Σχετικά με τις απόψεις για τα δύο άκρα, και όλες τις «θεωρίες» που τελευταία βλέπουν το φως της δημοσιότητας, αναρωτιέμαι τι είναι τελικά πιο επικίνδυνο; Η θεωρία ή η πράξη; Το ορατό ή το αθέατο; Ένας κίνδυνος που τον γνωρίζεις και μπορείς να προετοιμαστείς κατάλληλα για να τον αντιμετωπίσεις ή ένας αόρατος εχθρός που υποβόσκει, καλλιεργώντας τον φόβο, θεωρίες και συνωμοσίες, κρύβοντας παράλληλα τις πραγματικές προθέσεις του; Το αληθινό του πρόσωπο, που εύστοχα πετυχαίνει να διατηρεί στο παρασκήνιο, πίσω από μια δοτή και κατευθυνόμενη επικαιρότητα;Είναι τα μειοψηφικά άκρα πιο επικίνδυνα ή όσοι γλυκοκοιτάζουν δοσοληψίες και «αρραβωνιάσματα» μαζί τους προκειμένου να μην απολέσουν εξουσίες και προνόμια;
Η εποχή πρέπει να μας θέτει όλους σε επιφυλακή. Δυστυχώς τα μάτια και τα αυτιά σήμερα δεν αρκούν για την έγκυρη ενημέρωσή μας. Οφείλουμε όλοι μας να αναπτύξουμε το μυαλό και τη σκέψη μας. Να εξασκήσουμε την κριτική μας ικανότητα ώστε να μπορέσουμε να φτάσουμε σε ασφαλή συμπεράσματα. Να ερμηνεύουμε τα γεγονότα, να αποκωδικοποιούμε λέξεις, φράσεις, νοήματα και χειρονομίες. Ένας λαός σκεπτόμενος, και μόνο, μπορεί να πάρει κρίσιμες αποφάσεις και να ασκήσει τη συνταγματική εντολή της λαϊκής κυριαρχίας απενοχοποιημένος από συνειδησιακά ερωτήματα και σπάζοντας τις αλυσίδες του πολιτικού παρελθόντος του.
Το δημοκρατικό πολίτευμα επιτρέπει να ακούγεται κάθε άποψη και θεωρία. Προστατεύει την ελεύθερη διακίνηση ιδεών, τις ατομικές ελευθερίες και προάγει, με το διάλογο, λύσεις που γίνονται αποδεκτές ακολουθώντας το πλειοψηφικό σύστημα. Από εκεί και πέρα, όμως, τα όργανά του οφείλουν να διασφαλίζουν την ακεραιότητά του. Πάντα με γνώμονα το καλό της πατρίδας. Την πρόοδο και την ευημερία της χώρας. Όχι την εξυπηρέτηση παραταξιακών συμφερόντων που στοχεύουν είτε στην διασφάλιση του κυβερνητικού ελέγχου και τον σφετερισμό της εξουσίας είτε στην αναρρίχηση προς την εξουσία με δόλο ή ψευδεπίγραφες υποσχέσεις. Σε κάθε τέτοια περίπτωση έχουμε να κάνουμε με εξαπάτηση της κοινής γνώμης, με «νοθεία» ενός εκλογικού αποτελέσματος, με ανυπολόγιστες συνέπειες για ολόκληρο το έθνος-κράτος.
Κανένα άκρο δεν θα αποτελούσε απειλή σε ένα δημοκρατικό καθεστώς, αν δεν εύρισκε για συμπαραστάτες υπονομευτές και διαπλεκόμενα συμφέροντα. Αν δηλαδή κάποιοι δεν διάλεγαν να διαδραματίσουν τον ρόλο του δοσίλογου. Του «Εφιάλτη». Του κοινού προδότη. Αυτόν που για προσωπικούς λόγους επιβουλεύεται το αύριο των συμπολιτών και του τόπου του. Ας κάνει ο καθένας τους συνειρμούς του, έχοντας στο μυαλό του την ιστορία, που όπως λέει και ο λαός, «κύκλους κάνει».
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ / ysterografa.gr
