Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Ωραία, λοιπόν! Είναι προφανές ότι έχει ανοίξει η πόρτα του διεθνούς φρενοκομείου: Η διεθνής κοινότητα δεν είναι σίγουρη αν διάβασε καλά το ψήφισμα του ΟΗΕ.
Οι σύμμαχοι δεν είναι βέβαιοι αν ο Καντάφι είναι στόχος ή όχι – εξαρτάται, από ότι ακούσαμε στις επίσημες ενημερώσεις, από το αν θα επιθεωρεί κάποια συστοιχία πυραύλων ή θα βρίσκεται σπίτι του, συγγνώμη στη σκηνή του.
Οι στρατηγοί δεν είναι βέβαιοι για την έκβαση της επιχείρησης.
Ουδείς είναι βέβαιος για το ποιος έχει την διοίκηση της επιχείρησης.
Το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ ζήτησε να προστατευτεί ο λαός της Λιβύης από τον Καντάφι, αλλά χωρίς να πειραχτεί τρίχα (βαμμένη) από την κεφαλή του δυνάστη του.
Η Τουρκία ήθελε, αλλά τώρα πια δεν θέλει.
Το ΝΑΤΟ επιδιώκει ομοφωνία, εκλιπαρεί γονυπετής τον Ερντογάν και κοιτάει με το κιάλι τον Σαρκοζί.
Η Κύπρος δεν θέλει να χρησιμοποιηθούν οι βρετανικές βάσεις που βρίσκονται στο νησί, αλλά αναγνωρίζει πως εκεί έχει απόλυτη κυριαρχία η Βρετανία.
Οι βόμβες πέφτουν βροχή, αλλά στις επίσημες ενημερώσεις ακούμε πως δεν μπορούν να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη θυμάτων μεταξύ των αμάχων. (Σύμφωνα με το παλιό προπαγανδιστικό δόγμα, δεν πρέπει να αναγνωρίζεις αμέσως τις συνέπειες των λαθών σου, αλλά να περιμένεις να αμβλυνθεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης).
Και, όπως ήταν φυσικό, άνοιξε και η πόρτα του εγχώριου φρενοκομείου – αυτό δεν ήταν δα και τίποτε το δύσκολο! Έτσι:
Η κυβέρνηση συμμετέχει διότι πρέπει να ανταποκριθεί στις διεθνείς υποχρεώσεις της, διαθέτοντας τις βάσεις και άλλες διευκολύνσεις. Αλλά και δεν συμμετέχει, διότι τα ελληνικά αεροπλάνα δεν παίρνουν μέρος σε βομβαρδισμούς! Λες και δεν είναι αρκετά απασχολημένα τα αεροπλάνα μας και οι πιλότοι μας στο Αιγαίο, όπου, όλως τυχαίως, ειδικά αυτόν τον μήνα οι παραβιάσεις από τα καρντάσια είναι καθημερινές. Λες και δεν συμμετέχεις στον βομβαρδισμό όταν ανεφοδιάζεις τα αεροπλάνα που βομβαρδίζουν.
Η αξιωματική αντιπολίτευση το πρωί με τις ανακοινώσεις συμφωνεί γενικά με την τακτική που ακολουθήθηκε και δεν επιθυμεί συμμετοχή σε (απευθείας) βομβαρδισμούς και το βράδυ στα κανάλια, στελέχη της δηλώνουν πως θα ήθελαν η Ελλάδα να καταστήσει πιο σαφή την συμμετοχή της.
Η Αριστερά (ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) δεν συμφωνούν καθόλου με τους βομβαρδισμούς, διότι γίνονται για το πετρέλαιο και όχι για ανθρωπιστικούς λόγους, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα το δικαίωμα του Καντάφι να διατηρεί την δικτατορία του, να παίρνει μέτρα καταστολής και να διατάσσει φυλακίσεις και βασανιστήρια αντιφρονούντων.
Τέλος, ο ΛΑΟΣ, το πρωί καταγγέλλει την υποκρισία αυτών που κάποτε συναγελάζονταν με τον Καντάφι και τώρα τον βομβαρδίζουν και το βράδυ στα κανάλια, στελέχη του κατατροπώνουν την κυβέρνηση για απουσία και μισές δουλειές.
Αν δεν πέταγαν τα βομβαρδιστικά πάνω από τα κεφάλια μας, αν δεν δημιουργούσε ανησυχία όλο αυτό το αλαλούμ, αν δεν είχαμε μπροστά μας την σύνοδο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 25ης Μαρτίου, θα μπορούσαμε απλώς να απονείμουμε σε όλους το παράσημο της ανοιχτής παλάμης και να συνεχίσουμε τη δουλειά μας – ή την… ανεργία μας.
