Η Πτώση του Τείχους του Βερολίνου, στις 9 Νοεμβρίου του 1989, ανήκε στις στιγμές μπροστά στις οποίες η Ιστορία κοντοστέκεται μέχρι και σήμερα. Πέρα από κάθε αμφιβολία, ήταν ένα εκκωφαντικό tipping point για τις δικές μας γενιές, συμβολίζοντας το τέλος μιας εποχής, και το ελπιδοφόρο ξεκίνημα μιας καινούριας.
Μόνο που σήμερα, 25 χρόνια μετά από εκείνη τη στιγμή, ο αυθόρμητος απολογισμός όσων ακολούθησαν την Πτώση του Τείχους, το “δια ταύτα” των προσδοκιών μιας μεγάλης αλλαγής, έχουν εξαιρετικά θλιβερές και μελαγχολικές παραμέτρους.
Ίσως επειδή εκείνη η Αλλαγή, ήταν η Αλλαγή που πράγματι ήθελαν να δουν, κάποιοι, για να θυμηθούμε την ιστορική ρήση του Γκάντι, με την ειδοποιό διαφορά ότι επρόκειτο για τους… λάθος κάποιους.
Η κατάρρευση του υπαρκτού Σοσιαλισμού δεν οδήγησε στην επέλαση του πολιτικού φιλελευθερισμού, αλλά στη βαθμιαία υπονόμευση των αρχών της Δημοκρατίας και το διαρκές τσαλάκωμα του ευρωπαϊκού ιδεώδους, σύμφωνα με το οποίο οι λαοί της πλέον ανομοιογενούς ηπείρου του πλανήτη μας, ήταν πρόθυμοι να αναζητήσουν και να επενδύσουν σε όσα τους ενώνουν, αντί για εκείνα που τους χωρίζουν.
Επιπροσθέτως, η διευκόλυνση της Επανένωσης των δυο Γερμανιών, οδήγησε στη δημιουργία ενός “τέρατος”, που σήμερα, 25 χρόνια μετά την Πτώση του Τείχους και 6 χρόνια μετά το ξέσπασμα της παγκόσμιας κρίσης, κατάφερε να κερδίσει στον τομέα της οικονομίας ό, τι δεν μπόρεσε να κερδίσει στα πεδία των μαχών, με 2 Παγκοσμίους Πολέμους, τους οποίους προκάλεσε η ίδια.
Το βέβαιο είναι ότι το στοίχημα επιβίωσης της επόμενης Ευρώπης, με τους λαούς και τις κοινωνίες να στέκονται στα πόδια τους και να δημιουργούν, περνάει αναπόφευκτα μέσα από την κατάρρευση των “νέων τειχών” που έχουν δημιουργηθεί στην ήπειρό μας.
Με μεγαλύτερο το τείχος του διαζυγίου με την κοινή λογική, που έχει ως φυσικό συνεπακόλουθο την υποκατάσταση των εμπνευσμένων και οραματικών ηγεσιών του παρελθόντος, από την… παιδική χαρά που κρατάει σήμερα στα χέρια της τις τύχες της Ευρώπης.
Ίσως τότε ακουστεί και πάλι το “Wind of Change”, αυτή τη φορά ωστόσο χωρίς… παράσιτα.
