(Photo Eurokinissi)
Twitter @EmOikonomidis
Σε εποχές κρίσης, ειδικά όταν η κρίση αυτή είναι σύνθετη και πολυεπίπεδη, από την κρίση αξιόπιστου πολιτικού δυναμικού, μέχρι την οικονομική, και από την κρίση εθνικών προτεραιοτήτων μέχρι την κρίση ηθικής και συμπεριφοράς, μια ασφαλής οδός για την υπέρβαση του αδιεξόδου είναι η σύνθεση δυνάμεων.
Η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός, που αποτελούν τις μαθηματικές πράξεις της προόδου, σε αντιδιαστολή με την αφαίρεση και τη διαίρεση, που ειδικά σε τόσο οριακές συγκυρίες, ελλοχεύουν τον κίνδυνο να λειτουργήσουν ως μεγάλος επιταχυντής της κρίσης αυτής, προς τη διολίσθηση… πέρα από τον γκρεμό.
Για μια κοινωνία σαν την ελληνική, με τη διαχρονική σχέση της με την Εκκλησία, προφανώς και η τελευταία δεν μπορεί να απέχει της εθνικής προσπάθειας. Όχι μόνο σε επίπεδο χρηστικού “εταίρου”, όπως συνέβη με την πρόσφατη συνεργασία της κυβέρνησης με την Αρχιεπισκοπή για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αλλά και σε επίπεδο ψυχικής ανακούφισης της κοινωνίας, και ενεργής συμμετοχής στη σύνθεση και συγγραφή μιας νέας εθνικής ατζέντας για το μέλλον.
Μιας ατζέντας προοδευτικής και ρεαλιστικής, που θα πηγάζει από τα διδάγματα (και παθήματα) της κρίσης, θα εξαιρεί όσους είχαν μοιραία και διαχρονική εμπλοκή από το εθνικό αποτύπωμα του μέλλοντος, θα φέρνει την Ελλάδα όπως την φανταζόμαστε, πιο κοντά στην Ελλάδα… όπως θα την ζούμε ως βιωματική καθημερινότητα.
Ο παρεμβατικός ρόλος της Εκκλησίας “σκανδαλίζει”. Από την εποχή του μακαριστού Χριστόδουλου, υπάρχει η εκ των προτέρων ενοχοποίηση φωνών που κομίζουν μια άλλη λογική, και δεν διστάζουν να πάνε πιο μακριά την αφήγηση, από μια απλή διαπιστωτική ανάγνωση της πραγματικότητας.
Γι’ αυτό και συλλήβδην η “παρεμβαίνουσα και ομιλούσα” Εκκλησία, κατηγορείται για… πολιτικές βλέψεις, ακόμη και για θρησκευτικό τζιχαντισμό. Συνήθως από εκείνους που αδυνατούν να διακρίνουν ότι στο dna των Ελλήνων υπάρχει άρρηκτη η σχέση με την Εκκλησία ως κήρυγμα και αγάπη. Όχι απαραιτήτως και με τους λειτουργούς της, που συνήθως αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.
Όταν, στις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, οι λειτουργοί της Εκκλησίας όχι μόνο δεν αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων αλλά μπορούν να εμπνεύσουν και να παρακινήσουν την κοινωνία να αφήσει την αυτοκαταστροφική βολή του καναπέ της, τα διεθνή ΜΜΕ πλημμυρίζουν από εκκωφαντικά “ομιλούσες” εικόνες. Σαν και αυτές από το Ρίο, με τη λαοθάλασσα που προσήλθε για να ακούσει τον Πάπα Φραγκίσκο. Δηλαδή τον ανατρεπτικό μεν, αλλά εκπρόσωπο του Βατικανού με τις σκοτεινές του γωνίες, δε.
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος είναι μια τέτοια εξαίρεση. Που συνηθίζει να παρεμβαίνει μονάχα όταν κρίνει ότι η εθνική και κοινωνική συγκυρία το απαιτεί, αντί να φθείρει τον λόγο του, επομένως και το μήνυμα μιας “άλλης Εκκλησίας” που κομίζει, με συχνές, επομένως και πεπερασμένες ρητορικές αφηγήσεις.
Με εγκύκλιό του, με αφορμή τη λειτουργία καταστημάτων τις Κυριακές, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας αναφέρεται στη δύσκολη πραγματικότητα με την οποία καλείται να βαδίσει συμβιωτικά η ελληνική κοινωνία, επισημαίνοντας ότι η αλλαγή και η “επανάσταση” θα πρέπει να έχουν την αφετηρία τους μέσα μας. Στην καρδιά και το μυαλό μας.
