Twitter @EmOikonomidis
Ας κοντοσταθούμε, και ας το σκεφτούμε λίγο. Μια ολόκληρη ψυχική σημειολογία, που πιθανότατα προφυλάσσεται εξαιρετικά προσεκτικά στο υποσυνείηδτο του καθενός, συνοδεύει τις δυο ημερομηνίες-σταθμούς στη ζωή κάποιου: Την ονομαστική γιορτή και τα γενέθλια.
Η ονομαστική γιορτή μοιάζει περισσότερο “ξένη”, καθώς αφορά ένα όνομα που άλλοι επέλεξαν για εμάς, και τις περισσότερες φορές ο κομιστής του τρέχει πίσω από τα χαμένα χρόνια της ζωής του για να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις που συνοδεύουν την κληρονομιά του ονόματος αυτού.
Με τα γενέθλια είναι λίγο διαφορετικά, καθώς στις περισσότερες περιπτώσειες εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε… πότε θα έρθουμε στον κόσμο, στην τελική ευθεία της κυοφορίας. Υπό αυτή την έννοια, η γέννηση κάποιου αποτελεί το πρώτο ηχηρό αποτύπωμα που αφήνει στον κόσμο ο οποίος τον καλωσορίζει.
Στις 4 Αυγούστου του 1961, στη Χονολουλού της Χαβάης, δηλαδή με συντροφιά τα κύμματα της θάλασσας που δεν έχει όρια ως προς το μέχρι που επιτρέπει να φτάσουν η φαντασία και τα όνειρα όποιου τολμήσει να παραδοθεί στο απέραντο γαλάζιο, γεννήθηκε ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα. Ο σημερινός, και 44ος στη σειρά Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκείνος που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά δυστιχώς δεν το έκανε. Ίσως δεν προσπάθησε καν…
Τα γενέθλια του “προφήτη της Αλλαγής” ταξιδεύουν αναπόφευκτα τη μνήμη πίσω στο 2008. Τότε που, μετά τη νικηφόρα μάχη με τη Χίλαρι Κλίντον για το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, ο Μπαράκ Ομπάμα έφτασε να κερδίσει σχεδόν με περίπατο τον αξιοπρεπή Τζον ΜακΚέιν, υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές.
Όντας ο ίδιος το μέσο-μήνυμα μιας ακατανίκητης επιθυμίας της μεσαίας τάξης της αμερικανικής κοινωνίας να ξαναπιάσει το νήμα με μια διαδρομή προς το μέλλον που είχε επικίνδυνα λοξοδρομήσει μετά από την οκταετή διακυβέρνηση του Μπους του νεώτερου και των “γερακιών” των Ρεπουμπλικανών που έκαναν κουμάντο στον Λευκό Οίκο.
Ως ο πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος, και μόλις ο δεύτερος στην ηγετική περπατησιά του οποίου οπτικοποιήθηκε η θεωρία της Τριγωνοποίησης και η πολιτική ηγεμονία δια της επικράτησης στον μεσαίο χώρο (πρώτος και μάλλον… αυθεντικός ήταν ο Μπιλ Κλίντον), ο Ομπάμα είχε όλα τα δεδομένα με το μέρος του. Ακόμη και αυτό το ύστατο, της σύγκρισης με τον προκάτοχό του, καθώς δύσκολα θα μπορούσε να αποδειχθεί χειρότερος από τον (λάθος) γιο του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου.
