Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
«Η Επανάστασις η εδική μας δεν ομοιάζει με καμιάν απ’ όσες
γίνονται την σήμερον εις την Ευρώπην. Ο εδικός μας πόλεμος ήταν ο πλέον
δίκαιος…». (Θεόδωρος Κολοκοτρώνης)«Εξέτασα όλες τις ιστορίες. Εσυμβουλεύτηκα με πολύ καλύτερούς μου, δεν ηύραμε εις τα μεγάλα κατορθώματα των λαών πνεύμα τόσο άδολο, αναμάρτητο, μεστό καλού, θείον, όσο το πνεύμα του κινήματος της 25ης Μαρτίου 1821». (Γεώργιος Τερτσέτης)
«Πατρίς, να μακαρίζεις γενικώς όλους τους Έλληνες, ότι θυσιάστηκαν δια σένα να σ’ αναστήσουμε, να ξαναειπωθείς άλλη μια φορά ελεύτερη πατρίδα, οπού ήσουνα χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των εθνών. Όλους αυτούς να μακαρίζεις…». (Στρατηγός Γιάννης Μακρυγιάννης)
Λίγα χρόνια πριν από την επέτειο των 200 χρόνων από την Επανάσταση του 1821, τότε που, όπως με σιγουριά είπε ο Γέρος του Μοριά «ο Θεός υπόγραψε τη λευτεριά της Ελλάδας και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του», ήλθε πια η ώρα, ειδικά σήμερα, ειδικά μέσα στον σημερινό ζόφο, να αναλογιστούμε οι Έλληνες με πόσα λίγα μέσα και πόσες θυσίες έδωσε η πατρίδα τον Αγώνα της Παλιγγενεσίας.
Γιατί πραγματικά, δεν έμοιαζε με καμιά η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Και μέχρι σήμερα, κανένας αγώνας δεν στάθηκε τόσο δίκαιος σαν εκείνο που έδωσαν οι Έλληνες με πράξεις γενναιότητας που συγκλόνισαν την υφήλιο.
Γι’ αυτό και μόνο θλίψη προκαλούν ορισμένες συμπεριφορές εξουσιομανίας, με παχιά λόγια και ψεύτικες υποσχέσεις, που σκοπό έχουν να παραπλανούν τον λαό, να αποσπούν την προσοχή του και, τελικά, να τον εμποδίζουν να μελετά την Ιστορία του και να εξάγει τα αναγκαία συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον.
Φυσικά, αυτό δεν συμβαίνει για πρώτη φορά.
Αν ρίξουμε μια ματιά στην Ιστορία μας, θα δούμε πως οι μεγάλες στιγμές της ακολουθούνται από στιγμές ντροπής, ήττας και ταπείνωσης.
Αλλά και πως μέσα σε λίγα χρόνια η Ελλάδα κατόρθωνε κάθε φορά να σταθεί στα πόδια της, να μεγαλουργήσει και να μεγαλώσει.
Χαρακτηριστικό είναι το απόσπασμα από τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη, που γράφτηκαν μόλις 25 χρόνια μετά το ηρωικό 1821:
«Αν μας έλεγε κανένας αυτείνη την λευτεριά όπου γευόμαστε, θα παρακαλούσαμε τον Θεόν να μας αφήση εις τους Τούρκους άλλα τόσα χρόνια, όσο να γνωρίσουν οι άνθρωποι τι θα ειπή πατρίδα, τι θα ειπή θρησκεία, τι θα ειπή φιλοτιμία, αρετή, τιμιότη. Αυτά λείπουν από όλους εμάς, στρατιωτικούς και πολιτικούς. Τις πρόσοδες της πατρίδας τις κλέβομεν, από υποστατικά δεν της αφήσαμεν τίποτας, σε «πηρεσίαν να μπούμεν», ένα βάνομεν εις το ταμείον, δέκα κλέβομεν. Αγοράζομεν πρόσοδες, τις τρώμε όλες. Χρωστούν εις το Ταμείον δεκαοχτώ ‘κατομμύρια ο ένας και ο άλλος. Ο Μιχαλάκης ο Γιατρός πεντακόσιες χιλιάδες, ο Τζούχλος τρακόσες, ο Γεωργάκης Νοταράς τρακόσες πενήντα – όλο τέτοιγοι χρωστούνε αυτά. Ο κεντρικός ταμίας ο Φίτζες – τρακόσες πενήντα του λείπουν από το ταμείον. Κι’ ακόμα δεν κυτάχτηκαν πόσα θα λείψουν ακόμα. Το ίδιο ντογάνες κι’ άλλα. Τέτοιοι μπαίνουν εις τα πράγματα και τέτοιους συντρόφους βάνουν. Δύσκολο είναι ο τίμιος άνθρωπος να κάνη τα χρέη του πατριωτικώς. Οι αγωνισταί, οι περισσότεροι και οι χήρες κι’ αρφανά δυστυχούν. Πολυτέλεια και φαντασία – γεμίσαμαν πλήθος πιανοφόρια και κιθάρες. Οι δανεισταί μας ζητούν τα χρήματά τους, λεπτό δεν τους δίνομεν από αυτά– κάνουν επέμβασιν εις τα πράγματά μας. Και ποτές δεν βρίσκομεν ίσιον δρόμον. Πώς θα σωθούμε εμείς μ’ αυτά και να σκηματιστούμεν εις την κοινωνίας του κόσμου ως άνθρωποι; Ο Θεός ας κάμη το έλεός του να μας γλυτώση από τον μεγάλον γκρεμνόν όπου τρέχομεν να τζακιστούμεν».
Από τότε… τζακιστήκαμε πολλές φορές, ξανά και ξανά.
Αλλά κάθε φορά σηκωνόμασταν για να επαναλάβουμε μαζί με τον Εθνικό μας Ποιητή:
«φως το χέρι, φως το πόδι
κι’ όλα γύρω σου είναι φως»…
elzoni.gr
