Twitter@EmOikonomidis
Πριν από περίπου 2 χρόνια, η ιταλική Κεντροαριστερά που έμοιαζε να πλησιάζει καλπάζοντας στην εξουσία της γειτονικής χώρας, με φόντο την κατάρρευση της Κεντροδεξιάς υπό το βάρος της αποδόμησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αποδείχτηκε εξαιρετικά δυσκίνητη και αρτηριοσκληρωτική, όταν κλήθηκε να επιλέξει τον υποψήφιο πρωθυπουργό της.
Ένας πολιτικός… γενόσημο του συστήματος, ο Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι κέρδισε, έστω και δύσκολα τον χαρισματικό δήμαρχο της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι, και διεκδίκησε στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν την εξουσία. Πρακτικό αποτέλεσμα: Η ιταλική κοινωνία τιμώρησε την έλλειψη θάρρους και έμπνευσης από την Κεντροαριστερά, συρρίκνωσε την απόσταση που τη χώριζε από την Κεντροδεξιά, εκτόξευσε στα όρια του συστημικού σοκ το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του κωμικού που έγινε πολιτικός, Μπέπε Γκρίλο, και τελικά οδήγησε τον Μπερσάνι σε αποστρατεία από τα κοινά, προκειμένου να καταστεί εφικτός ένας Μεγάλος Συνασπισμός των δυο παραδοσιακών πολιτικών παρατάξεων της γειτονικής χώρας, υπό την πρωθυπουργία του ενωτικού Ενρίκο Λέττα.
Σήμερα, το Δημοκρατικό Κόμμα διόρθωσε σε μεγάλο βαθμό εκείνο το λάθος. Και στις εσωτερικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του, τα μέλη του κόμματος προσήλθαν μαζικά στις κάλπες για να παραδώσουν τα κλειδιά της παράταξης που κυριαρχεί σήμερα, τουλάχιστον δημοσκοπικά, στην Ιταλία, στον Ματέο Ρέντσι.
Τον “Ιταλό Ομπάμα”, όπως έχει χαρακτηριστεί, για την επικοινωνιακή δεινότητά του, και την ικανότητα που τον διακρίνει να προσαρμόζει το πολιτικό μήνυμά του στις ανάγκες και τη συγκυρία της εποχής. Καθώς και των νέων κοινωνικών ρευμάτων που επιθυμεί να εκφράσει.
Με τα πρώτα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων να δίνουν στον Ρέντσι ποσοστό μεγαλύτερο του 68%, είναι προφανές ότι η ιταλική Κεντροαριστερά αποφάσισε να τολμήσει. “Ακουμπάει” στη γενιά των σαραντάρηδων, που πριν από περίπου δυο δεκαετίες εκπροσώπησαν ο Μπιλ Κλίντον στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία, και επιχειρεί να αλώσει τον μεσαίο χώρο, ώστε να διασφαλίσει την άλωση της εξουσίας, αυτή τη φορά χωρίς… συγκατοίκους.
Ο Ματέο Ρέντσι άλλωστε έχει δηλώσει… αναγνώστης της Θεωρίας της Τριγωνοποίησης, πάνω στην οποία στηρίχτηκε ο πολιτικός καλπασμός του Μπιλ Κλίντον στον μεσαίο χώρο, ώστε να τον μιμηθούν στη συνέχεια ο Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία. Αλλά και ηγέτες της Κεντροδεξιάς στα χρόνια που ακολούθησαν, όπως ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ στην Ισπανία, ο Κώστας Καραμανλής… στα δικά μας και ο Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία.
Το βέβαιο είναι ότι η ιταλική πολιτική ζωή γίνεται ξαφνικά συναρπαστική. Κυρίως σε ιδεολογικό επίπεδο. Το παρελθόν μάλιστα διδάσκει ότι οι… μιμήσεις θα ακολουθήσουν περίπου ως ντόμινο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ίσως έτσι ξεφύγουμε από τη μιζέρια της “παιδικής χαράς” που κάνει κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδεινώνοντας την κρίση που κληρονόμησε, αν δεν προκάλεσε η ίδια.
Ζητούνται ηγέτες. Χαρισματικοί. Ώστε στο ηγετικό αποτύπωμά τους να συμπυκνώνεται η τόσο αναγκαία σύνθεση δυνάμεων, και να μην χρειάζονται πολιτικές συνεργασίες… υβρίδια, που τις περισσότερες φορές δημιουργούν εθνικές στρεβλώσεις, αντί να προάγουν λύσεις.
Και ο πρόλογος γράφεται από τη Φλωρεντία. Την πόλη της Αναγέννησης. Γιατί η Ιστορία… εννοείται ότι επαναλαμβάνεται. Στο χέρι των πρωταγωνιστών της είναι να μην εξελιχθεί ούτε σε φάρσα, αλλά ούτε και σε τραγωδία.
ysterografa.gr
Πριν από περίπου 2 χρόνια, η ιταλική Κεντροαριστερά που έμοιαζε να πλησιάζει καλπάζοντας στην εξουσία της γειτονικής χώρας, με φόντο την κατάρρευση της Κεντροδεξιάς υπό το βάρος της αποδόμησης του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, αποδείχτηκε εξαιρετικά δυσκίνητη και αρτηριοσκληρωτική, όταν κλήθηκε να επιλέξει τον υποψήφιο πρωθυπουργό της.
