Δεν είμαι βέβαιος ότι υπάρχει ένα ευδιάκριτο στοίχημα σε αυτές τις εκλογές. Τα βαρύγδουπα περί των «πιο κρίσιμων εκλογών της Μεταπολίτευσης» μάλλον λέγονται για διαφημιστικούς λόγους των τηλεοπτικών εκπομπών της εκλογικής βραδιάς, παρά γιατί πράγματι διαφαίνεται μια τέτοιου είδους κρισιμότητα.
Οι εκλογές αυτές είναι σαφώς βεβιασμένες. Από κάθε άποψη και από κάθε πλευρά. Άλλωστε τέτοιες είναι. Έκτακτες και ιδιαιτέρως αγχωμένες. Προεκλογική περίοδος δυο – τριών εβδομάδων που δεν επιτρέπει την ανάδειξη θέσεων, ενδεχομένως νέων προσώπων και πρακτικών. Και όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα που ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα υποτίθεται ότι επιζητά ανανέωση, μεταβολή. Που υποκριτικά ευαγγελίζεται την εξέλιξή του σε κάτι καινούριο για την επόμενη μέρα.
Αν είναι τη Μεταπολίτευση να τη διαδεχθεί μια πρακτική εκλογικών διαδικασιών «ταχείας πήξεως», τότε δεν έχουμε καταφέρει και τίποτα το ιδιαίτερα θετικό. Νομίζω ότι το τελευταίο που χρειάζεται ο τόπος είναι εκλογές τύπου «Blitzkrieg».
Εδώ θα έβαζα και μια ακόμα παράμετρο. Τα τελευταία χρόνια όλο και λιγότερος κόσμος ασχολείται με τη διαδικασία των εκλογών είτε πρόκειται για Εθνικές, είτε για Δημοτικές - Περιφερειακές. Μέλη των εφορευτικών επιτροπών δεν εμφανίζονται στη θέση τους, τα πρακτικά των εκλογών προχειρογράφονται ή έχουν παραλείψεις, συχνά θα δείτε κάλπες χωρίς λουκέτα ή κόμπους με βουλοκέρι, πολλοί πολίτες θεωρούν ότι είναι «αγγαρεία» το να πάνε να ψηφίσουν. Αν λοιπόν μιλούμε για μια Δημοκρατία, οι πολίτες οι ίδιοι υποτίθεται ότι συμμετέχουν στη διεξαγωγή των εκλογών με βασικές «υποχρεώσεις» την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος και την παρουσία τους στις εφορευτικές επιτροπές. Αν σε μια Δημοκρατία έχει ατονίσει το ενδιαφέρον των πολιτών για τις εκλογές, τότε μάλλον πρέπει να ακούσουμε το καμπανάκι, παρά να αναζητήσουμε το στοίχημα.
Η αίσθησή μου είναι ότι το πολιτικό σύστημα νοσεί συνολικά. Δυνάμεις που επιδιώκουν την κονιορτοποίηση και την ομογενοποίηση των εφαρμοζόμενων πολιτικών διακυβέρνησης διατρέχουν οριζόντια το σύστημα και «επιβάλουν» εκείνους που είναι πρόθυμοι να τις υπηρετήσουν ανεξαρτήτως πολιτικών και κομματικών αφετηριών. Πως θα μπορούσε άραγε σήμερα ένας πολίτης να είναι υποψήφιος με οποιοδήποτε κόμμα και σε 2 εβδομάδες να κινηθεί αξιοπρεπώς στην εκλογική του περιφέρεια ; Με ποιον τρόπο θα μπορούσε να γίνει μια ουσιαστική «μάχη» επιχειρημάτων την ώρα που μοιάζουν όλα απαξιωμένα ; Την ώρα που τα ίδια τα κόμματα ποδοπατούν το στελεχιακό τους δυναμικό για χάρη γόνων, μιας τηλεπερσόνας, μιας μοντέλας, ενός ποδοσφαιριστή ή μιας ρεπόρτερ μεγάλου καναλιού ;
Αν μπορούσα να προκρίνω ένα στοίχημα αυτό θα ήταν η ανάγκη να επιβάλουν οι ίδιοι οι πολίτες μια κανονικότητα. Μια κανονικότητα επί της διαδικασίας, επί του δημόσιου διαλόγου. Να ζητήσουν συγκεκριμένες απαντήσεις σε συγκεκριμένες ερωτήσεις και να ακούσουν προτάσεις επί μιας γκάμας θεμάτων και όχι απλώς για το αν και ποιος σκίζει περισσότερο το οποιοδήποτε μνημόνιο που στο τέλος μετατρέπεται σε μετεκλογικό καλτσόν. Ποιος θα μας μιλήσει για όσα πραγματικά απασχολούν το μέσο νοικοκυριό και την κοινωνία ; Ποιος θα μας μιλήσει για ένα χειροπιαστό, ρεαλιστικό σχέδιο και όχι απλώς για την ανάγκη ύπαρξής του ; Θα είναι άραγε οι επόμενες εκλογές κανονικές ; Αυτό θα ήταν ένα στοίχημα θετικής εξέλιξης … Ένα στοίχημα ευθύνης από τους πολίτες για την πατρίδα.
*****
Ο Βασίλης Μπαλάφας είναι Τεχνολόγος Πληροφορικής και Δικτύων, με μεταπτυχιακά στις Επικοινωνίες Δεδομένων και τις Διεθνείς Σχέσεις και Πολιτικές
Το κείμενο δημοσιεύτηκε το Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015
στην εφημερίδα "Πολίτης της Κορινθίας", στη σελίδα 10 :
στην εφημερίδα "Πολίτης της Κορινθίας", στη σελίδα 10 :
:
