Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Όλα όσα συμβαίνουν αυτόν τον καιρό – οι καθυστερήσεις, οι εκβιασμοί, οι προσβολές – είναι αποτέλεσμα του Μνημονίου που ο κ. Παπανδρέου, από το Καστελόριζο, μας διαφήμισε ως ασφαλές καταφύγιο και που ουδείς, ούτε οι υποδυόμενοι τους υπουργούς και τους βουλευτές, μελέτησαν ποτέ. Ο κ. Παπανδρέου, αφού πέρασε επτά μήνες παίζοντας με τον κ. Παπακωνσταντίνου και άλλους «αντιεξουσιαστές στην εξουσία», έσπευσε να αποδεχθεί την λεόντειο σύμβαση αυτούσια και με κλειστά μάτια.
Αν μάλιστα διαβάσει κανείς προσεκτικά το (πρώτο) Μνημόνιο θα διαπιστώσει πως τόσο μεγάλη ήταν η σπουδή τους να υπογράψουν, που αδιαφόρησαν για το γεγονός ότι από το κείμενο προκύπτει πως μόνο η πρώτη δόση εκταμιευόταν με μόνη την υπογραφή και όλες οι άλλες εξηρτώντο από οδηγίες που θα… δίνονταν στον δρόμο και οι οποίες όφειλαν να εκτελούνται πιστά.
Η αλήθεια είναι πως ακόμη και υπουργοί – το γράφω μετά λόγου γνώσεως και έχω υπ’ όψη μου συγκεκριμένη περίπτωση – δεν διάβασαν ούτε τις πρώτες αράδες του Μνημονίου και επομένως δεν γνώριζαν (και εξακολουθούν να μην γνωρίζουν) ποιοι ακριβώς είναι οι δανειστές μας.
Έτσι, στο Μνημόνιο, ενώ όλες οι χώρες – δανειστές (οι χώρες της ευρωζώνης) αναφέρονται κανονικά, υπάρχει ειδική παράγραφος, όπου η Γερμανία εμφανίζεται να εκπροσωπείται από το KfW «που υπόκειται στις οδηγίες, τελεί υπό την εγγύηση και ενεργεί για το δημόσιο συμφέρον της Γερμανίας».
Το KfW (Kreditanstalt für Wiederaufbau), είναι τραπεζικός όμιλος με έδρα τη Φραγκφούρτη, που ιδρύθηκε το 1948 ως μέρος του Σχεδίου Μάρσαλ και σκοπό είχε να τεθεί επικεφαλής της ανασυγκρότησης της χώρας.
Ανήκει κατά 80% στο γερμανικό Δημόσιο και κατά 20% στα γερμανικά ομόσπονδα κρατίδια, ενώ επικεφαλής του πιστωτικού ιδρύματος είναι ο εκάστοτε υπουργός Οικονομίας.
Κρατήστε το αυτό ως προς τη στάση της Γερμανίας και συνεχίζουμε.
Σύμφωνα με το Μνημόνιο, η Ελληνική Δημοκρατία, δηλαδή ο δανειολήπτης, εκπροσωπείται από τον υπουργό των Οικονομικών (τότε τον γίγαντα Παπακωνσταντίνου που δεν είχε καν εκλεγεί από τον λαό, αλλά είχε διοριστεί ευρωβουλευτής, θέση που εγκατέλειψε για να μας σώσει) και την Τράπεζα της Ελλάδος, σε ρόλο «αντιπροσώπου του δανειολήπτη», εκπροσωπούμενη από τον διοικητή της.
Επομένως, από το Μνημόνιο, βάσει του οποίου αναμένουμε την έκτη δόση, δεν προκύπτει ότι υπάρχουν άλλοι εγγυητές. Αρκούν ο υπουργός των Οικονομικών (ούτε καν ο πρωθυπουργός, που φρόντισε να απαλλαγεί των ευθυνών έκτοτε) και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος.
Και επομένως, η σύμβαση που υπεγράφη – και βάσει της οποίας αναμένουμε την έκτη δόση – δεν αναφέρει πουθενά ως δανειολήπτες τους αρχηγούς των κομμάτων.
