Πριν 15 χρόνια η κινηματογραφική εκδοχή του Έλληνα ήρθε αντιμέτωπη με την ωμή πραγματικότητα, που είχαμε βάλει στο ψυγείο. Τα κωστοπουλικά έντυπα δεν είχαν εντάξει στην λίστα με τα 50 πράγματα που έπρεπε να κάνει ένας άντρας μέχρι τα 30 τον πόλεμο. Κι όμως εκείνο το βράδυ της 30ης Ιανουαρίου αυτή η λέξη ακούστηκε από άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας. Μέχρι που αυτοί που κυβερνούν τον τόπο, μας έβαλαν μια και καλή στη θέση μας και μας θύμισαν πως όσο κάνουν κουμάντο αυτοί, το κεφάλι θα είναι χαμηλά και θα λέμε και ευχαριστώ (κυριολεκτικά).
Δεκαπέντε χρόνια μετά η τηλεόραση του σκάι, αποφασίζει να ετοιμάσει μια μεγάλη παραγωγή με τον τίτλο «1821, η γέννηση ενός έθνους». Η προσπάθεια θα κριθεί στο σύνολό της. Δεν ενοχλεί. Είναι θεμιτό να αποκρυσταλλώνεται η εικόνα μιας εποχής, μιας κατάστασης, τις προσωπικότητες που την επηρέασαν και τη διαμόρφωσαν. Δεν γνωρίζω τα κίνητρα της παραγωγής, δεν συμπαθώ τους συντελεστές, αλλά αποστασιοποιούμαι ξεκάθαρα και από τις αηδίες του τύπου "Ο Τατσόπουλος είπε τον Κολοκοτρώνη γκέι". Έχω τις ενστάσεις μου για τον τίτλο, δεν πιστεύω πως το 1821 γεννήθηκε κανένα έθνος. Γνωρίζω πάντως πως αυτή την στιγμή το έθνος για το οποίο μιλάμε, περνάει δύσκολες στιγμές και το τελευταίο πράγμα που του χρειάζεται είναι να επαναδιαπραγματευτεί όρους συναισθηματικά φορτισμένους, όπως "έθνος", "εξέγερση", "πατριώτης". Όλος ο σάλος που προκλήθηκε από την συγκεκριμένη παραγωγή όμως, με προβληματίζει...
Δεκαπέντε χρόνια πριν η Ελλάδα έδωσε τα διαπιστευτήριά της για για το ρόλο που έχει κληθεί να παίζει στο σύγχρονο γεωπολιτικό σκηνικό. Δεκαπέντε χρόνια πριν, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα εξαγγέλλουν σχέδια σωτηρίας από τον υλικό, χρηματοπιστωτικό θάνατο, τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα (;) την περηφάνια των Ελλήνων κι έριξαν μια προειδοποιητική βολή κατευθείαν στο εθνικό συναίσθημα. Ποιός θα αναλάβει τη ευθύνη των πράξεών τους; Κανείς. Απλά θα προχωρήσουμε με τις γκρίζες ζώνες μας, την υποτέλειά μας και τις μυστικές συμφωνίες που από εκείνο το βράδυ τέθηκαν σε εφαρμογή.
Τη σημαία μας θα πούμε πως την πήρε ο άνεμος, την άλλη μέρα θα ευχαριστήσουμε τους Αμερικάνους και θα βάλουμε έναν μουτζουρωμένο γκρίζο χάρτη πάνω στα φέρετρα των τριών Ελλήνων αξιωματικών. "Γκρίζα σημεία" σε μια μαύρη ιστορία. Και θα αποκαλυφθεί σύντομα πόσο επίκαιρα ήταν αυτά τα σημεία. Το μιντιακό καρναβάλι βέβαια κάνει καλά τη δουλειά του και η κραυγή "Λευτεριά στη Μύκονο" είναι η μοναδική που πρόκειται να ακουστεί. Εξάλλου και οι φωνές της αλήθειας έχουν από καιρό χαρακτηριστεί γραφικές...
Κι αν κάτι μένει από αυτόν τον ασύνδετο παραλληλισμό είναι πως η Φιλική Εταιρία ήταν ακέφαλος εν αγνοία του πλήθους που την ακολούθησαν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και η πατρίδα μας είναι ακέφαλος εν αγνοία του πλήθους που ακόμη δίνει κοινοβουλευτική νομιμότητα στους υποταγμένους. Αν δεν σκοτώσουμε τον γκιαούρη που κρύβουμε μέσα μας, θα είμαστε αιώνια γιουσουφάκια στα χαρέμια τους.