Και όμως, ο άλλοτε Γερουσιαστής του Ιλινόις, τον οποίο ο Ντέιβιντ Άξελροντ και ο Τζιμ Μεσίνα, μαζί με τη Μισέλ Ομπάμα και τον ίδιο τον Μπιλ Κλίντον, μεταμόρφωσαν στο αρτιότερο πολιτικό προϊόν που παρουσίασε η Αμερική μετά τον… Κλίντον, κατάφερε στο τέλος της πρώτης θητείας του να κοντεύει να ηττηθεί από έναν Μορμόνο, επιχειρηματία, πρώην Κυβερνήτη στην κάθε άλλο παρά εξωστρεφή Μασαχουσέτη, που δεν κατάφερε να συσπειρώσει, πόσο μάλλον να εμπνεύσει, ούτε καν την παραδοσιακή βάση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Τελικά, η “αγία τετράδα” (Άξελροντ, Μεσίνα, Μισέλ και Μπιλ Κλίντον) τα κατάφερε, και έτσι ο πλανήτης δεν βίωσε την περιπέτεια που θα συνεπαγόταν μια Προεδρία του Μιτ Ρόμνεϊ. Εκείνη η νίκη στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2012 ωστόσο, δεν άλλαξε την εικόνα.
Ο 52χρονος πλέον Μπαράκ Ομπάμα ήταν μια μεγάλη, χαμένη ευκαιρία. Από αυτές που δύσκολα μπορεί να ελπίζει κανείς βάσιμα ότι θα εμφανιστούν στο ορατό μέλλον, στην κατάλληλη στιγμή και συγκυρία. Και, με αφορμή τη σημερινή γενέθλια επέτειο, μάλλον του ταιριάζει περισσότερο, αντί για το ιστορικό “Happy birthday Mr. President” (φυσικά με τη φωνή της Marilyn Monroe) το… “Καληνύχτα και καλή τύχη”, του Εντ Μόροου.
Όχι τόσο για εκείνον, αλλά για εμάς. Ειδικά στην περίπτωση που τον διαδεχθεί η Χίλαρι…
ΥΓ: Υπήρξε φυσικά ο κατεξοχήν ηγέτης της ατάκας. Τόσο για την παράφραση του Γκάντι… “we are the ones we have been waiting for, we are the change that we seek”, όσο και κυρίως, για την αποστροφή που και ο ίδιος δεν πίστεψε: “we’ve come too far to turn back now”.
Ας κοντοσταθούμε, και ας το σκεφτούμε λίγο. Μια ολόκληρη ψυχική σημειολογία, που πιθανότατα προφυλάσσεται εξαιρετικά προσεκτικά στο υποσυνείηδτο του καθενός, συνοδεύει τις δυο ημερομηνίες-σταθμούς στη ζωή κάποιου: Την ονομαστική γιορτή και τα γενέθλια.
Η ονομαστική γιορτή μοιάζει περισσότερο “ξένη”, καθώς αφορά ένα όνομα που άλλοι επέλεξαν για εμάς, και τις περισσότερες φορές ο κομιστής του τρέχει πίσω από τα χαμένα χρόνια της ζωής του για να ανταποκριθεί στις υψηλές απαιτήσεις που συνοδεύουν την κληρονομιά του ονόματος αυτού.
Με τα γενέθλια είναι λίγο διαφορετικά, καθώς στις περισσότερες περιπτώσειες εμείς οι ίδιοι επιλέγουμε… πότε θα έρθουμε στον κόσμο, στην τελική ευθεία της κυοφορίας. Υπό αυτή την έννοια, η γέννηση κάποιου αποτελεί το πρώτο ηχηρό αποτύπωμα που αφήνει στον κόσμο ο οποίος τον καλωσορίζει.
Στις 4 Αυγούστου του 1961, στη Χονολουλού της Χαβάης, δηλαδή με συντροφιά τα κύμματα της θάλασσας που δεν έχει όρια ως προς το μέχρι που επιτρέπει να φτάσουν η φαντασία και τα όνειρα όποιου τολμήσει να παραδοθεί στο απέραντο γαλάζιο, γεννήθηκε ο Μπαράκ Χουσεϊν Ομπάμα. Ο σημερινός, και 44ος στη σειρά Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών. Εκείνος που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο, αλλά δυστιχώς δεν το έκανε. Ίσως δεν προσπάθησε καν…
Τα γενέθλια του “προφήτη της Αλλαγής” ταξιδεύουν αναπόφευκτα τη μνήμη πίσω στο 2008. Τότε που, μετά τη νικηφόρα μάχη με τη Χίλαρι Κλίντον για το προεδρικό χρίσμα του Δημοκρατικού Κόμματος, ο Μπαράκ Ομπάμα έφτασε να κερδίσει σχεδόν με περίπατο τον αξιοπρεπή Τζον ΜακΚέιν, υποψήφιο του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος στις προεδρικές εκλογές.
