Ο αστερισμός της αποσταθεροποίησης στον οποίο δείχνει να έχει εγκλωβιστεί το ΠΑΣΟΚ, με βουλευτές να αφήνουν υπόνοιες αμφισβήτησης του imperium του Ευάγγελου Βενιζέλου, αλλά και την Κεντροαριστερά να… καρδιοχτυπά για το μέλλον της, εκκινώντας από πρόσωπα, φιλοδοξίες και καινούριες προγραμματικές αφηγήσεις, ανοίγει εκ των πραγμάτων παράθυρο πρόωρων εκλογών.
Η σχετική φημολογία σέρνεται στο πολιτικό παρασκήνιο… από την επομένη κάθε εκλογικής αναμέτρησης, στην περίπτωση της κυβέρνησης Μεγάλου Συνασπισμού της Νέας Δημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ ωστόσο, έχει κάνει την εμφάνιση της σε διάσπαρτες χρονικές συγκυρίες, από τις εκλογές του 2012 μέχρι και σήμερα, κυρίως στον απόηχο του τερματισμού της σχέσης ελεύθερης συμβίωσης με τη Δημοκρατική Αριστερά, και τη συμμετοχή του κόμματος του Φώτη Κουβέλη στο κυβερνητικό σχήμα μέχρι και το καλοκαίρι του 2013.
Η πολιτική αστάθεια που γεννούν οι εξελίξεις στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς, με το ΠΑΣΟΚ στο επίκεντρο, την ώρα που το Κίνημα το οποίο ίδρυσε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποτελεί βασικό κυβερνητικό εταίρο, χωρίς την παρουσία του οποίου δεν συγκροτείται κοινοβουλευτική πλειοψηφία, έρχεται να επιβεβαιώσει μια πραγματικότητα η οποία γίνεται αντιληπτή σχεδόν σε κάθε σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα, όπου οι κυβερνήσεις δεν είναι μονοκομματικές αλλά συνεργασίας και συμμαχικές.
Η πραγματικότητα αυτή θυμίζει οδυνηρά ότι, όσο ευπρόσδεκτη κι αν είναι η επιδίωξη ευρύτερων πολιτικών συνεργασιών, ειδικά σε εποχές κρίσεων και εκτάκτων συνθηκών σαν και αυτή που βιώνουμε σήμερα, μονάχα μονοκομματικές κυβερνήσεις μπορούν να διασφαλίσουν την αναγκαία και απαιτούμενη πολιτική σταθερότητα. Παρά τις αυτονόητες εσωτερικές στρεβλώσεις και τις φυσικές πολιτικές υστερήσεις τους.
Γι’ αυτό και η στρατηγική του μέλλοντος περνάει μέσα από την ανάγκη επιδίωξης πλατιών κοινωνικών συμμαχιών γύρω από έναν πολιτικό φορέα, ώστε η συναίνεση και η σύνθεση να έχουν εξασφαλιστεί πάνω στην κάλπη, αντί να επιδιώκονται εκ των υστέρων, με τα… γνωστά
ysterografa.gr
