Ο Φενεός τότε και τώρα...

ΣΚΕΨΕΙΣ, ΚΡΙΣΕΙΣ, ΘΥΜΗΣΕΣ:

 

 Γράφει ο Γιάννης Λαλιώτης

Η περιοχή μας (ο Φενεός) είναι πανέμορφη με την ποικιλία του τοπίου, τις καταπράσινες βουνοκορ­φές, τις λίμνες τεχνητές ή φυσικές.

Η εναλλαγή του τοπίου ξεκουράζει την όραση και το μυαλό, διεγείρει την φαντασία. Αλλεπάλληλοι ζω­γραφικοί πίνακες που φιλοτέχνησε η φύση, πρέπει να είσαι γεννημένος καλλιτέχνης για να περιγρά­ψεις αυτό το φυσικό κάλλος και εγώ δεν είμαι. Εί­μαι όμως λάτρης αυτής της ομορφιάς και όσο ζω μακριά της τόσο την νοσταλγώ.

 Όμως, αγαπητοί απερχόμενοι και "επερχόμενοι" άρχοντες τοπικοί και μη, αυτά τα μέρη εθνικής και ιστορικής σημασίας είναι ξεχασμένα από την πολι­τεία. Άντεξαν όμως εκείνα τα "θεριά" που τα κατοι­κούσαν , δέθηκαν με τον τόπο τους έγιναν ένα με την άγονη γη, που την έκαναν να ανθίζει, πέρασαν πολέμους, καταιγίδες, μπόρες, αποκλεισμένοι από τον άλλο κόσμο, παρ' όλα αυτά όμως τα χωριά μας τότε έσφυζαν από ζωή. Πρέπει να αγαπάς πολύ τον τόπο σου για να μην τον εγκαταλείπεις, ενώ η πολι­τεία σε θυμάται μόνο όταν πρέπει να σου δείξει το χαρτί της στρατολογίας και να σε καλέσει στην ιερή υποχρέωση. Τι περίεργο!! Εκεί που νόμιζαν ότι κα­νένας δεν ήξερε αν γεννήθηκαν, μεγάλωσαν, έφυ­γαν κάποιος τους θυμότανε. Το δημοτικό σχολείο του χωριού μας είχε τότε πολλά παιδιά, και έναν δά­σκαλο αφοσιωμένο με αυταπάρνηση στο λειτούργη­μα του.

"Και ήρθαν χρόνοι δύσκολοι και μήνες οργισμέ­νοι" που προκάλεσαν την αναστάτωση στην δύσκο­λη, πλην όμως ήρεμη ζωή των κατοίκων. Συνέπεια του πολέμου και του εμφυλίου αργότερα, άρχισε η εγκατάλειψη.

Το μαζικό κύμα μετανάστευσης, ερήμωσε τα χωριά από το πιο ζωτικό κομμάτι, τους νέους κυρίως, αλλά και ολόκληρες οικογένειες έφυγαν. Συγκεντρώθη­καν στις μεγαλουπόλεις αναζητώντας μια καλύτερη ζωή τουλάχιστον για τα παιδιά τους, πνιγμένοι μέσα στα ανήλιαγα υπόγεια της πρωτεύουσας. Τότε δεν δόθηκε η δέουσα προσοχή για την περιφέ­ρεια από την πολιτεία. Τα δημοτικά σχολεία έκλει­σαν σιγά - σιγά. Πανεπιστήμια μόνο στην Αθήνα και στην Θεσσαλονίκη. Μονόδρομος η μάστιγα της αστυφιλίας. Και φτάσαμε στο σήμερα που ο μισός πληθυσμός της χώρας είναι στην Αττική. Το θέμα είναι τώρα εάν η κατάσταση είναι αναστρέ­ψιμη. Υπάρχει περίπτωση να επιστρέψει ο κόσμος στις ρίζες του (τώρα που έχει πιάσει, δυστυχώς ρί­ζες); ΝΑΙ, αν υπάρξει πολιτική βούληση και εάν οι τοπικοί άρχοντες, κυρίως, ασκήσουν την ανάλογη πολιτική, αν δοθούν κίνητρα σοβαρά στους νέους να απαγκιστρωθούν από την έλξη που ασκεί η με­γαλούπολη και εάν της δοθούν ευκαιρίες για εργα­σία, προκοπή, μόρφωση, διασκέδαση και ποιότη­τα ζωής.

Η εύκολη και ασφαλής πρόσβαση στα μέρη μας εί­ναι το πρώτο μέλημα, άρτιο οδικό δίκτυο, βασική προϋπόθεση ανάπτυξης. Ας αποφασίσουμε όλοι, ο καθένας με την φαντασία και της δυνατότητες του. Να είστε βέβαιοι θα μας ευγνωμονούν, δεν αρκεί να επισκεπτόμαστε τα χωριά μας περιστασιακά, όσοι έχουμε συναισθηματικούς δεσμούς και μας οδηγεί η νοσταλγία. Δεν θα συμβαίνει το ίδιο και με της επόμενες γενιές.

Αγαπητοί άρχοντες τοπικοί και μη, είστε όλοι σας συμπαθείς και καλοπροαίρετοι. Χρειάζονται όμως και κάποιοι "τρελοί" οραματιστές και ανατροπείς, που να μπορούν να υλοποιούν προγράμματα τα οποία επί χάρτου θεωρούνται ανέφικτα. Εξάλλου, έτσι προχώρησε ο πολιτισμός και εξελί­χθηκε η ανθρωπότητα.

ΛΑΛΙΩΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ

ΜΕΣΙΝΟ-ΦΕΝΕΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