Αυτό σημαίνει ότι ευθύνη για την εξασφάλιση της έκτης δόσης έχει προσωπικώς ο κ. Βενιζέλος, που οφείλει πάση θυσία να την εξασφαλίσει, χωρίς να βγάζει την ουρά του απ’ έξω και χωρίς νουθεσίες προς τον κ. Σαμαρά, διότι ο Σαμαράς ΔΕΝ υπέγραψε καμία σύμβαση!
Κατανοητό; Προφανώς.
Αν ο κ. Βενιζέλος φρόντισε να πράξει το αντίστροφο από αυτό που έπραξε ο κ. Παπανδρέου (που όρισε δανειολήπτη τον υπουργό των Οικονομικών), φορτώνοντας τη δουλειά του δανειολήπτη στον σημερινό πρωθυπουργό, αυτό είναι πρόβλημα εσωτερικό της προηγούμενης κυβέρνησης και των σχέσεών της με τον νέο πρωθυπουργό.
Επίσης, αν ο κ. Βενιζέλος, υπό τον πανικό της «ιδέας» του δημοψηφίσματος και της άτακτης απόσυρσης – υποχώρησης – αποχώρησης δέχθηκε στο μοιραίο Eurogroup της 7ης Νοεμβρίου (από όπου επέστρεψε ζεματισμένος) να αλλάξουν οι όροι του Μνημονίου και να θεωρηθούν ως δανειολήπτες οι αρχηγοί και των άλλων κομμάτων που (θα) συνεργάζονταν, επιστρέφοντας με αυτήν την εντολή στην Αθήνα, αυτό είναι δικό του πρόβλημα – και του αρχηγού του που στις 31 Οκτωβρίου σκέφθηκε να θέσει σε δημοψήφισμα τις αποφάσεις της 27ης Οκτωβρίου που μόλις είχε αποδεχθεί και συνυπογράψει, ουσιαστικά αθετώντας την υπογραφή του.
Σύμφωνα με το Μνημόνιο, η επικοινωνία μεταξύ δανειστών και δανειολήπτη γίνεται με διαμεσολαβητή τον πρόεδρο του Eurogroup (Γιουνκέρ). Γι’ αυτόν τον λόγο ο τελευταίος, ως αρμόδιος για την… επικοινωνία, ξεκαθάρισε προχθές πως πρέπει να μπουν οι υπογραφές.
Διαβάζοντας το Μνημόνιο, διαπιστώνει επίσης κανείς, πως τα μέτρα δεν περιλαμβάνονταν σ’ αυτό, αλλά θα καθορίζονταν με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου – στο οποίο παρόντες έκτοτε ήσαν οι κ.κ. Παπανδρέου, Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος και όχι ο Σαμαράς ή άλλος πολιτικός αρχηγός.
Διαπιστώνουμε επίσης πως από το Μνημόνιο προκύπτει ότι «η διαθεσιμότητα του πρώτου Δανείου εξαρτάται από την υπογραφή του Μνημονίου Συνεννόησης και την έναρξη ισχύος της παρούσας Σύμβασης», ενώ, «η διαθεσιμότητα των Δανείων που έπονται του πρώτου εξαρτάται από τη θετική απόφαση των Κρατών Μελών της Ευρωζώνης (εκτός της Ελλάδας) μετά από διαβούλευση με την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, με βάση τα πορίσματα της επαλήθευσης από την Επιτροπή ότι η εφαρμογή της οικονομικής πολιτικής του Δανειολήπτη συμφωνεί με το πρόγραμμα προσαρμογής ή όποιους άλλους όρους προβλέπονται στην απόφαση του Συμβουλίου».
Επομένως, όλες οι άλλες δόσεις ΗΣΑΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΣΤΟΝ ΑΕΡΑ!
Από εκεί και πέρα, αρχίζουν οι υποχρεώσεις:
«Η Επιτροπή έχει το δικαίωμα να διενεργεί επιτόπιους ελέγχους και επιθεωρήσεις, ανάλογα με την περίπτωση».
«Ο Δανειολήπτης χρησιμοποιεί όλα τα ποσά που δανείζεται σύμφωνα με τη Δανειακή Διευκόλυνση τηρώντας τις υποχρεώσεις του που απορρέουν από το Μνημόνιο Συνεννόησης».