Αναλυτικά, η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαου έχει ως εξής:
“Ἤδη βρισκόμαστε στὴν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου καὶ καθὼς καθημερινὰ ψάλλουμε τοὺς κανόνες τῆς Παρακλήσεως στὴν Παναγία μας, ὁ πόνος καὶ ἡ ἐλπίδα ἐναλλάσσονται στὴν καρδιά μας.
Ἡ θλίψη καὶ ἡ αἴσθηση τοῦ ἀδιεξόδου γιὰ τὰ γήϊνα, τὰ καθημερινὰ ἀλλὰ καὶ τὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικά μας θέματα, ὅταν δὲν τὰ ἀπωθοῦμε, κυριολεκτικὰ μᾶς πνίγουν.
Φθάσαμε σὲ μία κατάσταση ὅπου οἱ διαχειριστὲς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἱστορίας μας μᾶς ἔχουν ἀπογοητεύσει. Τὸ μόνο ποὺ καταφέρνουν νὰ κάνουν εἶναι νὰ καταργοῦν τὴ λογική, νὰ ξερριζώνουν κάθε στοιχεῖο τῆς ἐπιβίωσής μας καὶ νὰ ξηλώνουν κάθε κλωστὴ ἀπὸ τὸ κέντημα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν ἀξιῶν μας.
Ἡ παιδεία ἔχει συστηματικὰ ἀπογυμνωθεῖ ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ τὶς ἀξίες τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ οἰκογένεια δέχεται καὶ αὐτὴ νομοθετικὰ χτυπήματα ποὺ ἀπεργάζονται τὴ διάλυσή της. Ἡ πολυτεκνία φορολογεῖται, ἡ πίστη περιθωριοποεῖται, ἡ ἐλευθερία καταργεῖται.
Καὶ τώρα τελευταῖα, κάποιοι ἀποφάσισαν νὰ φορολογήσουν καὶ τὸν Θεὸ ποὺ αὐτοὶ φαίνεται πὼς δὲν πιστεύουν, ἀλλὰ στὸν Ὁποῖο καὶ μόνον Αὐτὸν ἐμεῖς ἐλπίζουμε. Τὰ πάντα ἑρμηνεύονται μὲ οἰκονομικὲς παραμέτρους, ἀκόμη καὶ οἱ τελευταῖες ἐναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.
Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες, παρὰ τὶς κραυγὲς ἀγωνίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἀρκετῶν Μητροπολιτῶν, ἀγνοῶντας καὶ τὶς διαμαρτυρίες τῶν συνδικάτων τῶν ἐργαζομένων, τελικὰ κατάφεραν νομοθετικὰ νὰ ἀποδυναμώσουν καὶ τὴν ἀπὸ αἰώνων καὶ ἀπὸ Θεοῦ καθιερωμένη ἀργία τῆς Κυριακῆς.
Ἡ πράξη αὐτὴ χτυπάει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν φύση μας καὶ τὶς κοινωνικὲς ἀντοχές μας. Μᾶς ἀπομυζοῦν τὸν χρόνο τοῦ Θεοῦ, τὸν χρόνο τῆς ἀνάπαυσης, καὶ μᾶς στεροῦν τὸν χρόνο νὰ ζήσουμε λίγες στιγμὲς μαζὶ ὡς οἰκογένεια. Ὁ κατήφορος, ἀγαπητοί μου, φαίνεται πὼς δὲν ἔχει τελειωμό. Οὔτε καὶ ὁ παραλογισμὸς ὅρια. «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπολέσαι».
Ἤδη φτιάχνεται ἕνας λαὸς ποὺ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν θέα τῶν ναῶν καὶ τοὺς ἤχους τῶν καμπανῶν. Οἱ ἁγιασμοὶ καὶ οἱ εὐλογίες περιορίζονται. Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἴτε διαστρέφεται εἴτε ἀποβάλλεται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν ὡς ἀνεπιθύμητο. Μέχρι σήμερα, οἱ γιορτές μας ὅλες εἶναι θρησκευτικές, ἐκκλησιαστικές.
