Του Φώτη Σαραντόπουλου
Αν με στεναχωρεί κάτι, τώρα που ξεκίνησε το ξήλωμα της ΧΑ, αυτό είναι τα σχόλια του τύπου "όχι μόνο την ΧΑ, υπάρχει και το άλλο άκρο" ή "άργησαν πολύ" κλπ.Δεν υπάρχει πιο εύκολο πράγμα από την στείρα αντιπολίτευση.
Διότι στείρα αντιπολίτευση είναι το να κατηγορείς κάποιον γιατί (πχ) καθυστέρησε να κάνει, αυτό που εσύ, ούτως ή άλλος ήσουν ανίκανος να κάνεις.
Θα σας διηγηθώ μία ιστορία παλαιά, 100 ετών συγκεκριμένα.
Τότε που ο 2ος Βαλκανικός Πόλεμος είχε ξεκινήσει και ο Στρατός μας θριάμβευε στην μεγάλη (και καθοριστική) μάχη του Κιλκίς Λαχανά. Την ίδια μέρα, 21 Ιουνίου 1913, είχε συγκληθεί η Βουλή, με θέμα την κήρυξη πολέμου κατά της Βουλγαρίας.
Την ημέρα εκείνη, αναγνώστηκε κατ' αρχήν στη Βουλή το διάγγελμα του Βασιλέα προς τον λαό.
Όπως μαθαίνουμε από τις εφημερίδες της εποχής, «το διάγγελμα έγινε δεκτό από τους Βουλευτές και το ακροατήριο της Βουλής με ζητωκραυγές και παρατεταμένα χειροκροτήματα».
Ο Βενιζέλος πρότεινε να ζητωκραυγάσουν όλοι «υπέρ του Στρατηλάτου Βασιλέως».
Και η Βουλή εγειρομένη «εξερράγη εις διάτορον επευφήμισιν, ταυτοχρόνως μετά των θεωρείων»:
«Ζήτω ο Βασιλεύς Κωνσταντίνος!»
«Ζήτω ο Ελληνικός Στρατός!»
Ζητωκραυγές ακούσθηκαν κατόπιν και υπέρ του Σερβικού Έθνους, όπως μας πληροφορούν οι εφημερίδες.
Αλλά μη νομίσετε ότι υπήρξε ομοφωνία στη Βουλή, όπως θα απαιτούσαν οι περιστάσεις και με δεδομένο ότι ήταν ήδη γνωστή η νίκη στο Κιλκίς.
Ο πρώην Πρωθυπουργός και αρχηγός της Αντιπολίτευσης Ράλλης, παίρνοντας τον λόγο μετά τον Βενιζέλο, προσπάθησε να φανεί ως «βασιλικότερος του Βασιλέως», όπως συνήθως γίνεται στη χώρα μας, με φράσεις που αμφισβητούσαν έντονα τις προθέσεις και την αποφασιστικότητα του Βενιζέλου έναντι των Βουλγάρων και με αφορισμούς όπως «ο Ελληνισμός ατενίζει προς ένα και μόνον, προς τον Βασιλέαν του».
Μίλησε μετά ο Υπουργός Δικαιοσύνης Δημητρακόπουλος, που «κατέκρινε τον τρόπον του πολιτεύεσθαι του Πρωθυπουργού, όστις, ενεργών αυταρχικώς, δεν ηθέλησε να έλθη εις επικοινωνίαν μετά της Εθνικής αντιπρο-σωπείας και να ζητήση την γνώμην των Αρχηγών των διαφόρων κοινοβουλευτικών ομάδων».
(Σας θυμίζει κάτι;)
Στη συνέχεια, έκανε κριτική στον Βενιζέλο και ο Γούναρης,
ο οποίος «έπλεξεν το εγκώμιον του Στρατού» και δήλωσε ότι «θα έρθη η
ώρα να συζητηθή η εμμονή της Κυβερνήσεως επί της σφαλεράς οδού, μεθ’ όλα
τα προειδοποιητικά σημεία, τα οποία ήρξαντο εμφανιζόμενα σχεδόν από της
ενάρξεως του κατά της Τουρκίας πολέμου».
(Μήπως και αυτό σας θυμίζει κάτι;)
Ο Βενιζέλος εξερράγη και έθεσε θέμα ψήφου εμπιστοσύνης. Εψήφισαν 130
Βουλευτές και οι ψήφοι ήταν 129 υπέρ και 1 κατά, αυτή του Ράλλη, ο
οποίος κατά την δευτερολογία μέμφθηκε την Κυβέρνηση ότι κατά τον Α’
Βαλκανικό Πόλεμο «παρεχώρησε ολόκληρον την Θράκην»!!! Λες και μπορούσε ο
Ελληνικός Στρατός, στον 1ο πόλεμο, να φτάσει ως την Θράκη! Πρόσθεσε
μάλιστα «ότι θα ζητήση την παραπομπήν του κ. Βενιζέλου εις Ειδικόν Δικαστήριον».
Η «στείρα αντιπολίτευση», στα όρια του γελοίου, ακόμη και σε κρίσιμες στιγμές, έχει μακρά Ιστορία στη χώρα μας.
