.jpg)
Την τελευταία του πνοή άφησε πριν λίγη ώρα μετά από σύντομη μάχη με τον θάνατο η μεγάλη δόξα του Κορινθιακού ποδοσφαίρου Νίκος Γιακουμάκης.
Ο θρύλος των Κορινθιακών αλλά και μεγάλων Ελληνικών γηπέδων, νοσηλευόταν τις τελευταίες μέρες στο Νοσοκομείο Κορίνθου.
Η νεκρώσιμος ακολουθία θα τελεστεί την Κυριακή 22/1/2012 στις 15.00 στον Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου στον Συνοικισμό της Κορίνθου.
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ...
Ο Νίκος Γιακουμάκης γεννήθηκε στις 2 Δεκεμβρίου 1933 στην Κόρινθο.
Ήταν οικοδόμος και από το 1997 βγήκε στη σύνταξη. Ξεκίνησε το ποδόσφαιρο το 1948 σε ηλικία 15 ετών στον Άρη Κορίνθου.
Στη συνέχεια για ένα χρόνο έπαιξε τον Άρη Πειραιώς (Κοκκινιά) κι επέστρεψε στον Άρη Κορίνθου.
Στη συνέχεια εκλήθη να υπηρετήσει τη θητεία του στο Ναυτικό και ταυτόχρονα έπαιζε στον Εθνικό Πειραιώς, στην Α΄εθνική κατηγορία. Εκεί παρέμεινε για 7 ολόκληρα χρόνια, σε εποχή που ο Εθνικός Πειραιώς ήταν από τις καλύτερες ποδοσφαιρικές ομάδες και είχε προπονητή το Χέλμη.
Μεταξύ άλλων είχε συμπαίκτες μεγάλους ποδοσφαιριστές, όπως τον τερματοφύλακα Μανταλόζη, τον Λαιμό, τον σεντερ-μπακ Κρανασόπουλο, τον Κοζομπόλη, τον Στούρα, τον Ιωάννου, τον Καραουλάκη και άλλους.
Πήγε στην Αυστραλία (1956-1957), τον ζήτησε ο Πανελλήνιος (Α΄κατηγορία), όπου πήγε για ένα χρόνο. Θέλησαν να τον κρατήσουν, ήταν μεγάλος ποδοσφαιριστής, του είπαν να μείνει με δελεαστικούς όρους, εκείνος όμως αγαπούσε την Ευδοξία!
Έτσι τον κράτησε εδώ η αγάπη και η καρδιά της και παντρεύτηκαν την … ποδοσφαιρική περίοδο 1963-1964!
Απόκτησαν δύο κόρες, την Πόπη και τη Βάνα, οι οποίες τους χάρισαν 5 εγγόνια, προσφέροντάς τους τη σπάνια ευτυχία, που νοιώθει κάποιος όταν γίνεται παππούς ή γιαγιά!
Έμεινε στην «Κόρινθο» 3 χρόνια κι εκεί σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 1968, σε ηλικία 36 ετών. Ήταν από τα βασικά στελέχη του Παγκορινθιακού, όταν εκείνος ανέβηκε στην Α΄εθνική κατηγορία (1958-1959), αλλά δυστυχώς η χαρά κράτησε μόνο ένα χρόνο. Ο Παγκορινθιακός έπεσε στη Β΄εθνική κατηγορία την επόμενη χρονιά.
Ο Νίκος Γιακουμάκης , σε όποια ομάδα κι αν έπαιξε, έγραψε τη δική του ιστορία. Ήταν για μας ένα ποδοσφαιρικό ίνδαλμα, που τον συνδυάσαμε με τις μέρες που, σπρωγμένοι από το ένστικτο της παράβασης που το λένε περιέργεια, πηδήσαμε τη μάντρα του γηπέδου του Άρη Κορίνθου στο Συνοικισμό και βρεθήκαμε στο απαγορευμένο.
