωρίς
αναλογιστική μελέτη ένταξης συγκεκριμένων ΔΕΚΟ στους φορείς της Γενικής
Κυβέρνησης, τα κριτήρια ένταξης των οποίων δεν αιτιολογήθηκαν ποτέ.
Παράλληλα, σε πρόσφατη συνέντευξή
του, ο κ. Λογοθέτης τονίζει: «Το τότε swap του Σημίτη (που έγινε για να μπούμε
στο ευρώ) ήταν αξίας 2,8 δισεκατομμυρίων το 2001 και κατέληξε να «κοστίζει» 21
δισεκατομμύρια ευρώ το 2009. Ήταν τότε που ο κ. Ραντερμάχερ, διευθυντής της
Eurostat, αποφάσισε να το διαιρέσει δια τέσσερα και να «φορτώσει» το ¼ αυτού
του ποσού στο έλλειμμα του 2009. Μια ενέργεια τελείως αυθαίρετη που έγινε για
πρώτη φορά τότε και μόνο για την Ελλάδα αλλά για καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα που
είχε καταφύγει σε παρόμοιες αλχημείες με swaps».
Ο κ. Στρόμπλος ερωτήθηκε αν συνιστούν τα παραπάνω μια πάγια πρακτική
και μεθοδολογία της Eurostat και για τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες και αν είχε
ακολουθηθεί στο παρελθόν ή ακολουθήθηκε στο μέλλον παρόμοια πρακτική και μεθοδολογία.
Η απάντησή του ήταν ότι η μεθοδολογία
του πώς χειρίζεται ένα off market swap αναπτύχθηκε από τη Eurostat στο manual
της με ημερομηνία έκδοσης Οκτώβριος 2010. Η πρώτη έκδοση αυτού του manual έγινε
το 2000, δεύτερη έκδοση το 2001, το 2003 το 2004. Τον Οκτώβριο του 2010, όπως
λέει και στην εισαγωγή το manual βγαίνει μια καινούργια έκδοση γιατί προστίθενται δυο
κεφάλαια.
Το κρίσιμο στοιχείο είναι ότι το
έλλειμμα για το χρέος του 2009 αναθεωρείται για πέμπτη φορά τον Οκτώβριο του
2010. Η Ελλάδα χρησιμοποιήθηκε ως η
μοναδική χώρα με off market swaps, με βάση αυτό το manual, με μεθοδολογίες που
δημοσιεύθηκαν τον Οκτώβριο του 2010 και καταχωρήθηκε το swap στο χρέος της
χώρας.
