Γράφει ο Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης, δικηγόρος
Αυτό που πάντα στο τέλος ηγεμονεύει, είναι η Ανάγκη, αυτό που επιβάλλει η αλήθεια, η αμείλικτη πραγματικότητα. Περάσαμε δεκαετίες ολόκληρες με δανεικά, με μια επίπλαστη ευμάρεια με ημερομηνία λήξης και με μια ιδεολογική και πολιτική σχιζοφρένεια που έκανε συνεχείς μεταστάσεις στο κοινωνικό σώμα.
Η πολιτική αντικαταστάθηκε από την «επικοινωνία», ένα είδος πολιτικού μάρκετινγκ, όπου πλασάρεται στο ανδράποδο – ψηφοφόρο με πολυτελές αμπαλάζ το ευτελές τίποτα κι ο κάθε ντενεκές διεκδικεί ρόλο. Χαμόγελα διαφήμισης οδοντόκρεμας, παλ χρώματα, βλαχομπαρόκ ψευτογκλαμουριά, φωτογραφίες με παιδάκια και κυρίως στρογγυλές, ολοστρόγγυλες μπούρδες, που δεν λύνουν τίποτα, δεν ενοχλούν κανένα και δεν ικανοποιούν κανένα. Στήθηκε δε ολόκληρη φάμπρικα με εταιρείες, «ειδικούς», «δημοσκοπήσεις», που έχουν μπόλικη επιστημοσύνη για να παρουσιάζουν τα πολιτικά φύκια για μεταξωτές κορδέλες.
Χρόνια τώρα δεν τιμούμε τους άριστους αλλά τους επιτήδειους.
Η αρχή της ήσσονος προσπαθείας και της άνευ όρων κι αρχών ανέλιξης αντικατέστησαν το αίεν αριστεύειν. Τραγουδιάρες, πρώην πορτιέρηδες σε μπαρ, επιπλέοντες και διαφεύγοντες την ποινική δίωξη απατεώνες κι αδίστακτα ανεπάγγελτα κομματόσκυλα, έγιναν σύμβολα «επιτυχίας». «Εισαγωγαί – εξαγωγαί πεπιεσμένου αέρος Α.Ε.» η οικονομία και η πολιτική επί μακρόν. Στην δε πολιτική έγινε αρετή το σλάλομ ανάμεσα σε επαμφοτερίζουσες θέσεις ή ακόμη καλύτερα η αναρρίχηση από την σίγουρη σκάλα της υποταγής στην διαπλοκή. Σφουγγαρίζοντας για τους ισχυρούς και ξεσκονίζοντας τα συγκροτήματα τους. Έτσι μια μέρα θα καθόσουν στην πολυπόθητη καρέκλα και ως θεσμικό ανδράποδο, θα υπέγραφες τις πανάκριβες και προσοδοφόρες συμβάσεις τους. Πάντα σε βάρος του «πελάτη», του Λαού.
Τι κι αν η χώρα παρήγαγε πλέον όλο και λιγότερο, αν ερήμωνε η ύπαιθρος κι ο κοινωνικός ιστός καταρρέει. Έχουμε πορτοκάλια για θάψιμο και καμμιά διακοσαριά σκόρπια ΤΕΙ – ρουσφέτια στις τοπικές κοινωνίες, όπου μπαίνεις και με 5 με άριστα το 20. Κάποτε θα σε θεωρούσαν αναλφάβητο, σήμερα γίνεσαι φοιτητής σε Ανώτατη Σχολή. Έχουμε καταβόθρες κονδυλίων και εθνικών συμφερόντων, παχιές – παχιές ΜΚΟ και «Ανεξάρτητες» Αρχές, άντρα της πιο αρτηριοσκληρωτικής και αντιπαραγωγικής «πολιτικής ορθότητας», που δεν ωφελούν τίποτα την Πατρίδα, όταν δεν την βλάπτουν.
Κάτω όμως από τις στοιβάδες των νεκρών κυττάρων, στο βάθος της μεταπολιτευτικής πληγής ζει ο υγιής εθνικός ιστός. Η Ανάγκη για τις αληθινές ιδέες και αξίες είναι τώρα πιο ζωντανή από ποτέ και η Ανάγκη θα τις κάνει και πάλι να ηγεμονεύσουν.
Τι χρειαζόμαστε λοιπόν; Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε ν’ αναχαράζουμε μπρος τις οθόνες. Η άγρια και σκληρή πραγματικότητα μας τραβάει από το μανίκι. Χρειαζόμαστε Ιδεολογικό Κράτος. Κράτος με χρώμα, κατεύθυνση, στρατηγική. Χρειαζόμαστε πάλι πολιτική ζωή ιδεολογικοποιημένη, με σύμβολα, ήρωες, κατεύθυνση, ξεκάθαρους εχθρούς, εσωτερικούς κι εξωτερικούς. Χρειαζόμαστε συναίνεση αλλά και ρήξεις. Να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομα τους.
• Το κράτος, αδέρφια, δεν δημιουργήθηκε για να πάρει συχνότητα ο Αλαφούζος ή ο Μπόμπολας και να κάνει εκπομπές ο Πρετεντέρης ή ο Παπαχελάς.
• Το κράτος δεν δημιουργήθηκε για να παίρνει συμβάσεις ο Κόκκαλης ή για να σταλεί ο κάθε Σάκης στην Eurovision.
• Το κράτος δεν δημιουργήθηκε για να παίζει τον επαναστάτη ο Αλαβάνος κι η Ντόρα την αναγεννημένη.
