Twitter@EmOikonomidis
Ας δεχτούμε ότι η ιστορική συνέχιση της ζωής είναι ένα άθροισμα συμπτώσεων. Έστω και σε υποσυνείδητο επίπεδο, τέτοιο που δεν επιτρέπει στη λογική να εντοπίσει τα “σημεία”, να τα απομονώσει από την αυτονόητη αφήγηση, και να τα αξιολογήσει καταλλήλως.
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η τάση της Ιστορίας να “λέει” πολλά, περισσότερα από όσα θα περίμενε κανείς, μέσω επίδειξης υψηλής αίσθησης του χιούμορ. Ή ακόμη και μιας ωδής στην… ειρωνεία.
Σαν σήμερα, 23 Απριλίου του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου, γιός του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και τελευταίος της πολιτικής δυναστείας του που έγινε πρωθυπουργός, ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου.
Ένα tipping point μπροστά στο οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα κοντοσταθεί και θα δυσκολευτεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του, αναφορικά με τους χαρακτηρισμούς που θα αφιερώσει σε εκείνο τον πρόλογο μιας εθνικής τραγωδίας που η Ελλάδα βιώνει μέχρι και σήμερα. Μια Ελλάδα που έχασε την εθνική κυριαρχία της, και μαζί την αξιοπρέπειά της.
Περί ιστορικής ειρωνείας τώρα ο λόγος. Σαν σήμερα, στις 23 Απριλίου του 1998, έφευγε από τη ζωή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο σημαντικότερος πολιτικός που ανέδειξε η ελληνική Κεντροδεξιά στην ιστορική διαδρομή της, ο οποίος έγινε ηγέτης και κατέληξε Εθνάρχης, με την καθολική αναγνώριση της εθνικής προσφοράς του από το σύνολο του ελληνικού λαού.
Ο Καραμανλής ήταν ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης που οραματίστηκε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη. Στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις, και υπερβαίνοντας τις γονιδιακές στρεβλώσεις που συνοδεύουν τη διαδρομή της. Πήγε κόντρα στο ρεύμα, αγνόησε τις σειρήνες του λαϊκισμού, και πέτυχε την αναγνώριση της σπουδαιότητας και του ρόλου της Ελλάδας από τους διεθνείς εταίρους της χώρας.
Στην επέτειο του θανάτου του, ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε την υπογραφή του κάτω από τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της εθνικά κυρίαρχης Ελλάδας. Και παρέδωσε μια χώρα ταπεινωμένη, όχι σε εταίρους, αλλά δανειστές…
υστερογραφα
Ας δεχτούμε ότι η ιστορική συνέχιση της ζωής είναι ένα άθροισμα συμπτώσεων. Έστω και σε υποσυνείδητο επίπεδο, τέτοιο που δεν επιτρέπει στη λογική να εντοπίσει τα “σημεία”, να τα απομονώσει από την αυτονόητη αφήγηση, και να τα αξιολογήσει καταλλήλως.
Εξίσου ενδιαφέρουσα είναι η τάση της Ιστορίας να “λέει” πολλά, περισσότερα από όσα θα περίμενε κανείς, μέσω επίδειξης υψηλής αίσθησης του χιούμορ. Ή ακόμη και μιας ωδής στην… ειρωνεία.
Σαν σήμερα, 23 Απριλίου του 2010, ο Γιώργος Παπανδρέου, γιός του ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ και τελευταίος της πολιτικής δυναστείας του που έγινε πρωθυπουργός, ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου.
Ένα tipping point μπροστά στο οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος θα κοντοσταθεί και θα δυσκολευτεί να διατηρήσει την ψυχραιμία του, αναφορικά με τους χαρακτηρισμούς που θα αφιερώσει σε εκείνο τον πρόλογο μιας εθνικής τραγωδίας που η Ελλάδα βιώνει μέχρι και σήμερα. Μια Ελλάδα που έχασε την εθνική κυριαρχία της, και μαζί την αξιοπρέπειά της.
Περί ιστορικής ειρωνείας τώρα ο λόγος. Σαν σήμερα, στις 23 Απριλίου του 1998, έφευγε από τη ζωή ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Ο σημαντικότερος πολιτικός που ανέδειξε η ελληνική Κεντροδεξιά στην ιστορική διαδρομή της, ο οποίος έγινε ηγέτης και κατέληξε Εθνάρχης, με την καθολική αναγνώριση της εθνικής προσφοράς του από το σύνολο του ελληνικού λαού.
Ο Καραμανλής ήταν ο τελευταίος μεγάλος ηγέτης που οραματίστηκε μια Ελλάδα ανεξάρτητη και κυρίαρχη. Στηριζόμενη στις δικές της δυνάμεις, και υπερβαίνοντας τις γονιδιακές στρεβλώσεις που συνοδεύουν τη διαδρομή της. Πήγε κόντρα στο ρεύμα, αγνόησε τις σειρήνες του λαϊκισμού, και πέτυχε την αναγνώριση της σπουδαιότητας και του ρόλου της Ελλάδας από τους διεθνείς εταίρους της χώρας.
Στην επέτειο του θανάτου του, ο γιος του Ανδρέα Παπανδρέου έβαλε την υπογραφή του κάτω από τη ληξιαρχική πράξη θανάτου της εθνικά κυρίαρχης Ελλάδας. Και παρέδωσε μια χώρα ταπεινωμένη, όχι σε εταίρους, αλλά δανειστές…
υστερογραφα
