Όπως είχε πει ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι, στην ιστορική ομιλία της ορκωμοσίας του, ακόμη κι αν το έργο που έχουμε μπροστά μας δεν τελειώνει σε… μια ζωή, κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεκινήσουμε. Να γραφτεί ο πρόλογος.
Η Ελλάδα της κρίσης δεν απέχει πολύ από αυτό το σημείο. Από τα τέλη του 2009, όταν ξεκίνησε η αποδόμηση της υπεραξίας της χώρας, που οδήγησε τελικά στην προσφυγή στο Μνημόνιο, και στην παρ΄ολίγον χρεοκοπία εντός (!) του μηχανισμού στήριξης, η Ελλάδα μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό της.
Και επειδή η Ελλάδα δεν είναι μια απρόσωπη έννοια, τον προσανατολισμό μας τον έχουμε χάσει όλοι εμείς. Τα εν δυνάμει ζωντανά κύτταρα της εθνικής ανασυγκρότησης, το ανθρώπινο δυναμικό πάνω στο οποίο θα πρέπει να στηριχτεί μια νέα αφήγηση για το μέλλον, ώστε η Ελλάδα να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της μιζέριας, της εθνικής μελαγχολίας, της αδιέξοδης ανάλωσης της καθημερινότητας σε απαρίθμηση των χαμένων ευκαιριών.
Η Ελλάδα ωστόσο είναι πολλά περισσότερα. Και, κάθε φορά που το ξεχνάμε εμείς, φροντίζουν να μας το θυμίζουν οι ξένοι. Η έλευση του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αθήνα για την πρεμιέρα της ταινίας “Lincoln”, και η παρουσία του στο Μουσείο της Ακρόπολης (δίπλα στην Όλγα Κεφαλογιάννη και τον καθηγητή Δημήτρη Παντερμαλή), αποτελεί ακόμη μια ευκαιρία για θετική δημοσιότητα. Στρέφει τους προβολείς στην “άλλη Ελλάδα”. Την Ελλάδα που ξεχάσαμε.
Η επίσκεψη του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, συμπιπτεί με το θετικό για τον ελληνικό τουρισμό δημοσίευμα της Chicago Tribune, και μαζί μετατοπίζουν το δυνητικό ερώτημα της διεθνούς κοινής γνώμης: Από το “γιατί”, στο “γιατί όχι”, όπως είχε πει και ο Frost.
Γιατί όχι, λοιπόν; Η “άλλη Ελλάδα” μπορεί να είναι η Ελλάδα μετά την κρίση. Μια χώρα με εθνική αυτοπεποίθηση, με επίγνωση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, με παθήματα που έγιναν… μεταπτυχιακά, για το πως φτάσαμε ως εδώ, και γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να γυρίσουμε σελίδα.
Αυτή η “άλλη Ελλάδα” οφείλει να αφήσει πίσω της το χθες. Το χθες που, για να μην ξεχνιόμαστε υπάρχει σε κάθε γενιά…
MΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
Η Ελλάδα της κρίσης δεν απέχει πολύ από αυτό το σημείο. Από τα τέλη του 2009, όταν ξεκίνησε η αποδόμηση της υπεραξίας της χώρας, που οδήγησε τελικά στην προσφυγή στο Μνημόνιο, και στην παρ΄ολίγον χρεοκοπία εντός (!) του μηχανισμού στήριξης, η Ελλάδα μοιάζει να έχει χάσει τον προσανατολισμό της.
Και επειδή η Ελλάδα δεν είναι μια απρόσωπη έννοια, τον προσανατολισμό μας τον έχουμε χάσει όλοι εμείς. Τα εν δυνάμει ζωντανά κύτταρα της εθνικής ανασυγκρότησης, το ανθρώπινο δυναμικό πάνω στο οποίο θα πρέπει να στηριχτεί μια νέα αφήγηση για το μέλλον, ώστε η Ελλάδα να ξεφύγει από τον φαύλο κύκλο της μιζέριας, της εθνικής μελαγχολίας, της αδιέξοδης ανάλωσης της καθημερινότητας σε απαρίθμηση των χαμένων ευκαιριών.
Η Ελλάδα ωστόσο είναι πολλά περισσότερα. Και, κάθε φορά που το ξεχνάμε εμείς, φροντίζουν να μας το θυμίζουν οι ξένοι. Η έλευση του Ντάνιελ Ντέι Λιούις στην Αθήνα για την πρεμιέρα της ταινίας “Lincoln”, και η παρουσία του στο Μουσείο της Ακρόπολης (δίπλα στην Όλγα Κεφαλογιάννη και τον καθηγητή Δημήτρη Παντερμαλή), αποτελεί ακόμη μια ευκαιρία για θετική δημοσιότητα. Στρέφει τους προβολείς στην “άλλη Ελλάδα”. Την Ελλάδα που ξεχάσαμε.
Η επίσκεψη του Ντάνιελ Ντέι Λιούις, συμπιπτεί με το θετικό για τον ελληνικό τουρισμό δημοσίευμα της Chicago Tribune, και μαζί μετατοπίζουν το δυνητικό ερώτημα της διεθνούς κοινής γνώμης: Από το “γιατί”, στο “γιατί όχι”, όπως είχε πει και ο Frost.
Γιατί όχι, λοιπόν; Η “άλλη Ελλάδα” μπορεί να είναι η Ελλάδα μετά την κρίση. Μια χώρα με εθνική αυτοπεποίθηση, με επίγνωση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της, με παθήματα που έγιναν… μεταπτυχιακά, για το πως φτάσαμε ως εδώ, και γιατί δυσκολευόμαστε τόσο να γυρίσουμε σελίδα.
Αυτή η “άλλη Ελλάδα” οφείλει να αφήσει πίσω της το χθες. Το χθες που, για να μην ξεχνιόμαστε υπάρχει σε κάθε γενιά…
MΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa.gr