Θὰ μᾶς τὶς ἀλλάξουν. Καταβάλλεται προσπάθεια νὰ ἀποβληθεῖ ἀπὸ τὴ ζωή μας κάθε τι ποὺ θυμίζει τὸν Θεό. Καὶ τὸ ὄνομά Του ἐνοχλεῖ. Αὐτὸ εὔκολα βλασφημεῖται καὶ πολὺ δύσκολα ὁμολογεῖται.
Τὸ μόνο ποὺ μᾶς μένει εἶναι νὰ ἀφυπνισθοῦμε καὶ νὰ ἀντιδράσουμε. Ὄχι βέβαια μὲ ἐμπαθεῖς καὶ κοσμικοὺς τρόπους, οὔτε πάλι γιὰ νὰ ἀναχαιτίσουμε τὸν ἐγκληματικὸ κατήφορο. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ καταφέρουμε. Αὐτὸ ποὺ μᾶς μένει καὶ μποροῦμε νὰ καταφέρουμε εἶναι νὰ κρατήσουμε τὴ μαγιὰ τῆς πίστης καὶ τοῦ αὐτοσεβασμοῦ μέσα μας καθαρὴ καὶ τὴ φλόγα τῆς ὁμολογίας ἀναμμένη.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐρχόμαστε στὶς Παρακλήσεις. Ἡ προσευχή μας στὴν Παναγία Μητέρα μας καὶ γιὰ τὰ προβλήματά μας καὶ γιὰ τὴ ζωή μας, κυρίως ὅμως γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πίστη μας πρέπει νὰ βγεῖ καὶ φέτος πύρινη ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπάντησή μας στὴν προσπάθεια κατάργησης τῆς Κυριακῆς ἀργίας πρέπει νὰ εἶναι δυναμικὴ καὶ πνευματική.
α. Μὲ περισσότερο ζῆλο ἐφ’ ἑξῆς νὰ ἁγιάζουμε τὴν Κυριακή μας. Μὲ προθυμία, ἀνελλιπῶς κάθε Κυριακή, νὰ προσερχόμαστε στοὺς ναούς μας, μάλιστα πιὸ νωρὶς τώρα. Ἡ κατάνυξη καὶ ἡ εὐλάβεια, ἡ μυστηριακή συμμετοχή, ἡ τάξη καὶ εὐπρέπεια, εἶναι ἀνάγκη ὅσο ποτὲ ἄλλοτε νὰ ἐπιβληθοῦν στὶς ἀκολουθίες μας. Ἐπίσης, ἡ παρακολούθηση ὁμιλιῶν ποὺ καλλιεργοῦν καὶ ἐνισχύουν τὴν πίστη, ἡ πνευματικὴ μελέτη, ἡ τόνωση τοῦ κατηχητικοῦ ἔργου, ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι δράσεις ποὺ ἁγιάζουν τὴν Κυριακή, ποὺ τὴν καθιστοῦν μέρα ξεχωρισμένη γιὰ τὸν Κύριο καὶ τὴν ψυχή μας.
β. Ὅσοι ἔχουμε μαγαζιὰ δὲν πρέπει ἐπ’ οὐδενὶ νὰ ὑποχωρήσουμε στὸν πειρασμὸ νὰ τὰ ἀνοίγουμε. Νὰ μὴν τὸ κάνετε, ἀδελφοί μου. Οὔτε μετὰ τὴν ἐκκλησία. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Τοῦ ἀξίζει ὁλόκληρη. Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς εἶναι ἱερή. Καὶ νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι ἂν αὐτὸ τὸ κάνετε γιὰ τὸν Θεό, δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει. Θὰ ἀπαντήσει στὴ ζωή σας μὲ σημεῖα καὶ εὐλογίες ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε. Δοκιμάστε καὶ θὰ δεῖτε.
γ. Κανένας ἀπὸ μᾶς δὲν θὰ πρέπει νὰ κάνει τὰ ψώνια του τὴν Κυριακή. Ὅπως ζήσαμε μέχρι τώρα, ἔτσι θὰ συνεχίσουμε νὰ μὴ συμμετέχουμε στὴν ἀσέβεια. Ἡ ἀργία καταργεῖται ὄχι μόνον ἀπὸ τὸν ἔμπορο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν πελάτη.
δ. Ὅλοι μαζὶ σὰν ἕνα σῶμα θὰ πρέπει νὰ στηρίξουμε τοὺς ἐμπόρους ποὺ σέβονται τὸν Θεό καὶ δὲν παραβιάζουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ψωνίζουμε. Μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, καὶ αὐτοὶ θὰ βοηθηθοῦν καὶ ἐμᾶς θὰ εὐλογήσει ὁ Θεός.
