Η περίοδος προσφέρεται για στοχαστικό επαναπροσδιορισμό: Κοιτάζοντας μέσα μας αλλά και πίσω είναι η πιο χρήσιμη πιθανότατα άσκηση δημιουργίας για να μπορέσουμε να δούμε μακριά και μπροστά. Πέρα από την κρίση, την εθνική, ηθική αλλά και απολύτως εξατομικευμένη.
Η Ελλάδα μετά την κρίση λοιπόν, είναι το φυσικό sequel της χρονιάς της μεγάλης και σύνθετης εθνικής μελαγχολίας που πέρασε. Μόνο που, η Ελλάδα είμαστε όλοι εμείς. Δεν είναι μόνο η πολιτική ηγεσία που πάσχει… Δεν είναι μόνο η έλλειψη ηγεσίας και έμπνευσης σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Το βασικό πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όχι μοιρολατρικά ή με διάθεση ενδοσκόπησης. Αλλά επειδή από εμάς ξεκινούν και σε εμάς καταλήγουν όλα.
Η δική μας απογοήτευση συνέβαλε στο να μπολιαστούν τα ενεργά κύτταρα του έθνους με συλλογική μελαγχολία.
Η δική μας ανοχή οδήγησε σε μια πολιτική ηγεσία πολύ πιο ανώριμη, αλλά διόλου αθώα, σε σχέση με εκείνη της σύγχρονης Ευρώπης, την οποία η “Monde” περιέγραψε ως… παιδική χαρά.
Η δική μας αδυναμία να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, και να θέσουμε στις σωστές βάσεις και πλαίσια τις προσωπικές αναζητήσεις, τα “θέλω” που παραμένουν δυνατά και βαθιά εγωιστικά, είχε ως αποτέλεσμα ακυρωμένες προσδοκίες και απογοητεύσεις.
Σε… εμάς καταλήγουμε λοιπόν. Επομένως, και από… εμάς ξεκινάμε.
Η επόμενη Ελλάδα θα χρειαστεί εξαιρέσεις. Σε όλα τα επίπεδα. Σε κάθε γενιά. Θα πρέπει λοιπόν να φροντίσουμε να αναζητήσουμε αυτές τις εξαιρέσεις. Και να γίνουμε και οι ίδιοι μια τέτοια εξαίρεση.
Το πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι να αφήσουμε πίσω μας το χθες. Το χθες όμως, που υπάρχει σε κάθε γενιά. Να διεκδικήσουμε ένα πολιτικό προσωπικό με ιδέες και όχι… μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Να φτιάξουμε από την αρχή μια νέα εθνική ατζέντα. Επικαιροποιημένη και σύγχρονη. Κυρίως όμως, δεκτική στον διαφορετικό… επίλογο που μπορεί να έχει κάποιος, στην αναζήτηση της κοινής προόδου. Γιατί οι αφετηρίες, είναι κοινές.
Να αποκτήσουμε μια εθνική αφήγηση με γωνίες. Όχι απολιτίκ και “στρογγυλά” λόγια, δήθεν καθωσπρεπισμού και ακόμη πιο δήθεν κατευνασμού των παθών.
Να αρχίσουμε να “γεννάμε” ιδέες. Ο καθένας για τον εαυτό του και στη ζωή του. Ώστε μετά να μπορούμε να τις προσθέσουμε, και να βγάλουμε το σενάριο της “επόμενης Ελλάδας”.
Είναι σχετικά απλό, αλλά και γι’ αυτό δύσκολο: Να πάμε από το “γιατί”, στο “γιατί όχι”. Ώστε να πάμε την Ελλάδα πιο μακριά. Χωρίς κανείς να μένει πίσω. Παρά μόνο το χθες…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa,gr
Η Ελλάδα μετά την κρίση λοιπόν, είναι το φυσικό sequel της χρονιάς της μεγάλης και σύνθετης εθνικής μελαγχολίας που πέρασε. Μόνο που, η Ελλάδα είμαστε όλοι εμείς. Δεν είναι μόνο η πολιτική ηγεσία που πάσχει… Δεν είναι μόνο η έλλειψη ηγεσίας και έμπνευσης σε κάθε πτυχή του δημοσίου βίου. Το βασικό πρόβλημα είμαστε εμείς οι ίδιοι. Όχι μοιρολατρικά ή με διάθεση ενδοσκόπησης. Αλλά επειδή από εμάς ξεκινούν και σε εμάς καταλήγουν όλα.
Η δική μας απογοήτευση συνέβαλε στο να μπολιαστούν τα ενεργά κύτταρα του έθνους με συλλογική μελαγχολία.
Η δική μας ανοχή οδήγησε σε μια πολιτική ηγεσία πολύ πιο ανώριμη, αλλά διόλου αθώα, σε σχέση με εκείνη της σύγχρονης Ευρώπης, την οποία η “Monde” περιέγραψε ως… παιδική χαρά.
Η δική μας αδυναμία να είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας, και να θέσουμε στις σωστές βάσεις και πλαίσια τις προσωπικές αναζητήσεις, τα “θέλω” που παραμένουν δυνατά και βαθιά εγωιστικά, είχε ως αποτέλεσμα ακυρωμένες προσδοκίες και απογοητεύσεις.
Σε… εμάς καταλήγουμε λοιπόν. Επομένως, και από… εμάς ξεκινάμε.
Η επόμενη Ελλάδα θα χρειαστεί εξαιρέσεις. Σε όλα τα επίπεδα. Σε κάθε γενιά. Θα πρέπει λοιπόν να φροντίσουμε να αναζητήσουμε αυτές τις εξαιρέσεις. Και να γίνουμε και οι ίδιοι μια τέτοια εξαίρεση.
Το πρώτο βήμα θα πρέπει να είναι να αφήσουμε πίσω μας το χθες. Το χθες όμως, που υπάρχει σε κάθε γενιά. Να διεκδικήσουμε ένα πολιτικό προσωπικό με ιδέες και όχι… μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του. Να φτιάξουμε από την αρχή μια νέα εθνική ατζέντα. Επικαιροποιημένη και σύγχρονη. Κυρίως όμως, δεκτική στον διαφορετικό… επίλογο που μπορεί να έχει κάποιος, στην αναζήτηση της κοινής προόδου. Γιατί οι αφετηρίες, είναι κοινές.
Να αποκτήσουμε μια εθνική αφήγηση με γωνίες. Όχι απολιτίκ και “στρογγυλά” λόγια, δήθεν καθωσπρεπισμού και ακόμη πιο δήθεν κατευνασμού των παθών.
Να αρχίσουμε να “γεννάμε” ιδέες. Ο καθένας για τον εαυτό του και στη ζωή του. Ώστε μετά να μπορούμε να τις προσθέσουμε, και να βγάλουμε το σενάριο της “επόμενης Ελλάδας”.
Είναι σχετικά απλό, αλλά και γι’ αυτό δύσκολο: Να πάμε από το “γιατί”, στο “γιατί όχι”. Ώστε να πάμε την Ελλάδα πιο μακριά. Χωρίς κανείς να μένει πίσω. Παρά μόνο το χθες…
ΜΑΝΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ / ysterografa,gr