Και γυρίζαμε αργά το βράδυ σπίτι με χαρά ή λύπη, ανάλογα με το αποτέλεσμα της αγαπημένης μας ομάδας, να ολοκληρώσουμε το διάβασμα κι εκείνο το… αιώνιο της μητέρας: «περίμενε το βράδυ που θα ΄ρθει ο πατέρας σου»… Το μυαλό μας όμως εμάς ήταν στην επόμενη Κυριακή. Θα κερδίσει η «Κόρινθος» τον «Ιωνικό», τι θα κάνει με τον «Φωστήρα» εκτός;
Ο Νίκος Γιακουμάκης έπαιξε χαφ, σέντερ μπακ αλλά και σέντερ φορ με το Νο 9. Θυμάται και νοσταλγεί τα χρόνια που πέρασαν, τον πρώτο αγώνα με τον Απόλλωνα Αθηνών στη Ριζούπολη και το πρώτο γκολ στο 4ο λεπτό, το φιλικό αγώνα Άρη – Παγκορινθιακού 2-1. Θυμάται τον Ιωάννου που τον αντικατέστησε και πέθανε σε σύγκρουση με τους Βουτσαρά- Αγγελόπουλο του Παναθηναϊκού, αλλά δε στενοχωριέται όμως όπως λέει: «για πράγματα που διορθώνονται και για πράγματα που δε διορθώνονται».
«Ωραία χρόνια Θεοδόση, μου λέει, το κλίμα στο γήπεδο και στην εξέδρα ήταν οικογενειακό. Το γήπεδο του Συνοικισμού γεμάτο πρόσφυγες και… πάθη. Ο κόσμος μ΄ αγαπούσε και μ΄ αγαπά, όλος ο Συνοικισμός κι όλη η Κορινθία. Τώρα βλεπόμαστε πού και πού στου Τσαγκλή για κανά ουζάκι, στο Συνοικισμό, στην Εθν. Ανεξαρτησίας και αλλού».
Η κουβέντα με το ΝΙΚΟ ΓΙΑΚΟΥΜΑΚΗ με γύρισε χρόνια πίσω. Τότε που οι αξίες της ζωής των παιδιών ήταν δύο: το σχολείο, πρωινό ή απογευματινό και το ποδόσφαιρο, που δέσποζε στη δική μας διασκέδαση. Που ξεκινούσε απ΄ τα διαλείμματα του σχολείου με τις τσάντες για γκολπόστ, κατέληγε σε κάποια κοντινή αλάνα (Αγ. Δημήτριος, κάτω από την Παναγία ή Ποσειδωνία) και δε το σταματούσε παρά η απόλυτη εξουθένωση!
Αυτό ήταν το ποδόσφαιρο του Νίκου Γιακουμάκη και της δικής μας εποχής. Το κυνηγητό της μπάλας, της χαράς, της δίψας για διάκριση και επικράτηση, πλάθοντας έτσι μυστικά τους χαρακτήρες μας, αφού μαθαίνουμε ν΄ αγωνιζόμαστε μέσα στο σύνολο, αλλά διεκδικώντας ο καθένας την αναγνώριση της ατομικότητάς του.
Αχ! Αγαπημένα ποδοσφαιρικά χρόνια, που καμιά φορά «άνοιγε» η μύτη σε κάποια συμπλοκή του αγώνα Ποσειδωνία-Συνοικισμός.
Κι άλλα, που δεν έλειπαν από τις ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις μας.
Ποιος είπε ότι και αυτά δεν είχαν τη θέση τους στο παιχνίδι της ζωής;
Ποιος λέει ότι η γενιά μας δεν έχει ριζώσει τους παλιούς ποδοσφαιριστές, πρότυπα για μας, στην καρδιά της για πάντα;
Κι ένα από αυτούς ήταν ο Νίκος Γιακουμάκης, που φορές τον ζητάμε στο καφενείο να δούμε αν είναι καλά και να πιούμε ένα ποτήρι κρασί στην υγεία του!
Να ΄σαι καλά Νίκο! Με υγεία και ευτυχία, μέχρι να τα ξαναπούμε!
Σ΄ ευχαριστούμε φίλε για τις χαρές που μας πρόσφερες στα παιδικά, ποδοσφαιρικά μας χρόνια!
Θεοδόσης Κοντόζογλου
"Κορινθιακοί Ορίζοντες"
ΜΗΝΙΑΙΟ ΠΑΓΚΟΡΙΝΘΙΑΚΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ
τ.102, Νοέμβριος 2010