Τέλος, ἐλπίζω ἡ κυρία ἀντιπεριφερειάρχης μας, γνωστὴ γιὰ τὸν σεβασμό της στὰ ἱερὰ καὶ τὰ αὐτονόητα, νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ τῆς ἀναλογεῖ, πειθαρχῶντας περισσότερο στὸν Θεό καὶ τὴ λογικὴ τῶν ἱερῶν ἀξιῶν παρὰ στὶς κομματικὲς ἐπιλογές ποὺ ἴσως τῆς προτείνουν.
Καλὸ εἶναι νὰ ἀκούσει ὄχι μόνο τὴ φωνὴ τῶν ἀχόρταγων καταναλωτῶν ἀλλὰ καὶ τὸν στεναγμὸ τῶν μικρῶν καὶ ἀνίσχυρων ἐργαζομένων καὶ ἔτσι ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῆς Περιφέρειας νὰ βρεθεῖ στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας. Ἐξ ἄλλου αὐτὸ τὸ δικαίωμα τῆς δίνει καὶ ὁ νόμος.
Ὁ Θεὸς μαζί μας καὶ βοήθειά μας ἡ Παναγία μας”.
Twitter @EmOikonomidis
Σε εποχές κρίσης, ειδικά όταν η κρίση αυτή είναι σύνθετη και πολυεπίπεδη, από την κρίση αξιόπιστου πολιτικού δυναμικού, μέχρι την οικονομική, και από την κρίση εθνικών προτεραιοτήτων μέχρι την κρίση ηθικής και συμπεριφοράς, μια ασφαλής οδός για την υπέρβαση του αδιεξόδου είναι η σύνθεση δυνάμεων.
Η πρόσθεση και ο πολλαπλασιασμός, που αποτελούν τις μαθηματικές πράξεις της προόδου, σε αντιδιαστολή με την αφαίρεση και τη διαίρεση, που ειδικά σε τόσο οριακές συγκυρίες, ελλοχεύουν τον κίνδυνο να λειτουργήσουν ως μεγάλος επιταχυντής της κρίσης αυτής, προς τη διολίσθηση… πέρα από τον γκρεμό.
Για μια κοινωνία σαν την ελληνική, με τη διαχρονική σχέση της με την Εκκλησία, προφανώς και η τελευταία δεν μπορεί να απέχει της εθνικής προσπάθειας. Όχι μόνο σε επίπεδο χρηστικού “εταίρου”, όπως συνέβη με την πρόσφατη συνεργασία της κυβέρνησης με την Αρχιεπισκοπή για την αξιοποίηση της εκκλησιαστικής περιουσίας, αλλά και σε επίπεδο ψυχικής ανακούφισης της κοινωνίας, και ενεργής συμμετοχής στη σύνθεση και συγγραφή μιας νέας εθνικής ατζέντας για το μέλλον.
Μιας ατζέντας προοδευτικής και ρεαλιστικής, που θα πηγάζει από τα διδάγματα (και παθήματα) της κρίσης, θα εξαιρεί όσους είχαν μοιραία και διαχρονική εμπλοκή από το εθνικό αποτύπωμα του μέλλοντος, θα φέρνει την Ελλάδα όπως την φανταζόμαστε, πιο κοντά στην Ελλάδα… όπως θα την ζούμε ως βιωματική καθημερινότητα.
Ο παρεμβατικός ρόλος της Εκκλησίας “σκανδαλίζει”. Από την εποχή του μακαριστού Χριστόδουλου, υπάρχει η εκ των προτέρων ενοχοποίηση φωνών που κομίζουν μια άλλη λογική, και δεν διστάζουν να πάνε πιο μακριά την αφήγηση, από μια απλή διαπιστωτική ανάγνωση της πραγματικότητας.
Γι’ αυτό και συλλήβδην η “παρεμβαίνουσα και ομιλούσα” Εκκλησία, κατηγορείται για… πολιτικές βλέψεις, ακόμη και για θρησκευτικό τζιχαντισμό. Συνήθως από εκείνους που αδυνατούν να διακρίνουν ότι στο dna των Ελλήνων υπάρχει άρρηκτη η σχέση με την Εκκλησία ως κήρυγμα και αγάπη. Όχι απαραιτήτως και με τους λειτουργούς της, που συνήθως αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων.
