«Οι ανακρίβειες που διατυπώνει ο Πρόεδρος του ΕΛΓΑ κύριος Σαρρής, σχετικά με το σύστημα ασφάλισης της γεωργικής παραγωγής είναι πρόκληση για το δοκιμαζόμενο Έλληνα αγρότη. Ο κύριος Σαρρής ισχυρίζεται ότι η Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και η διοίκηση του ΕΛΓΑ, τα τελευταία δύο χρόνια εξυγίαναν τον ΕΛΓΑ. Υποστηρίζει ότι διαμόρφωσαν ένα σύγχρονο σύστημα ασφάλισης και προστασίας της γεωργικής παραγωγής, ένα από τα καλύτερα στον κόσμο, και μάλιστα με σχεδόν συμβολικό ασφάλιστρο.
Είναι απορίας άξιο εάν ο Πρόεδρος του ΕΛΓΑ έχει οποιαδήποτε επαφή με τον Έλληνα αγρότη, τις ανησυχίες και τα αδιέξοδά του. Διότι δεν μπορεί να είναι από τα καλύτερα στον κόσμο ένα σύστημα, το οποίο επί ένα και πλέον χρόνο λειτουργούσε χωρίς κανονισμούς και ωστόσο καλούσε τους αγρότες να πληρώσουν χωρίς να ξέρουν για τι ασφαλίζονται.
Ούτε βεβαίως είναι «συμβολικά» τα 2.500 ευρώ που πληρώνουν ως ασφάλιστρο οι αμπελοκαλλιεργητές ή οι ροδακινοπαραγωγοί για μια μέση καλλιέργεια. Δυστυχώς, το να θεωρεί ο κ. Σαρρής «συμβολικά» τα ασφάλιστρα, δείχνει απόσταση από την πραγματικότητα, μια πραγματικότητα που, με τη ραγδαία μείωση του εισοδήματος και την ιλιγγιώδη αύξηση του καλλιεργητικού κόστους, έχει σημάνει εξαθλίωση για τη μεγάλη μερίδα των παραγωγών μας.
Και βεβαίως δεν είναι υγιές ένα σύστημα που ζητά προκαταβολικά την ασφαλιστική εισφορά από τον παραγωγό, χωρίς να εγγυάται πλήρεις και δίκαιες αποζημιώσεις, παρά μόνον όταν θα έχει ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς. Διότι μπορεί να εξασφαλίζει ωραία, στρογγυλά νούμερα στις διοικήσεις του ΕΛΓΑ και στην Κυβέρνηση, αφήνει όμως έκθετους τους παραγωγούς μας. Ούτε βεβαίως είναι αποτελεσματικό ένα σύστημα που δίνει κουτσουρεμένες αποζημιώσεις κι αυτές με καθυστερήσεις 2 και 3 ετών. Και δεν είναι ούτε άρτιο, ούτε πλήρες το σύστημα χωρίς τα ΠΣΕΑ, τα οποία ακόμα υλοποιούνται σε θεσμικό κενό με ρυθμούς χελώνας, αφήνοντας παραγωγούς απλήρωτους από το 2009.
Δυστυχώς, ο ΕΛΓΑ έχει μετατραπεί από έναν κοινωφελή οργανισμό στην υπηρεσία του αγρότη σε έναν φοροεισπρακτικό θεσμό στην υπηρεσία του δημοσίου. Ο ΕΛΓΑ δεν είναι το «στιβαρό προστατευτικό χέρι», που ονειρεύεται ο κύριος Σαρρής. Αντίθετα, είναι το μακρύ χέρι του κράτους χωμένο βαθιά στην τσέπη του αγρότη.»
