Γράφει ο Θάνος Τζήμερος
Οι σχολιάστριες έχουν ωραία ονόματα: Λίλα, Πωλίνα, Λίνα, Ελβίρα. Υγρά, μοσχομυριστά και μοσχοαναθρεμένα. Τόσο που να δυσκολεύεσαι να τις φανταστείς έξαλλες. Όμως, είναι.
- “Aφου ξεπερασα το εγκεφαλικο που δεν βρηκα TIΠOTA στο ATM! μπορει καμμια να με διαφωτισει γιατι μου εγινε αναστολη της συνταξης μου ενω δεν εχω KANENA αλλο εισοδημα 3 χρονια τωρα?” απορεί η Λίλα.
- “παρακαλω μπορει καποια να με ειδοποιησει για το θεμα///που να αφησουμε τηλεφονα?” προσπαθεί να τις οργανώσει, κάπως ανορθόγραφα, η Πωλίνα.
- “Τόσες ημέρες πέρασαν,κι ακόμα δεν χόρτασαν σάρκα οι ανθρωποφάγοι!!” εξανίσταται η Λίλα.
(διατηρήθηκε η ορθογραφία και η στίξη των σχολίων: http://www.protothema.gr/greece/article/306197/kataggelloun-aproeidopoiiti-diakopi-sudaxeon-se-agames-thugateres-stratiotikon/)
Κορίτσια, καλώς ήρθατε στην πραγματική ζωή! Όταν από μικρό παιδί πηγαίνεις στο γκισέ ή στο ΑΤΜ, πατάς το κουμπί και βγαίνει μια χοντρή… δεσμίδα, δεν θες και πολύ για να πιστέψεις ότι τα λεφτά τα γεννάει το μηχάνημα!
Βέβαια στη χώρα του παράλογου, είδηση είναι το ότι μπήκε πλαφόν 728 ευρώ στις συντάξεις των άγαμων και διαζευγμένων θυγατέρων στρατιωτικών και άλλων κατηγοριών δημοσίων υπαλλήλων, κι όχι το ότι στον 5ο χρόνο της κρίσης εξακολουθούν να παίρνουν σύνταξη άνθρωποι που δεν δούλεψαν ποτέ και δεν πλήρωσαν ούτε δεκάρα τσακιστή ασφαλιστικές εισφορές. Κι επειδή το πλαφόν μπήκε αναδρομικά, από το οικονομικό έτος 2011, όσες έχουν ή είχαν εισοδήματα κι από άλλες πηγές, μπορεί να μην πάρουν τίποτε για κάποιους μήνες γιατί οι καταβολές του 2013 συμψηφίζονται με τα καταβληθέντα το 2012.
Όμως οι συντάξεις εξακολουθούν να καταβάλλονται! Ο οικογενειάρχης με δύο παιδιά και τρία πτυχία που απολύθηκε από τον ιδιωτικό δουλεύει ντελίβερι για 300 ευρώ κι η Ελβίρα, απλώς και μόνο επειδή είναι κόρη στρατιωτικού, κλαίγεται επειδή παίρνει μόνο 728 ευρώ, ενώ πρόπερσι, επίσης μέσα στην κρίση, έπαιρνε 2000! Πόσες Ελβίρες υπάρχουν στην Ελλάδα; Κανένας δεν μας λέει ακριβώς. Αλλά υπολογίζονται γύρω στις 40.000. Με ετήσιο κόστος για τον φορολογούμενο πάνω από μισό δις ευρώ!
Από πού να το πιάσεις αυτό το θέμα και να μην λερωθείς.
Πρώτον: κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης πάει περίπατο. Το κράτος αποφασίζει ότι κάποιες κόρες είναι πρώτης και όλες οι άλλες, δεύτερης κατηγορίας. Σε ένα δίκαιο κράτος, ό,τι ισχύει για την κόρη του στρατηγού θα πρέπει να ισχύει και για την κόρη σου, διαφωνεί κανένας;
Δεύτερον: γιατί μόνο για τις κόρες κι όχι και για τους γιους; Υπάρχει ισότητα των φύλων, νομοθετικά κατοχυρωμένη, ναι ή όχι; Δεν ζούμε, κι ευτυχώς, στην εποχή που η γυναίκα ήταν του αντρός της ή του πατρός της, κι ήταν απροστάτευτη κοινωνικά ή επαγγελματικά αν έμενε άγαμη. Τότε, παρόμοιες ρυθμίσεις είχαν κάποιο νόημα. Σήμερα, το μόνο νόημα που έχουν είναι αυτό που έχουν όλες οι προσοδοθηρικές διατάξεις: να εξασφαλίσουν τις ψήφους των συντεχνιών και των οικογενειών των σκανδαλωδώς ευνοούμενων.
