Αδιάφορο
παραμένει για το σύνολο (σχεδόν) της ηγεσίας του τόπου, σε όλα σχεδόν
τα επίπεδα, το γεγονός ότι η πραγματική Ελληνική οικονομία αυτή της
μικρομεσαίας επιχείρησης, του πεζοδρομίου όπως συνηθίζουμε να λέμε,
στενάζει.Μικροεπιχειρηματίες, ελεύθεροι επαγγελματίες και όσοι δεν ζουν στην κατοχυρωμένη σιγουριά του δημοσίου υπαλλήλου, αγωνίζονται να κρατήσουν κόπους δεκαετιών και να αντεπεξέλθουν στις φοροεπιδρομές και τον τραπεζικό στραγγαλισμό.
Σήμερα κάνουν ένα αγώνα παραπάνω. 100 ημέρες ασφυξίας σε συνέχεια εκείνων των προηγούμενων 100 της πολιτικής αστάθειας, έχουν φέρει σε απελπισία όσους είχαν γλιτώσει το λουκέτο.
Συνάνθρωποί μας ξεπουλούν τις περιουσίες τους, τα χρυσαφικά τους και ότι έχουν προκειμένου να σώσουν επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας. Κάποιοι, αρκετοί, ακόμη χειρότερα, καταφεύγουν στους τοκογλύφους, που τα χρόνια της κρίσης είδαν τους λογαριασμούς τους να φουσκώνουν. Οικογενειακές τραγωδίες καθημερινά. Είναι και αυτή μία ανθρωπιστική κρίση του ελεύθερου επαγγελματία. Όπως του συνταξιούχου που γονατίζει στα στερνά του χρόνια ή του 50άρη ανέργου που δεν τον προσλαμβάνει κανείς.
Οι πολιτικοί διεξάγουν το δημόσιο διάλογο στα παράθυρα (ανεπιτυχώς) και όλη η κρίση γίνεται τηλεπαιχνίδι εντυπώσεων.
Ανίκανοι στο σύνολό τους να δώσουν διέξοδο και να φέρουν όραμα ή και λύση για την τραγική καθημερινότητα αυτών που πραγματικά παράγουν και αγωνίζονται. Εγκλωβισμένοι στην πιπίλα της συμφωνίας, χωρίς να παρουσιάζουν εθνικό χάρτη ανάπτυξης
Κραυγάζουν είτε να για να πουν «εμείς σας προειδοποιήσαμε», είτε για να πουν «μόνο εμείς διαπραγματευόμαστε».
Το κύριο ενδιαφέρον παραμένει το πελατειακό κράτος των μισθών και των συντάξεων και οι υπόλοιποι απλά... ας καταστραφούν. Κρύβονται φυσικά πίσω από μία πραγματικότητα, γιατί το Δημόσιο ... δεν παράγει πλούτο. Δεν δίνει φόρους. Το αντίθετο... χρωστάει παντού!
Κάπως έτσι εξηγείται, γιατί μία εβδομάδα πριν τη χρεοκοπία δεν υπάρχει κανείς «αγανακτισμένος» στο Σύνταγμα..
Και αυτή η τηλε-συμπεριφορά και η εν γένει στάση, των πολιτικών κρίνεται. Γιατί αν τελικά η Ελλάδα μπει σε ένα τρις-χειρότερο μνημόνιο ή αν χρεοκοπήσει, θα την πληρώσουν (πολιτικά) και αυτοί που οδήγησαν στην επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολλά θα μπορούσαν να κάνουν για να εμπνεύσουν και να δημιουργήσουν πολιτικές προοπτικής. Όμως δεν κάνουν τίποτα. Τουιτάρουν και μπλογκάρουν ... σα να δίνουν λύσεις οι διαδικτυακές εξυπνάδες. Ακόμη κι οι επικοινωνιολόγοι τους έχουν στερέψει από ιδέες. Αναζητούν όλοι τους την μικροκομματική επιβίωση. Αυτή που αποβλέπει στη βουλευτική αποζημίωση, κι όσο κρατήσει... και όχι στην αποζημίωση της πατρίδας.
Νομοτελειακά η κοινωνία θα αναζητήσει (και) άλλες λύσεις εξουσίας, εκτός του γνωστού πολιτικού προσωπικού.
Επαμεινώνδας Στεργιόπουλος
www.tokentro.gr