• Το κράτος δεν δημιουργήθηκε για να διαφυλάσσει τα δικαιώματα των αφγανών γκέϊ μεταπρατών προυσαλίδικου χασισιού, ούτε των σομαλών λεσβιών εκτροφέων καρέτα – καρέτα.
Το κράτος δημιουργήθηκε για να διασφαλίσει την συλλογική ασφάλεια κι επιβίωση, τα συμφέροντα της κοινότητας, που σήμερα είναι το Έθνος. Ασφαλή σύνορα, ασφαλή σπίτια, ασφαλείς δημόσιοι χώροι. Αυτό είναι το πρώτο μέλημα του κράτους κι όλα τ΄ άλλα έπονται. Το κράτος οφείλει, πρώτ’ απ’ όλα, να διαφυλάσσει τα δικαιώματα των πολιτών του, των νομίμων κατοίκων του κι ύστερα των παράνομων, των προσφύγων ή όποιων άλλων, χωρίς να διακυβεύεται η εθνική ασφάλεια και ευημερία των νομίμων πολιτών του. Οφείλει επίσης να υποτάσσει τους λίγους, τους Δυνατούς, στα συμφέροντα των πολλών και αδύναμων. Να διασφαλίζει την κοινωνική κινητικότητα αμβλύνοντας τις κοινωνικές αντιθέσεις. Γιατί ποτέ δεν είχαμε πολλές πρώτες ύλες. Πάντα ο πλούτος μας ήταν οι άνθρωποι μας. Πρέπει λοιπόν να μπορεί ο φτωχός αλλά ικανός να φτάσει στην κορυφή.
Θα καταργήσουμε λοιπόν τα αποτελέσματα της Ελληνικής Επανάστασης και των Απελευθερωτικών Πολέμων, θα καταργήσουμε την ήδη περιορισμένη από τις Βρυξέλλες και το Μνημόνιο Ανεξαρτησία μας, μπροστά στο νεοθωμανικό όραμα του Ερντογάν και στις αριστερίστικες δωσιλογικές τρίχες των εγχωρίων; Θα αφήσουμε τη χώρα μας να γίνει ξέφραγο αμπέλι στις εσωτερικές δυνάμεις της παρακμής, στα παράσιτα της οικονομικής και πολιτικής ζωής, βορά σε ορδές απρόσκλητων μουσαφιραίων; Όχι. Κι αν ακόμη αυτό φτάσει να το πιστεύει μόνον ένας βοσκός στην πιο απόμερη πλαγιά της Πίνδου, τότε αυτός θα είναι ο φορέας της νομιμότητας κι όλοι άλλοι θα ‘ μαστε επίορκοι και προδότες.
Πρέπει λοιπόν να δώσουμε πάλι χρώμα στο Κράτος, στην Παιδεία, στις Ένοπλες Δυνάμεις, στον δημόσιο λόγο. Αρκετά δεν συζητήσαμε με τα δέκατα του πυρετού; Αρκετά δεν ανεχθήκαμε την αλητεία της διαπλοκής, την στρέβλωση της Δημοκρατίας, την υπερεκπροσώπηση των πιο γελοίων μηδενιστικών κι αριστερίστικων απόψεων στην δημόσια ζωή, την άλωση των πόλεων μας από ορδές παρανόμων που τους διώχνει η Αμερική και η ανέχεια από τις πατρίδες τους και τους προωθούν σε μας οι Τούρκοι;
Λοιπόν ο εχθρός έχει όνομα και πρόσωπο και δίπλα κι απέναντι. Είναι ο κακός εαυτός μας, είναι οι δυνάμεις της διαπλοκής, της «πολιτικής ορθότητας». Είναι ο τουρκικός επεκτατισμός και η επιθετικότητα του. Είναι οι ακούσιοι ή εκούσιοι υπηρέτες ξένων συμφερόντων, οι «χρήσιμοι ηλίθιοι» της παρακμής.
Ας δώσουμε λοιπόν χρώμα στο Κράτος μας, ας επιστρέψουμε στα σύμβολα μας, τους ήρωες μας, στον στόχο της Εθνικής και Κοινωνικής Ολοκλήρωσης. Ας ιδεολογικοποιήσουμε και πάλι την πολιτική. Τότε θα κριθούν όλοι σε αυτά που πρέπει κι όχι στην «επικοινωνία». Τότε, με φρόνημα και ενότητα, η χώρα θα παράγει πάλι, ο Λαός θα δημιουργήσει αληθινό πλούτο κι έτσι θα ‘χουμε να μοιράσουμε αληθινή ευμάρεια. Όχι δανεικά, μιζέρια, αποβιομηχάνιση, όχι εγκατάλειψη της γης και της αξιοπρέπειας μας. Πλούτο που θα μπορείς να τον αγγίξεις, να τον φορέσεις, να τον φας κι όχι νούμερα σε φωτεινούς πίνακες. Κι αυτό, σήμερα, στους καιρούς της Ανάγκης, μόνο ο Αντώνης Σαμαράς το μπορεί. Γιατί φέρνει πάλι τις Ιδέες στο κέντρο της δημόσιας ζωής και ανακαλεί από την εφεδρεία τις αστείρευτες δυνάμεις του Ελληνισμού, τις αρχές του, την φιλοτιμία του, τον δυναμικό ανθρωπισμό του Λαού μας. Ας σηκωθούν οι Σημαίες.
ΠΗΓΗ : Εφημερίδα «δημοκρατία»