Όταν, στις λίγες φωτεινές εξαιρέσεις, οι λειτουργοί της Εκκλησίας όχι μόνο δεν αποδεικνύονται κατώτεροι των περιστάσεων αλλά μπορούν να εμπνεύσουν και να παρακινήσουν την κοινωνία να αφήσει την αυτοκαταστροφική βολή του καναπέ της, τα διεθνή ΜΜΕ πλημμυρίζουν από εκκωφαντικά “ομιλούσες” εικόνες. Σαν και αυτές από το Ρίο, με τη λαοθάλασσα που προσήλθε για να ακούσει τον Πάπα Φραγκίσκο. Δηλαδή τον ανατρεπτικό μεν, αλλά εκπρόσωπο του Βατικανού με τις σκοτεινές του γωνίες, δε.
Ο Μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος είναι μια τέτοια εξαίρεση. Που συνηθίζει να παρεμβαίνει μονάχα όταν κρίνει ότι η εθνική και κοινωνική συγκυρία το απαιτεί, αντί να φθείρει τον λόγο του, επομένως και το μήνυμα μιας “άλλης Εκκλησίας” που κομίζει, με συχνές, επομένως και πεπερασμένες ρητορικές αφηγήσεις.
Με εγκύκλιό του, με αφορμή τη λειτουργία καταστημάτων τις Κυριακές, ο Μητροπολίτης Μεσογαίας αναφέρεται στη δύσκολη πραγματικότητα με την οποία καλείται να βαδίσει συμβιωτικά η ελληνική κοινωνία, επισημαίνοντας ότι η αλλαγή και η “επανάσταση” θα πρέπει να έχουν την αφετηρία τους μέσα μας. Στην καρδιά και το μυαλό μας.
Αναλυτικά, η εγκύκλιος του Μητροπολίτη Μεσογαίας κ. Νικόλαου έχει ως εξής:
“Ἤδη βρισκόμαστε στὴν περίοδο τοῦ Δεκαπενταυγούστου καὶ καθὼς καθημερινὰ ψάλλουμε τοὺς κανόνες τῆς Παρακλήσεως στὴν Παναγία μας, ὁ πόνος καὶ ἡ ἐλπίδα ἐναλλάσσονται στὴν καρδιά μας.
Ἡ θλίψη καὶ ἡ αἴσθηση τοῦ ἀδιεξόδου γιὰ τὰ γήϊνα, τὰ καθημερινὰ ἀλλὰ καὶ τὰ κοινωνικὰ καὶ ἐθνικά μας θέματα, ὅταν δὲν τὰ ἀπωθοῦμε, κυριολεκτικὰ μᾶς πνίγουν.
Φθάσαμε σὲ μία κατάσταση ὅπου οἱ διαχειριστὲς τῆς ζωῆς καὶ τῆς ἱστορίας μας μᾶς ἔχουν ἀπογοητεύσει. Τὸ μόνο ποὺ καταφέρνουν νὰ κάνουν εἶναι νὰ καταργοῦν τὴ λογική, νὰ ξερριζώνουν κάθε στοιχεῖο τῆς ἐπιβίωσής μας καὶ νὰ ξηλώνουν κάθε κλωστὴ ἀπὸ τὸ κέντημα τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῶν ἀξιῶν μας.
Ἡ παιδεία ἔχει συστηματικὰ ἀπογυμνωθεῖ ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ τὶς ἀξίες τῆς ἱστορίας καὶ τοῦ πολιτισμοῦ μας. Ἡ οἰκογένεια δέχεται καὶ αὐτὴ νομοθετικὰ χτυπήματα ποὺ ἀπεργάζονται τὴ διάλυσή της. Ἡ πολυτεκνία φορολογεῖται, ἡ πίστη περιθωριοποεῖται, ἡ ἐλευθερία καταργεῖται.
Καὶ τώρα τελευταῖα, κάποιοι ἀποφάσισαν νὰ φορολογήσουν καὶ τὸν Θεὸ ποὺ αὐτοὶ φαίνεται πὼς δὲν πιστεύουν, ἀλλὰ στὸν Ὁποῖο καὶ μόνον Αὐτὸν ἐμεῖς ἐλπίζουμε. Τὰ πάντα ἑρμηνεύονται μὲ οἰκονομικὲς παραμέτρους, ἀκόμη καὶ οἱ τελευταῖες ἐναπομείνασες πνευματικές μας σταθερές.
