Η χθεσινή, δημόσια στήριξη που προσέφερε το Ιράν στον ηγέτη της Συρίας, έχει διπλή ανάγνωση: Απ’ τη μια, θέλει να δείξει ότι η Τεχεράνη είναι πλέον μια εξαιρετικά υπολογίσιμη δύναμη στην περιοχή, με λόγο και ρόλο που οφείλουν να συνυπολογίζουν οι διεθνείς οργανισμοί, πριν… πάρουν τα όπλα.
Απ΄την άλλη, ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ και οι Φρουροί της Επανάστασης κατανοούν ότι από τη στιγμή που θα «πέσει» η Δαμασκός, η Τεχεράνη θα είναι ο επόμενος προφανής στόχος της διεθνούς κοινότητας. Χωρίς τη Συρία μάλιστα, το Ιράν θα έχει χάσει τον τελευταίο σύμμαχό του, και θα βλέπει με αυξανόμενη ανησυχία την αντίστοιχα αυξανόμενη… βιασύνη του Ισραήλ να χτυπήσει την Τεχεράνη, προκειμένου να απαλλαγεί από το πυρηνικό πρόγραμμά της.
Όπως βέβαια είπε και ο Σιμόν Πέρες, η τύχη του Μπασάρ αλ Άσαντ μοιάζει προδιαγεγραμμένη, και δεν τον περιλαμβάνει στα σχέδια της «επόμενης μέρας» για την ηγετική διαχείριση της Συρίας. Το ερώτημα λοιπόν είναι πόσο μπορεί να παρέμβει το Ιράν, ώστε να έχει μερίδιο στην επόμενη μέρα. Και να καθυστερήσει το… τσουνάμι που πλησιάζει, με το ίδιο στο διεθνές επίκεντρο.
statesmen.gr