Όντας ο ίδιος το μέσο-μήνυμα μιας ακατανίκητης επιθυμίας της μεσαίας τάξης της αμερικανικής κοινωνίας να ξαναπιάσει το νήμα με μια διαδρομή προς το μέλλον που είχε επικίνδυνα λοξοδρομήσει μετά από την οκταετή διακυβέρνηση του Μπους του νεώτερου και των “γερακιών” των Ρεπουμπλικανών που έκαναν κουμάντο στον Λευκό Οίκο.
Ως ο πρώτος Αφροαμερικανός Πρόεδρος, και μόλις ο δεύτερος στην ηγετική περπατησιά του οποίου οπτικοποιήθηκε η θεωρία της Τριγωνοποίησης και η πολιτική ηγεμονία δια της επικράτησης στον μεσαίο χώρο (πρώτος και μάλλον… αυθεντικός ήταν ο Μπιλ Κλίντον), ο Ομπάμα είχε όλα τα δεδομένα με το μέρος του. Ακόμη και αυτό το ύστατο, της σύγκρισης με τον προκάτοχό του, καθώς δύσκολα θα μπορούσε να αποδειχθεί χειρότερος από τον (λάθος) γιο του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου.
Και όμως, ο άλλοτε Γερουσιαστής του Ιλινόις, τον οποίο ο Ντέιβιντ Άξελροντ και ο Τζιμ Μεσίνα, μαζί με τη Μισέλ Ομπάμα και τον ίδιο τον Μπιλ Κλίντον, μεταμόρφωσαν στο αρτιότερο πολιτικό προϊόν που παρουσίασε η Αμερική μετά τον… Κλίντον, κατάφερε στο τέλος της πρώτης θητείας του να κοντεύει να ηττηθεί από έναν Μορμόνο, επιχειρηματία, πρώην Κυβερνήτη στην κάθε άλλο παρά εξωστρεφή Μασαχουσέτη, που δεν κατάφερε να συσπειρώσει, πόσο μάλλον να εμπνεύσει, ούτε καν την παραδοσιακή βάση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος.
Τελικά, η “αγία τετράδα” (Άξελροντ, Μεσίνα, Μισέλ και Μπιλ Κλίντον) τα κατάφερε, και έτσι ο πλανήτης δεν βίωσε την περιπέτεια που θα συνεπαγόταν μια Προεδρία του Μιτ Ρόμνεϊ. Εκείνη η νίκη στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2012 ωστόσο, δεν άλλαξε την εικόνα.
Ο 52χρονος πλέον Μπαράκ Ομπάμα ήταν μια μεγάλη, χαμένη ευκαιρία. Από αυτές που δύσκολα μπορεί να ελπίζει κανείς βάσιμα ότι θα εμφανιστούν στο ορατό μέλλον, στην κατάλληλη στιγμή και συγκυρία. Και, με αφορμή τη σημερινή γενέθλια επέτειο, μάλλον του ταιριάζει περισσότερο, αντί για το ιστορικό “Happy birthday Mr. President” (φυσικά με τη φωνή της Marilyn Monroe) το… “Καληνύχτα και καλή τύχη”, του Εντ Μόροου.
Όχι τόσο για εκείνον, αλλά για εμάς. Ειδικά στην περίπτωση που τον διαδεχθεί η Χίλαρι…
ΥΓ: Υπήρξε φυσικά ο κατεξοχήν ηγέτης της ατάκας. Τόσο για την παράφραση του Γκάντι… “we are the ones we have been waiting for, we are the change that we seek”, όσο και κυρίως, για την αποστροφή που και ο ίδιος δεν πίστεψε: “we’ve come too far to turn back now”.
Video
ysterografa.gr
