Της Ειρήνης Μπουράκη
Είναι κάποιες νύχτες... κάποιες συγκεκριμένες ώρες σε αυτές τις ατέλειωτες νύχτες που τα πάντα μοιάζουν
ψεύτικα.Τα φώτα θολά, και το σκοτάδι εντονότερο,απειλητικότερο.Αυτές τις νύχτες απλά ξεχνάς ποιος είσαι
και τι θες και αρχίζεις να θυμάσαι ένα-ένα τι δεν θες...
Δεν θες να πονάς, δεν θες να είσαι μακριά του... Δεν θες..
Δεν... Αυτά που δεν θες δεν έχουν τελειωμό, όπως τελειωμό δεν έχουν τα δάκρυα και οι μέρες που είμαστε
χώρια.Κάθε μέρα δύσκολη με ακόμα πιο δύσκολη νύχτα..
Να νιώθεις να καίγεσαι να υποφέρεις, κάτι να σου ραγίζει την καρδιά, να μην σταματάει, να επιμένει, να κάνει
αισθητή την παρουσία του.Το λεγόμενο 'κάτι' και σήμερα μας τέλειωσε, και σήμερα μας έκανε κομμάτια όπως
μόνο αυτό ξέρει να κάνει.Και πάλι στα ίδια.. Αυτή η καθημερινότητα που δεν έχει τίποτα να μου πει με
αδειάζει όσο πάει πιο πολύ.Τα δεδομένα δεν με αγγίζουν, δεν με άγγιζαν ποτέ.Ήτανε γραφτό αυτά τα βράδια να πονάω...
Αυτή η απολυτότητα του είναι πάντα με κούραζε... τώρα με συντρίβει... Αυτή η απολυτότητα της ζωής μας, μας οδήγησε εδώ..
Τίποτα άλλο.
Τα φώτα και πάλι είναι θολά, το σκοτάδι με τρομάζει παραπάνω αυτή τη νύχτα...Αυτό.
