Η στιγμή που σταμάτησε τον χρόνο για μια εθνική διαδρομή που μάλλον… παραπάτησε, έχασε τη στοχοπροσήλωσή της και ανέδειξε εθνικές παθογένειες, στρεβλώσεις και αδυναμίες οι οποίες μέχρι και σήμερα ταλαιπωρούν την Ελλάδα της χαμένης αυτοπεποίθησης, ήταν φυσικά η ανάδειξη της κρίσης σε πρωταγωνιστικό αφήγημα μιας δύσκολης καθημερινότητας.
Από τα τέλη του 2009 μέχρι και σήμερα η Ελλάδα διάγει μια εθνική κρίση, πτυχή μονάχα της οποίας, έστω και ηχηρή, αποτελεί η κρίση της οικονομίας, με την αδυναμία της χώρας να σταθεί στα πόδια της χωρίς τη στήριξη εταίρων που εξελίχτηκαν κυρίως σε (απαιτητικούς) δανειστές.
Η κρίση αυτή είναι μια κρίση ηθικής, αξιών και προτεραιοτήτων. Κρίση ηγεσίας, όχι μονάχα στο αυτονόητο επίπεδο της πολιτικής, αλλά σχεδόν σε κάθε τομέα του δημοσίου βίου, από τον οποίο θα μπορούσε να προσδοκά η Ελλάδα δόσεις αυτοπεποίθησης και διαδρομές εξαίρεσης. Ώστε να μπει φρένο στην ολισθηρή διαδρομή προς τον χειρότερο εαυτό μας, και η ανάκαμψη να έχει ως εφαλτήριο το πείσμα και την έμπνευση ανθρώπων με φρέσκιες ιδέες, προσωπική δυναμική και όραμα που βλέπει πολύ πιο πέρα και μακριά από το εθνικό πρόβλημα.
Ο χώρος του Πολιτισμού, αδικαιολόγητα και σκανδαλιστικά υποτιμημένος και παραμερισμένος από την εθνική στρατηγική για ένα διαφορετικό εθνικό μέλλον, προφανώς και αποτελεί εύλογη κυψέλη αναζήτησης και εύρεσης τέτοιων εξαιρέσεων.
Και επειδή η αφηρημένη αφήγηση πρέπει πάντοτε να δίνει τη σκυτάλη στην εικονοποίηση του περιεχομένου της, αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας στο Κέντρο Πολιτισμού “Ελληνικός Κόσμος”, του Ιδρύματος Μείζονος Ελληνισμού. Εκεί όπου, όπως αναφέρεται σε σχετική ανακοίνωση, η Σοφία Κουνενάκη-Εφραίμογλου ανέλαβε καθήκοντα αντιπροέδρου του διοικητικού συμβουλίου, επισφραγίζοντας και με θεσμικό ρόλο ένα προσωπικό αποτύπωμα που ήδη έχει αρχίσει να αφήνει τα (ενδιαφέροντα) ίχνη του.
Η ίδια δήλωσε περήφανη που αναλαμβάνει τη συνέχιση του έργου ενός ευπατρίδη, του αείμνηστου Λάζαρου Εφραίμογλου, μια αποστροφή της τοποθέτησής της ωστόσο προσφέρεται ως χρηστικό, μεθοδολογικό εργαλείο ανάγνωσης της ευρύτερης εθνικής πραγματικότητας. Και του που (πώς) θέλουμε να πάμε: “Τους καιρούς αυτούς, περισσότερο από ποτέ, το παρελθόν είναι αναγκαίο σημείο αναφοράς για τη διαμόρφωση του παρόντος και του μέλλοντός μας”.
Άλλωστε, σε μια διαφορετική εποχή, μια άλλη εμβληματικά δραστήρια γυναίκα, η Ελεανόρ Ρούσβελτ, είχε χαρίσει στο μέλλον έναν διαχρονικά επίκαιρο αυτοπροσδιορισμό: “Το μέλλον ανήκει σε εκείνους που πιστεύουν στην ομορφιά των ονείρων τους”.
Να ονειρευόμαστε λοιπόν. Και να δίνουμε τη μάχη για να ζήσουμε τα όνειρά αυτά.
υστερογραφα.