Μόλις πρὶν ἀπὸ λίγες μέρες, παρὰ τὶς κραυγὲς ἀγωνίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ ἀρκετῶν Μητροπολιτῶν, ἀγνοῶντας καὶ τὶς διαμαρτυρίες τῶν συνδικάτων τῶν ἐργαζομένων, τελικὰ κατάφεραν νομοθετικὰ νὰ ἀποδυναμώσουν καὶ τὴν ἀπὸ αἰώνων καὶ ἀπὸ Θεοῦ καθιερωμένη ἀργία τῆς Κυριακῆς.
Ἡ πράξη αὐτὴ χτυπάει καὶ τὴν ψυχὴ καὶ τὴν φύση μας καὶ τὶς κοινωνικὲς ἀντοχές μας. Μᾶς ἀπομυζοῦν τὸν χρόνο τοῦ Θεοῦ, τὸν χρόνο τῆς ἀνάπαυσης, καὶ μᾶς στεροῦν τὸν χρόνο νὰ ζήσουμε λίγες στιγμὲς μαζὶ ὡς οἰκογένεια. Ὁ κατήφορος, ἀγαπητοί μου, φαίνεται πὼς δὲν ἔχει τελειωμό. Οὔτε καὶ ὁ παραλογισμὸς ὅρια. «Μωραίνει Κύριος ὃν βούλεται ἀπολέσαι».
Ἤδη φτιάχνεται ἕνας λαὸς ποὺ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴν θέα τῶν ναῶν καὶ τοὺς ἤχους τῶν καμπανῶν. Οἱ ἁγιασμοὶ καὶ οἱ εὐλογίες περιορίζονται. Τὸ μάθημα τῶν θρησκευτικῶν εἴτε διαστρέφεται εἴτε ἀποβάλλεται ἀπὸ τὴν ἐκπαίδευση τῶν παιδιῶν ὡς ἀνεπιθύμητο. Μέχρι σήμερα, οἱ γιορτές μας ὅλες εἶναι θρησκευτικές, ἐκκλησιαστικές.
Θὰ μᾶς τὶς ἀλλάξουν. Καταβάλλεται προσπάθεια νὰ ἀποβληθεῖ ἀπὸ τὴ ζωή μας κάθε τι ποὺ θυμίζει τὸν Θεό. Καὶ τὸ ὄνομά Του ἐνοχλεῖ. Αὐτὸ εὔκολα βλασφημεῖται καὶ πολὺ δύσκολα ὁμολογεῖται.
Τὸ μόνο ποὺ μᾶς μένει εἶναι νὰ ἀφυπνισθοῦμε καὶ νὰ ἀντιδράσουμε. Ὄχι βέβαια μὲ ἐμπαθεῖς καὶ κοσμικοὺς τρόπους, οὔτε πάλι γιὰ νὰ ἀναχαιτίσουμε τὸν ἐγκληματικὸ κατήφορο. Αὐτὸ δὲν θὰ τὸ καταφέρουμε. Αὐτὸ ποὺ μᾶς μένει καὶ μποροῦμε νὰ καταφέρουμε εἶναι νὰ κρατήσουμε τὴ μαγιὰ τῆς πίστης καὶ τοῦ αὐτοσεβασμοῦ μέσα μας καθαρὴ καὶ τὴ φλόγα τῆς ὁμολογίας ἀναμμένη.
Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ ἐρχόμαστε στὶς Παρακλήσεις. Ἡ προσευχή μας στὴν Παναγία Μητέρα μας καὶ γιὰ τὰ προβλήματά μας καὶ γιὰ τὴ ζωή μας, κυρίως ὅμως γιὰ τὸ ἔθνος καὶ τὴν πίστη μας πρέπει νὰ βγεῖ καὶ φέτος πύρινη ἀπὸ τὸ βάθος τῆς ψυχῆς μας. Αὐτὸ εἶναι τὸ πρῶτο. Ἀλλὰ καὶ ἡ ἀπάντησή μας στὴν προσπάθεια κατάργησης τῆς Κυριακῆς ἀργίας πρέπει νὰ εἶναι δυναμικὴ καὶ πνευματική.