Η πιο ακριβή παραγωγή που μπορεί κάποιος να ετοιμάσει προς τιμήν του 1821 είναι ο σεβασμός προς την εθνική κυριαρχία και το αυτόβουλο του κυρίαρχου κράτους. Το χρωστάμε σε κείνους, το χρωστάμε και σε μας.
Δεκαπέντε χρόνια μετά η τηλεόραση του σκάι, αποφασίζει να ετοιμάσει μια μεγάλη παραγωγή με τον τίτλο «1821, η γέννηση ενός έθνους». Η προσπάθεια θα κριθεί στο σύνολό της. Δεν ενοχλεί. Είναι θεμιτό να αποκρυσταλλώνεται η εικόνα μιας εποχής, μιας κατάστασης, τις προσωπικότητες που την επηρέασαν και τη διαμόρφωσαν. Δεν γνωρίζω τα κίνητρα της παραγωγής, δεν συμπαθώ τους συντελεστές, αλλά αποστασιοποιούμαι ξεκάθαρα και από τις αηδίες του τύπου "Ο Τατσόπουλος είπε τον Κολοκοτρώνη γκέι". Έχω τις ενστάσεις μου για τον τίτλο, δεν πιστεύω πως το 1821 γεννήθηκε κανένα έθνος. Γνωρίζω πάντως πως αυτή την στιγμή το έθνος για το οποίο μιλάμε, περνάει δύσκολες στιγμές και το τελευταίο πράγμα που του χρειάζεται είναι να επαναδιαπραγματευτεί όρους συναισθηματικά φορτισμένους, όπως "έθνος", "εξέγερση", "πατριώτης". Όλος ο σάλος που προκλήθηκε από την συγκεκριμένη παραγωγή όμως, με προβληματίζει...
Δεκαπέντε χρόνια πριν η Ελλάδα έδωσε τα διαπιστευτήριά της για για το ρόλο που έχει κληθεί να παίζει στο σύγχρονο γεωπολιτικό σκηνικό. Δεκαπέντε χρόνια πριν, οι ίδιοι άνθρωποι που σήμερα εξαγγέλλουν σχέδια σωτηρίας από τον υλικό, χρηματοπιστωτικό θάνατο, τραυμάτισαν ανεπανόρθωτα (;) την περηφάνια των Ελλήνων κι έριξαν μια προειδοποιητική βολή κατευθείαν στο εθνικό συναίσθημα. Ποιός θα αναλάβει τη ευθύνη των πράξεών τους; Κανείς. Απλά θα προχωρήσουμε με τις γκρίζες ζώνες μας, την υποτέλειά μας και τις μυστικές συμφωνίες που από εκείνο το βράδυ τέθηκαν σε εφαρμογή.
Τη σημαία μας θα πούμε πως την πήρε ο άνεμος, την άλλη μέρα θα ευχαριστήσουμε τους Αμερικάνους και θα βάλουμε έναν μουτζουρωμένο γκρίζο χάρτη πάνω στα φέρετρα των τριών Ελλήνων αξιωματικών. "Γκρίζα σημεία" σε μια μαύρη ιστορία. Και θα αποκαλυφθεί σύντομα πόσο επίκαιρα ήταν αυτά τα σημεία. Το μιντιακό καρναβάλι βέβαια κάνει καλά τη δουλειά του και η κραυγή "Λευτεριά στη Μύκονο" είναι η μοναδική που πρόκειται να ακουστεί. Εξάλλου και οι φωνές της αλήθειας έχουν από καιρό χαρακτηριστεί γραφικές...
Κι αν κάτι μένει από αυτόν τον ασύνδετο παραλληλισμό είναι πως η Φιλική Εταιρία ήταν ακέφαλος εν αγνοία του πλήθους που την ακολούθησαν, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που και η πατρίδα μας είναι ακέφαλος εν αγνοία του πλήθους που ακόμη δίνει κοινοβουλευτική νομιμότητα στους υποταγμένους. Αν δεν σκοτώσουμε τον γκιαούρη που κρύβουμε μέσα μας, θα είμαστε αιώνια γιουσουφάκια στα χαρέμια τους.
Η πιο ακριβή παραγωγή που μπορεί κάποιος να ετοιμάσει προς τιμήν του 1821 είναι ο σεβασμός προς την εθνική κυριαρχία και το αυτόβουλο του κυρίαρχου κράτους. Το χρωστάμε σε κείνους, το χρωστάμε και σε μας.
