Το παπαγαλάκι του Τατούλη έχει πλέον καταντήσει η εφημερίδα Ελευθερία της Καλαμάτας και ο δημοσιογράφος που καλύπτει για το μέσο αυτό της Μεσσηνίας το έργο του Περιφερειάρχη. Με διαρκή πρωτοσέλιδα της και τρίστηλους τίτλους, η εφημερίδα που έχει αναλάβει υποτίθεται τον έλεγχο της εξουσίας, λειτουργεί περισσότερο σαν τον διαφημιστή και γλείφτη του Τατούλη παρά σαν κριτής του. Ο δε δημοσιογράφος, που η πένα του υποτίθεται θα έπρεπε να τρυπά τον Τατούλη, με τις απανωτές γκάφες του δημιουργεί εύλογα το ερώτημα γιατί το κάνει και για κάθε ναυάγιο θέμα που παρουσιάζει, ο Τατούλης αναδεικνύεται αυτόματα σε τιμητή, από κρινόμενο.
Όλα τα παραπάνω βέβαια θα μπορούσαν να είναι μια ελαφριά ή και καθοδηγούμενη ερμηνεία της πορείας μιας εφημερίδας που καθορίζεται από τις εμμονές του εκδότης της, ή ακόμα και από τα συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από αυτόν αν, ως σημείο των καιρών, δεν αποτελούσε ένα περισσότερο επικίνδυνο φαινόμενο. Και για να γίνω περισσότερο κατανοητός να μπω κατευθείαν στο ψητό, μιλώ για τη 'ρητορική της κατάχρησης'. Ως κατάχρηση στο λεξικό αναφέρεται 'η χρησιμοποίηση της δύναμης μου για να αντλήσω οφέλη ενάντια στο συμφέρον του θύματος μου', 'δρώντας και ξεπερνώντας τα όρια του θεμιτού'. Πολύ συχνά δε αυτός που καταχράται θέλει να νομιμοποιήσει την κίνηση του αποσπώντας την συναίνεση από την πλευρά αυτού που υφίσταται την κατάχρηση, ή από κάποιον που τον δικαιώνει για αυτή του την κίνηση.
Και εδώ αρχίζει το πράγμα να γίνεται επικίνδυνο για την εφημερίδα αυτή, τον εκδότη της και το δημοσιογράφο που με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο θέλουν να ικανοποιήσουν τις εμμονές τους, βυθίζοντας την σκέψη τους και τους αναγνώστες τους σε μια νοοτροπία εξαιρετικά επικίνδυνη. Και ο κίνδυνος ξεκινά από το γεγονός ότι όποιος καταχράται προσπαθεί πάνω από όλα να δικαιωθεί. Και η εφημερίδα Ελευθερία της Μεσσηνίας το κάνει με επιχειρήματα που μοιάζουν να έχουν για αφετηρία τους μια γνώμη την οποία συμμερίζονται πολλοί (κάτι σαν τους μεταφερόμενους κλακαδόρους του Θανάση του Πετράκου στο Περιφερειακό Συμβούλιο για κάθε θέμα που θέλει να ετεροπροσδιορίσει το δίκιο του). Με αυτό τον τρόπο η εφημερίδα Ελευθερία χρησιμοποιεί ως πειστικό επιχείρημα την ίδια την άποψη που οφείλει να αποδείξει, ή καταρρίπτει ένα επιχείρημα χρησιμοποιώντας σαν απόδειξη αυτό, που το επιχείρημα ήθελε να καταρρίψει.
Και για να γίνω πρακτικός.
“Κωλοτούμπα” μπροστά στη διογκούμενη αγανάκτηση για το λιγνιτωρυχείο. Ο,τι θέλει ο Σαμαράς θα κάνει ο Τατούλης!!!
Ο τίτλος αυτός λοιπόν προσφέρει στον εκδότη το casus belli για διωγμό σε βάρος του Περιφερειάρχη εκκινώντας από ένα ψέμα, ότι δηλαδή ο Τατούλης ήταν προασπιστής της επένδυσης, το οποίο όμως του προσφέρει την αναγκαία συναίνεση των αναγνωστών του. Και συνεχίζει υπονοώντας ότι ο Περιφερειάρχης Πελοποννήσου κρύβεται πλέον πίσω από τον Αντώνη Σαμαρά και θα κάνει ότι αυτός αποφασίσει, προκαταβάλλοντας την όποια απόφαση Σαμαρά, ή απλά επιβάλλοντας με αυτό το τρόπο την ισχύ του εκδότη στον αρχηγό της ΝΔ εάν τελικά απαντήσει κατά της επένδυσης. Και όλα αυτά διανθίζονται στο κείμενο που συνοδεύει τον τίτλο, με σκέψεις κατάχρησης της εμπιστοσύνης των αναγνωστών, αφήνοντας σκιές για κάποια συνομωσία την οποία εξυφαίνεται ο Τατούλης κατά των συμπολιτών του από την Μεσσηνία. Και όλα αυτά με την φασιστικού τύπου νοοτροπία ότι "Έχουμε το δικαίωμα να καταχρόμαστε τον δημόσιο λόγο και τη συναίνεση των αναγνωστών μας, επειδή εμείς είμαστε καλύτεροι".
Παπαγαλάκι της άποψης του Τατούλη ή καταχραστής της συναίνεσης των αναγνωστών του ο εκδότης της εφημερίδας Ελευθερία δουλεύει για τον Τατούλη. Του προσφέρει πολιτικό χώρο να αναπτυχθεί και να καταγγείλει το 'αυγό του φιδιού' που τρέφεται από τις συνομοσιολογικού τύπου πρακτικές και τα αντίστοιχα πρωτοσέλιδα.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ
