Η σεναριολογία γύρω από το ενδεχόμενο υποψηφιότητας του Κώστα Καραμανλή για την Προεδρία της Δημοκρατίας, έρχεται να επιβεβαιώσει ότι, ακόμη και στο σκιά της βαθιάς κρίσης της εποχής του Μνημονίου, παθογένειες και στρεβλώσεις που συνέτειναν στο να οδηγηθεί η χώρα στο χείλος του γκρεμού, εξακολουθούν να μας συνοδεύουν και στα πρώτα βήματα της επόμενης μέρας.
Ο πρώην πρωθυπουργός και επί 12 1/2 χρόνια αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, ήταν εκείνος ο οποίος κατάφερε να ενώσει τις φατρίες και τις συνιστώσες του πολιτικού χώρου του οποίου ηγήθηκε, και να επεκτείνει τα όρια της Κεντροδεξιάς μέχρι τον μεσαίο χώρο, εκεί δηλαδή όπου κερδίζονται οι μάχες πολιτικής ηγεμονίας.
Κάτι που του επέτρεψε να φτάσει οριακά στην εξουσία, στις “περίεργες” εκλογές του 2000, και τελικά να κερδίσει με θυελλώδη τρόπο τις εκλογές του 2004, διαμορφώνοντας ένα πλαίσιο κοινωνικών εφεδρειών, και μια πλατιά κοινωνική πλειοψηφία, που του επέτρεψαν να ξανακερδίσει τις εκλογές του 2007, και να διατηρήσει την πολιτική ηγεμονία τουλάχιστον μέχρι τα τέλη του 2008, τη “μοιραία” συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ και τα γεγονότα “αντάρτικου πόλεως” στην Αθήνα.
Κάπου εκεί ήρθε η κρίση, και η απώλεια της δυνατότητας διακυβέρνησης, καθώς με την έτσι κι αλλιώς θνησιγενή κοινοβουλευτική πλειοψηφία που διέθετε, ο Κώστας Καραμανλής δεν μπορούσε να επιβάλλει τη λήψη των “άβολων” δημοσιονομικών μέτρων που απαιτούσε η συγκυρία, από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ υποσχόταν ότι “λεφτά υπάρχουν”, και τα άκρα και οι ακρότητες που τα συνοδεύουν έπαιζαν τα δικά τους παιχνίδια.
Σήμερα, πέντε χρόνια μετά την ήττα του 2009 και την απομάκρυνσή του από την ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, με αριθμό ψήφων ωστόσο μεγαλύτερο από εκείνο που συγκέντρωσε η Κεντροδεξιά στις εκλογές του 2012 και τις πρόσφατες ευρωεκλογές του Μαϊου του 2014, το όνομα του Κώστα Καραμανλή παραμένει σε πρωταγωνιστικό ρόλο, σε σενάρια για τη διαδοχή του Κάρολου Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας.
Παρόλο που το περιβάλλον του, όπως συνηθίζεται σε τέτοιες περιπτώσεις, έχει διαψεύσει κατηγορηματικά το ενδιαφέρον του για μια τέτοια πολιτική… αποστρατεία, η συζήτηση διατηρείται. Και η μόνιμη επωδός που ακούει κάποιος από στελέχη της Κεντροδεξιάς είναι αυτή που τον παρουσιάζει ως “εθνική εφεδρεία”.
Είναι λοιπόν να… απορεί κανείς με την αφέλεια και την αδυναμία κατανόησης της πραγματικότητας, όσων εξακολουθούν να σέρνουν τέτοια σενάρια, αδιαφορώντας για τον οξύμωρο χαρακτήρα της ρητορικής τους: Μια “εθνική εφεδρεία” την… παρκάρεις στο αξίωμα του Προέδρου-γλάστρα, όπως είναι δηλαδή ο θεσμός του ενοίκου της Προεδρίας; Αυτό εννοούν;
ysterografa.gr