Ένας πολιτικός… γενόσημο του συστήματος, ο Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι κέρδισε, έστω και δύσκολα τον χαρισματικό δήμαρχο της Φλωρεντίας Ματέο Ρέντσι, και διεκδίκησε στις βουλευτικές εκλογές που ακολούθησαν την εξουσία. Πρακτικό αποτέλεσμα: Η ιταλική κοινωνία τιμώρησε την έλλειψη θάρρους και έμπνευσης από την Κεντροαριστερά, συρρίκνωσε την απόσταση που τη χώριζε από την Κεντροδεξιά, εκτόξευσε στα όρια του συστημικού σοκ το Κίνημα των Πέντε Αστέρων του κωμικού που έγινε πολιτικός, Μπέπε Γκρίλο, και τελικά οδήγησε τον Μπερσάνι σε αποστρατεία από τα κοινά, προκειμένου να καταστεί εφικτός ένας Μεγάλος Συνασπισμός των δυο παραδοσιακών πολιτικών παρατάξεων της γειτονικής χώρας, υπό την πρωθυπουργία του ενωτικού Ενρίκο Λέττα.
Σήμερα, το Δημοκρατικό Κόμμα διόρθωσε σε μεγάλο βαθμό εκείνο το λάθος. Και στις εσωτερικές εκλογές που πραγματοποιήθηκαν για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας του, τα μέλη του κόμματος προσήλθαν μαζικά στις κάλπες για να παραδώσουν τα κλειδιά της παράταξης που κυριαρχεί σήμερα, τουλάχιστον δημοσκοπικά, στην Ιταλία, στον Ματέο Ρέντσι.
Τον “Ιταλό Ομπάμα”, όπως έχει χαρακτηριστεί, για την επικοινωνιακή δεινότητά του, και την ικανότητα που τον διακρίνει να προσαρμόζει το πολιτικό μήνυμά του στις ανάγκες και τη συγκυρία της εποχής. Καθώς και των νέων κοινωνικών ρευμάτων που επιθυμεί να εκφράσει.
Με τα πρώτα αποτελέσματα των εκλογικών τμημάτων να δίνουν στον Ρέντσι ποσοστό μεγαλύτερο του 68%, είναι προφανές ότι η ιταλική Κεντροαριστερά αποφάσισε να τολμήσει. “Ακουμπάει” στη γενιά των σαραντάρηδων, που πριν από περίπου δυο δεκαετίες εκπροσώπησαν ο Μπιλ Κλίντον στις Ηνωμένες Πολιτείες και ο Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία, και επιχειρεί να αλώσει τον μεσαίο χώρο, ώστε να διασφαλίσει την άλωση της εξουσίας, αυτή τη φορά χωρίς… συγκατοίκους.
Ο Ματέο Ρέντσι άλλωστε έχει δηλώσει… αναγνώστης της Θεωρίας της Τριγωνοποίησης, πάνω στην οποία στηρίχτηκε ο πολιτικός καλπασμός του Μπιλ Κλίντον στον μεσαίο χώρο, ώστε να τον μιμηθούν στη συνέχεια ο Τόνι Μπλερ στη Μεγάλη Βρετανία και ο Γκέρχαρντ Σρέντερ στη Γερμανία. Αλλά και ηγέτες της Κεντροδεξιάς στα χρόνια που ακολούθησαν, όπως ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ στην Ισπανία, ο Κώστας Καραμανλής… στα δικά μας και ο Νικολά Σαρκοζί στη Γαλλία.
Το βέβαιο είναι ότι η ιταλική πολιτική ζωή γίνεται ξαφνικά συναρπαστική. Κυρίως σε ιδεολογικό επίπεδο. Το παρελθόν μάλιστα διδάσκει ότι οι… μιμήσεις θα ακολουθήσουν περίπου ως ντόμινο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ίσως έτσι ξεφύγουμε από τη μιζέρια της “παιδικής χαράς” που κάνει κουμάντο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδεινώνοντας την κρίση που κληρονόμησε, αν δεν προκάλεσε η ίδια.
Ζητούνται ηγέτες. Χαρισματικοί. Ώστε στο ηγετικό αποτύπωμά τους να συμπυκνώνεται η τόσο αναγκαία σύνθεση δυνάμεων, και να μην χρειάζονται πολιτικές συνεργασίες… υβρίδια, που τις περισσότερες φορές δημιουργούν εθνικές στρεβλώσεις, αντί να προάγουν λύσεις.
Και ο πρόλογος γράφεται από τη Φλωρεντία. Την πόλη της Αναγέννησης. Γιατί η Ιστορία… εννοείται ότι επαναλαμβάνεται. Στο χέρι των πρωταγωνιστών της είναι να μην εξελιχθεί ούτε σε φάρσα, αλλά ούτε και σε τραγωδία.
ysterografa.gr