Τρίτον: δεν χρειάζεται να είσαι αναλογιστής για να καταλάβεις ότι οι ασφαλιστικές εισφορές του πατέρα, οι οποίες καταβλήθηκαν σε 25-30 χρόνια επαγγελματικής ζωής δεν φτάνουν για να καλύψουν τη σύνταξη όλης της ζωής της κόρης! Στην πραγματικότητα, και δεν βλέπω να το λέει κανένας αυτό, δεν φτάνουν να καλύψουν τη σύνταξη ούτε του πατέρα! Ένας στρατιωτικός που θεωρείται εργαζόμενος και ασφαλίζεται, από το πρώτο έτος της σχολής του (με ποια λογική;) όταν, όχι μόνο δεν παράγει, αλλά πληρώνεται από το κράτος για τις σπουδές του, και αποστρατεύεται στα 47, έχει ακόμα, (νάναι καλά ο άνθρωπος!) 40 χρόνια ζωής, κατά μέσο όρο. Ασφαλιστικές εισφορές ακόμα και 30 ετών δεν αρκούν για να καλύψουν σύνταξη για 40 χρόνια και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για 70! Πώς να φτάσουν να καλύψουν και όλη τη ζωή της ανύπαντρης κόρης του; Κι αν έχει δύο ή τρεις;
Τέταρτον: αν αυτό το μέτρο είχε όντως κοινωνικό κι όχι ψηφοθηρικό χαρακτήρα, θα έπρεπε από την πρώτη στιγμή να σχετίζεται και με τα συνολικά εισοδήματα της κόρης. Σε πολλές περιπτώσεις οι άγαμες εισέπρατταν ενοίκια, μερίσματα κ.λ.π. ή είχαν κανονική επαγγελματική δραστηριότητα με μεγάλο εισόδημα, αλλά, παρ’ όλα αυτά, έπαιρναν και τη σύνταξη! Συσχετισμός με τα εισοδήματα έγινε τώρα, αφού βουλιάξαμε για τα καλά, κι αφού οι μη προνομιούχοι Έλληνες του ιδιωτικού ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό.
Πέμπτον: με ποια λογική, σε ένα έθνος με πρόβλημα υπογεννητικότητας, θα πρέπει να “πριμοδοτείται” έστω και έμμεσα η αγαμία; Σκέφτηκε κανένας, αυτά τα 500, και βάλε, εκατομμύρια πόσους παιδικούς σταθμούς θα μπορούσαν να χρηματοδοτήσουν και πόσες ελαφρύνσεις θα μπορούσαν να παράσχουν σε νέες μητέρες ή σε πολύτεκνες οικογένειες; Κοινωνική ευαισθησία είναι να ενισχύεις αυτόν που πραγματικά έχει ανάγκη. Μακάρι τα λεφτά να φύτρωναν. Αλλά αφού δεν φυτρώνουν και βγαίνουν, με αίμα πλέον, από τον Έλληνα φορολογούμενο, ναι, εγώ θα προτιμούσα να τα δώσω στις άνεργες μητέρες και στους πολύτεκνους παρά στις άγαμες Ελβίρες αυτού του κόσμου κι ας μη με ψηφίσει κανένας στρατιωτικός!
Φυσικά, όλοι μας ξέρουμε περιπτώσεις άγαμων που συζούσαν κανονικά, είχαν παιδιά τα οποία αναγνωρίζονταν κανονικά από τον πατέρα, κανονική οικογένεια δηλαδή, αλλά στα χαρτιά η αγαμία, αγαμία! Ξέρω περίπτωση που έκαναν και δεξίωση γάμου, διευκρινίζοντας στους καλεσμένους ότι δεν θα τελεσθεί μυστήριο για να μην χαθεί η σύνταξη! Μυστήρια πράγματα!