α. Μὲ περισσότερο ζῆλο ἐφ’ ἑξῆς νὰ ἁγιάζουμε τὴν Κυριακή μας. Μὲ προθυμία, ἀνελλιπῶς κάθε Κυριακή, νὰ προσερχόμαστε στοὺς ναούς μας, μάλιστα πιὸ νωρὶς τώρα. Ἡ κατάνυξη καὶ ἡ εὐλάβεια, ἡ μυστηριακή συμμετοχή, ἡ τάξη καὶ εὐπρέπεια, εἶναι ἀνάγκη ὅσο ποτὲ ἄλλοτε νὰ ἐπιβληθοῦν στὶς ἀκολουθίες μας. Ἐπίσης, ἡ παρακολούθηση ὁμιλιῶν ποὺ καλλιεργοῦν καὶ ἐνισχύουν τὴν πίστη, ἡ πνευματικὴ μελέτη, ἡ τόνωση τοῦ κατηχητικοῦ ἔργου, ἡ ἐλεημοσύνη εἶναι δράσεις ποὺ ἁγιάζουν τὴν Κυριακή, ποὺ τὴν καθιστοῦν μέρα ξεχωρισμένη γιὰ τὸν Κύριο καὶ τὴν ψυχή μας.
β. Ὅσοι ἔχουμε μαγαζιὰ δὲν πρέπει ἐπ’ οὐδενὶ νὰ ὑποχωρήσουμε στὸν πειρασμὸ νὰ τὰ ἀνοίγουμε. Νὰ μὴν τὸ κάνετε, ἀδελφοί μου. Οὔτε μετὰ τὴν ἐκκλησία. Ἡ Κυριακὴ εἶναι ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου. Τοῦ ἀξίζει ὁλόκληρη. Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς εἶναι ἱερή. Καὶ νὰ εἶστε σίγουροι ὅτι ἂν αὐτὸ τὸ κάνετε γιὰ τὸν Θεό, δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει. Θὰ ἀπαντήσει στὴ ζωή σας μὲ σημεῖα καὶ εὐλογίες ποὺ δὲν μπορεῖτε νὰ φανταστεῖτε. Δοκιμάστε καὶ θὰ δεῖτε.
γ. Κανένας ἀπὸ μᾶς δὲν θὰ πρέπει νὰ κάνει τὰ ψώνια του τὴν Κυριακή. Ὅπως ζήσαμε μέχρι τώρα, ἔτσι θὰ συνεχίσουμε νὰ μὴ συμμετέχουμε στὴν ἀσέβεια. Ἡ ἀργία καταργεῖται ὄχι μόνον ἀπὸ τὸν ἔμπορο ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὸν πελάτη.
δ. Ὅλοι μαζὶ σὰν ἕνα σῶμα θὰ πρέπει νὰ στηρίξουμε τοὺς ἐμπόρους ποὺ σέβονται τὸν Θεό καὶ δὲν παραβιάζουν τὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς. Ἀπὸ αὐτοὺς νὰ ψωνίζουμε. Μὲ τὸν τρόπο αὐτόν, καὶ αὐτοὶ θὰ βοηθηθοῦν καὶ ἐμᾶς θὰ εὐλογήσει ὁ Θεός.
Τέλος, ἐλπίζω ἡ κυρία ἀντιπεριφερειάρχης μας, γνωστὴ γιὰ τὸν σεβασμό της στὰ ἱερὰ καὶ τὰ αὐτονόητα, νὰ κάνει αὐτὸ ποὺ τῆς ἀναλογεῖ, πειθαρχῶντας περισσότερο στὸν Θεό καὶ τὴ λογικὴ τῶν ἱερῶν ἀξιῶν παρὰ στὶς κομματικὲς ἐπιλογές ποὺ ἴσως τῆς προτείνουν.
Καλὸ εἶναι νὰ ἀκούσει ὄχι μόνο τὴ φωνὴ τῶν ἀχόρταγων καταναλωτῶν ἀλλὰ καὶ τὸν στεναγμὸ τῶν μικρῶν καὶ ἀνίσχυρων ἐργαζομένων καὶ ἔτσι ἀπὸ τὰ γραφεῖα τῆς Περιφέρειας νὰ βρεθεῖ στὸ κέντρο τῆς ζωῆς μας. Ἐξ ἄλλου αὐτὸ τὸ δικαίωμα τῆς δίνει καὶ ὁ νόμος.
Ὁ Θεὸς μαζί μας καὶ βοήθειά μας ἡ Παναγία μας”.
