Τα προηγούμενα χρόνια, η προσπάθεια αύξησης της ανταγωνιστικότητας εστίασε στη μείωση του κόστους παραγωγής, μέσω της συμπίεσης του μισθολογικού κόστους της εργασίας, χωρίς να λαμβάνονται υπόψη άλλοι, σημαντικότεροι παράγοντες, όπως η φορολογία, το κόστος της ενέργειας, το κόστος του δανεισμού κ.ά.
Η ανταγωνιστικότητα, για μια ανεπτυγμένη οικονομία, στηρίζεται επίσης σε παράγοντες που σχετίζονται με την καινοτομία, την ποιότητα, την υψηλή τεχνολογία, τη δημιουργία αναγνωρίσιμου εθνικού brand name. Αυτό απαιτεί ολοκληρωμένο και σαφές σχέδιο για την αύξηση της παραγωγικής ικανότητας εξωστρεφών κλάδων.
Απαιτεί στήριξη της έρευνας και της τεχνολογίας, επένδυση στην παραγωγή γνώσης, σε ένα καλύτερο σύστημα εκπαίδευσης και κατάρτισης και στη σύνδεσή του με την αγορά εργασίας. Θα υπάρξουν μεταρρυθμίσεις σε αυτούς τους τομείς ή θα μείνουμε σε πανεπιστήμια που λειτουργούν με βάση κατεστημένα συμφέροντα και ιδεοληψίες του παρελθόντος;
Η ανταγωνιστικότητα χρειάζεται μεταρρυθμίσεις στη λειτουργία των αγορών προϊόντων και υπηρεσιών, ώστε να διευκολύνεται η είσοδος νέων επιχειρήσεων, να κινητοποιούνται κεφάλαια και επενδύσεις. Χρειάζεται ένα απλούστερο ρυθμιστικό περιβάλλον, λειτουργικούς θεσμούς, αποτελεσματική δημόσια διοίκηση και εποπτεία.
Χρειάζεται προσέλκυση παραγωγικών άμεσων ξένων επενδύσεων, με κύριο όχημα τις αποκρατικοποιήσεις και τις στρατηγικές συμμαχίες κράτους και ιδιωτών, με στόχο την αναβάθμιση και την αξιοποίηση κρίσιμης σημασίας υποδομών, ιδιαίτερα σε τομείς όπως οι μεταφορές. Θα υπάρξουν κινήσεις σε αυτή την κατεύθυνση; Ή θα μείνουμε με ένα κράτος - επιχειρηματία, που διατηρεί μονοπώλια και διαιωνίζει την αναποτελεσματικότητα και την κυριαρχία των πελατειακών σχέσεων;
Αν η νέα κυβέρνηση θέλει πραγματικά να ανταποκριθεί στις προσδοκίες που καλλιέργησε, θα πρέπει να αναλάβει ουσιαστικές πρωτοβουλίες για μια πιο ανταγωνιστική οικονομία.
ΚΩΣΤΑΣ ΜΙΧΑΛΟΣ/ e-typos.com