ο Χρήστος Καψάλης
Μπράβο μας, λοιπόν, που αποδεχόμαστε καρτερικά την λεηλασία των εισοδημάτων μας, την ακρίβεια, την ανεργία και το κυριότερο, την οπισθοδρόμηση σε συνθήκες ζωής και εργασίας που ουδεμία σχέση έχουν όχι με ανεπτυγμένα αλλά έστω με απλώς ...δημοκρατικά καθεστώτα.
Πως μπορεί να ανεχτεί και υποστηρίξει ο εργαζόμενος (πολύ περισσότερο ο άνεργος) την καταπάτηση όλων των δικαιωμάτων που με αγώνες και αίμα κερδήθηκαν από τον Μάη του 36 μέχρι πριν λίγα χρόνια;
Και ας μη βιαστούν κάποιοι να αναφερθούν σε προνομιούχους και «ρετιρέ». Διότι ,ναι, στο χώρο του δημοσίου και προνομιούχοι υπάρχουν και «ρετιρέ» υπάρχουν και απίστευτα προκλητικά επιδόματα για ορισμένους κλάδους που είχαν τη δυνατότητα να πιέζουν περισσότερο και να συναλλάσσονται με κόμματα και υπουργούς. Και συμφωνώ, είναι απόλυτα φυσιολογικό σε περίοδο κρίσης να κοπούν τα προνόμια, πόσο μάλλον όταν είναι προκλητικά και άδικα έναντι άλλων εργαζομένων.
Η κυβέρνηση όμως, δεν κάνει αυτό. Χρησιμοποιεί την λέξη «εξορθολογισμό» όχι για να εξορθολογίσει πράγματι τις αμοιβές, ώστε οι προκλητικά αμοιβόμενοι να πάρουν λιγότερα και οι έχοντες πενιχρές αποδοχές περισσότερα, όπως βάσει της ετυμολογίας της λέξης θα έπρεπε, αλλά για να κόψει από όλους συμπιέζοντας την κοινωνία και κυρίως τους χαμηλόμισθους, σε μία άνευ προηγουμένου ανέχεια που μόνο σε ανάπτυξη δεν μπορεί να οδηγήσει.
Ένας στους πέντε έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας (500 € το μήνα). Πως μπορούμε να δεχτούμε και σιωπηρά έστω να συμφωνήσουμε, να διπλασιαστούν κατά τα επόμενα χρόνια όσοι θα ζουν σε τέτοιες συνθήκες εξαθλίωσης, αφού αυτό αναμένεται να συμβεί;
Μετά την ψήφιση του πολυνομοσχεδίου οι κλαδικές συμβάσεις δεν έχουν πλέον καμία αξία. Η μόνη γραμμή άμυνας για τους εργαζόμενους είναι ο βασικός μισθός της ΕΓΣΣΕ, που και αυτός σίγουρα θα καταπατηθεί στην πράξη, όταν ουρές ανέργων θα αναζητούν εργασία υπό οποιεσδήποτε συνθήκες... Ποιος μπορεί να αποδεχτεί και να υποστηρίξει ως μέτρο αναπτυξιακό αυτή την εξέλιξη;
Μα οι χαμηλές αμοιβές, οι ευέλικτες και ανίσχυρες συμβάσεις και το αποδιοργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα αποτελούν συνθήκες ικανές να προσεκλύσουν ισχυρούς επενδυτές, θα πουν ορισμένοι. Πράγματι. Αν μάλιστα εκσυγχρονιστεί το δημόσιο και δολοφονηθεί το γραφειοκρατικό τέρας που ζει μέσα του, πολλές πολυεθνικές θα τρέξουν να εκμεταλλευτούν συνθήκες «Ταϊβάν» σε χώρα της Ευρωζώνης.
Υπ' αυτή την έννοια, ανάπτυξη ίσως υπάρξει. Δηλαδή, εταιρείες κολοσσοί θα επενδύσουν και ενδεχομένως θα αποκομίσουν τεράστια κέρδη. Μαζί θα επενδύσουν και όσοι, φοροδιαφεύγοντες όλα τα προηγούμενα χρόνια, έχουν το κατιτί ς τους στην άκρη και περιμένουν την ευκαιρία. Οι εργαζόμενοι όμως στις νέες θέσεις εργασίας που θα υπάρξουν θα εργάζονται και θα ζουν σε συνθήκες ανασφάλειας, πίεσης, φτώχειας και εξαθλίωσης. Αυξήσεις δεν θα δίνονται, (εδώ δεν δίνονται στη Γερμανία) για να μην αυξηθεί το κόστος παραγωγής και χαθεί του πλεονέκτημα του ανταγωνισμού, αφού σε αυτή την περίπτωση οι «κολοσσοί επενδυτές» θα απειλούν να ξαναφύγουν.
Και αφού τα δύο τρίτα της κοινωνίας θα βρίσκονται κάτω ή κοντά στα όρια της φτώχειας και η πλειονότητα των πολιτών ελάχιστα θα μπορεί να ξοδέψει, η αγορά θα έχει συρρικνωθεί σε όσες επιχειρήσεις (με θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους) μπορέσουν να αντέξουν, εμπλουτίζοντας τις ουρές των ανέργων, τις λίστες των πτωχευσάντων και τις στήλες του Τειρεσία.
Ίσως βέβαια, για όλα αυτά κάνουμε λάθος. Για να το διαπιστώσουμε λοιπόν, ας μας περιγράψουν οι κυβερνώντες την Ελλάδα του 2013, με τις συνθήκες ανάπτυξης που οραματίζονται, για να καταλάβουμε τι θα φέρει και πότε η «έξοδος από την κρίση»...
http://www.eklogika.gr/blog/76