Προσέξτε, δεν κατηγορώ τους δικαιούχους. Αν είχαμε τη δυνατότητα όλοι μας να παίρνουμε 2000 ευρώ το μήνα, έτσι, τιμής ένεκεν, δεν φαντάζομαι πολλούς που θα απαρνιόντουσαν αυτό το δικαίωμα, “χάριν του κοινωνικού συμφέροντος”. Κι όμως, ξέρω επίσης περιπτώσεις που η θυγατέρα δεν έκανε ποτέ χρήση αυτού του δικαιώματος, γιατί παντρεύτηκε με τον πατέρα της εν ζωή ή, όταν βρήκε τον καλό της, διέκοψε τη σύνταξη και έκαναν μια οικογένεια όπως όλες οι άλλες. Αλλά για ποιο κοινωνικό συμφέρον μιλάμε; Λίγο – πολύ, με διάφορους τρόπους οι περισσότερες κοινωνικές ομάδες και ιδιαίτερα αυτές που είχαν πάρε-δώσε με το γκουβέρνο, εξασφάλιζαν παρόμοια προνόμια, έτσι δεν είναι; Λίγο –πολύ, όλοι μας, όσο “μας έπαιρνε”, επωφελούμασταν από αυτή τη διαχρονική ανομία, έτσι δεν είναι; Τα λεφτά όμως που παίρναμε ήταν δανεικά. Τα δανεικά τέλειωσαν. Τα προνόμια δεν πρέπει να τελειώσουν;
Όμως, το ουσιαστικότερο πρόβλημα δεν είναι οικονομικό. Είναι η νοοτροπία, η στάση ζωής της ήσσονος ή και καθόλου προσπάθειας, που λανσάρησε ο Αντρέας του σοσιαλισμού, και ευνούχισε τουλάχιστον δύο γενιές Ελλήνων.
Αν πείς σε κάποιον που τώρα ξεκινάει τη ζωή: “Όσο ζεις, θα σου δίνω σύνταξη - δεν χρειάζεται να εργαστείς ποτέ!” του κάνεις καλό; Ακόμα κι αν τα λεφτά φύτρωναν στο χρηματοχώραφο, το να είναι κάποιος συνταξιούχος από… παιδί, πόσο τον βοηθάει να αναπτύξει τις δεξιότητες που χρειάζεται ο ίδιος και η κοινωνία στην οποία ζει;
Η υπερβολική προστασία σκοτώνει. Το αντιλαμβάνονται τώρα οι άγαμες θυγατέρες, και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο. Το κράτος αφού τις “κανάκεψε” κρατώντας τες σε μια ισόβια θερμοκοιτίδα, τώρα τους λέει “Ζήστε με λιγότερα” και σε λίγο θα τους πει “Κομμένα όλα, ζήστε όπως μπορείτε, ακόμα κι αν δεν ξέρετε τίποτε για να βγάλετε το ψωμί σας!”. Ακριβώς όπως ένα ζώο σε αιχμαλωσία που έχει μάθει να το ταΐζουν οι φύλακες και ξαφνικά το “απελευθερώνεις” στη ζούγκλα.
Έχει έρθει πια ο καιρός να κουβεντιάσουμε ανοιχτά όλα όσα αποσιωπούσαμε αυτά τα χρόνια. Να δούμε ότι η προστασία της δικής μου και της δικής σου συντεχνίας είναι, τελικά, εις βάρος και των δυο μας. Να καταλάβουμε πως και το ψωμί σου, και την αξιοπρέπειά σου, και την αυτοεκτίμησή σου τα κερδίζεις παλεύοντας, πως μόνο όταν εξασκείσαι συνεχώς στη σκοποβολή μπορείς να πετυχαίνεις στόχο.
Ένα έθνος που ονειρεύεται από τα 20 τη σύνταξη, θα σβηστεί από τον χάρτη, πολύ γρήγορα. Δεν μας αξίζει αυτή η μοίρα. Επί χιλιετίες, με το μυαλό και το σφρίγος μας, γονιμοποιούσαμε τον παγκόσμιο πολιτισμό, την παγκόσμια οικονομία. Δεν θα μας μετατρέψει τώρα, ένα φαύλο κωλοκράτος, σε έθνος ευνούχων.
Ο Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος του κόμματος "Δημιουργία Ξανά"