Αλλά αυτό το αλαλούμ είναι ανατριχιαστικό. Και οδηγεί αυτόματα την σκέψη: Αν δεν μπορούν να μοιράσουν δυο γαϊδουριών άχυρα σε μια πανάκριβη στρατιωτική επιχείρηση, αν ξεκίνησαν έναν πόλεμο χωρίς να ξέρουν πού πάνε και πότε θα μπορούν να πουν ότι ο στόχος επετεύχθη, γιατί θα φερθούν με μεγαλύτερη υπευθυνότητα στην αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης; Και τι αποφάσεις – και με τι μυαλό όταν έχουν τα παιδιά της πατρίδας τους μέσα σε βομβαρδιστικά και πάνω σε αεροπλανοφόρα – θα αποφασίσουν νηφάλια στις 25 Μαρτίου;
Όσο για το νέο προπαγανδιστικό εύρημα της Ελλάδας – «μας ενδιαφέρει η επόμενη μέρα» – που το είπε πρώτος ο πρωθυπουργός για να μην καταδικάσει την αιματοχυσία που είχε προκαλέσει ο αδελφός Καντάφι και έκτοτε το παπαγαλίζουν όλοι, για ποια ακριβώς «επόμενη μέρα» μιλάμε;
Για την επόμενη μέρα χωρίς τον Καντάφι; Μα τότε η Ελλάδα θα είναι η τελευταία που θα ερωτηθεί. Θα τοποθετηθεί μια κυβέρνηση της αρεσκείας των μεγάλων δυνάμεων και θα πλακώσουν οι εταιρίες για την εκμετάλλευση του πετρελαίου.
Συγγνώμη, αλλά πού κολλάει η Ελλάδα σε όλα αυτά; Μήπως μπήκαν τίποτε όροι πριν από την… μη συμμετοχή (κατά το αλήστου μνήμης «μη πόλεμος»); Μήπως είπαμε στους Συμμάχους (γιατί αυτά τα ξεκαθαρίζουν εκ των προτέρων, «εντάξει παιδιά, μαζί σας, αλλά έχουμε μερικά θεματάκια στην περιοχή».
Διότι δεν έχουμε απλώς θεματάκια, αλλά θεματάρα! Ως γνωστόν, η Λιβύη (του αδελφού Καντάφι για να μην ξεχνιόμαστε), έχει περιλάβει την Γαύδο και την Γαυδοπούλα στην δική της Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη. Οπότε, μπορούσαμε μια χαρά να το διαπραγματευτούμε: Παίρνετε τις βάσεις και, μετά τη νίκη, παίρνουμε πίσω την Γαύδο. Έχει γίνει κάποια τέτοια συζήτηση και δεν το ξέρουμε; Μάλλον όχι. Οπότε την Γαύδο θα την φάνε λάχανο οι (κανονικοί)νικητές και όχι οι… κολαούζοι. Αν, βέβαια, υπάρξουν νικητές. Γιατί αν δεν υπάρξουν, τότε πάνε χαμένοι και οι κολαούζοι.
Αλλά και πάλι, μήπως εννοούν την επόμενη μέρα με τον Καντάφι; (Διότι έχει συμβεί και αυτό: Οι Σύμμαχοι βομβαρδίζουν κάποιον χωρίς να επιδιώκουν την αποκαθήλωσή του)!
Μα σ’ αυτήν την «κανταφική» επόμενη μέρα η Ελλάδα δεν θα έχει καμιά θέση. Για τον συνταγματάρχη είναι πλέον εχθρά, η φίλη που τον πρόδωσε, που παραχώρησε τις βάσεις της για να τον βομβαρδίσουν, να του αφαιρέσουν τη ζωή, να σκοτώσουν τα παιδιά του και τους οπαδούς του, να προκαλέσουν καραβάνια προσφύγων.
Τι δηλαδή; Θα μας συγχωρήσει ο Καντάφι και… ψωμί κι’ αλάτι; Όχι, βέβαια. Το πιθανότερο είναι να μας στείλει κανέναν από τους καμικάζι του, καμιά ανθρώπινη βόμβα, κανέναν τύπο σαν εκείνον που έριξε το αεροπλάνο πάνω από το Λόκερμπι στη Σκωτία και η Δύση τον επέστρεψε στο αφεντικό του, σώο και αβλαβή. Με το βλέμμα στις μπίζνες και το πετρέλαιο κι’ ας έλεγαν ότι τον απελευθέρωσαν επειδή πέθαινε από καρκίνο – πιο πιθανό είναι να τον βρει καμιά βόμβα, παρά να πεθάνει από τον «καρκίνο» του.
Δυστυχώς, η αλήθεια είναι πως ξένοι και εγχώριοι φωστήρες δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Ούτε για την προηγούμενη, ούτε για την επόμενη μέρα…