«Τα δικαιώματα του κάθε Δανειστή που απορρέουν από ή σχετίζονται με την παρούσα Σύμβαση, είναι διακριτά και ανεξάρτητα δικαιώματα και κάθε χρέος του Δανειολήπτη που απορρέει από τη Σύμβαση αυτή προς έναν Δανειστή, αποτελεί ένα διακριτό και ανεξάρτητο χρέος. Ο Δανειολήπτης οφείλει να μην δίνει προτεραιότητα σε έναν Δανειστή έναντι των άλλων Δανειστών».
(Εδώ, πρέπει να θυμίσουμε πως αυτός ο όρος παραβιάστηκε, όταν ο κ. Βενιζέλος δέχθηκε την παροχή εγγυήσεων στη Φιλανδία, δίνοντας την προτεραιότητα – και έναντι του ΔΝΤ – που απαγορεύει η Σύμβαση).
Επίσης, το Μνημόνιο προβλέπει πως μετά το αίτημα για το πρώτο δάνειο, η υποχρέωση των δανειστών να καταβάλουν το ποσό των επόμενων δανείων υπόκειται κάθε φορά σε γνωμοδότηση «που ικανοποιεί τους Δανειστές», στην «παραλαβή από την Επιτροπή επιβεβαίωσης από τους Δανειστές ότι είναι ικανοποιημένοι ότι πληρούνται οι προϋποθέσεις για την ανάληψη κεφαλαίων δυνάμει της παρούσας Σύμβασης, και για τους όρους βάσει των οποίων επιθυμούν να χορηγήσουν ένα Δάνειο στο Δανειολήπτη».
Και… και.. προσέξτε:
«Στο ότι δεν έχει συμβεί ουσιώδης δυσμενής μεταβολή από την ημερομηνία της παρούσας Σύμβασης, τέτοιας που, κατά τη γνώμη των Δανειστών, μετά από διαβούλευση με το Δανειολήπτη, να μπορεί να βλάψει σημαντικά την ικανότητα του Δανειολήπτη να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις καταβολής του βάσει της παρούσας Σύμβασης, δηλαδή την εξυπηρέτηση του Δανείου που πρόκειται να χρηματοδοτηθεί και την αποπληρωμή του», καθώς και «στο γεγονός ότι δεν σημειώθηκε λόγος καταγγελίας (περίπτωση αθέτησης υποχρεώσεων) εκ μέρους του Δανειολήπτη η οποία να συνεχίζεται».
Η εκ μέρους του κ. Παπανδρέου απόπειρα αθέτησης υποχρεώσεων (με την γνωστή ανοησία περί όψιμου δημοψηφίσματος και αφού είχε αποδεχθεί όλα τα παραπάνω) είναι γεγονός.
Προφανώς, η απόπειρα αθέτησης δεν αφορούσε στην πρώτη δανειακή σύμβαση των πρώτων 80 δις ευρώ, αλλά στα συμφωνηθέντα στις 27 Οκτωβρίου περί «κουρέματος» της τάξης του 50% και τα λοιπά.
Η αλήθεια είναι ότι η αθέτηση έπαψε να υπάρχει (και επομένως δεν συνεχίζεται), όταν ο κ. Παπανδρέου υποχρεώθηκε σε άτακτη υποχώρηση.
Και επομένως και σ' αυτό το σημείο οι τελευταίες απαιτήσεις εκ μέρους των δανειστών αποτελούν παραβίαση της Σύμβασης, διότι προβάλλουν ως υφιστάμενο ένα θέμα το οποίο δεν υφίσταται πλέον.
Οι πιέσεις, οι εκβιασμοί και οι απειλές ήλθαν ως αποτέλεσμα ενός κλονισμού εμπιστοσύνης που ψυχολογική αξία έχει μόνο και όχι δικαιοπρακτική.
Με δεδομένη, όμως, αυτή την αφερέγγυα συμπεριφορά και με δεδομένο ότι από το πρώτο Μνημόνιο (Μαΐου 2010), προκύπτει σαφώς ότι αρμόδιο να αποφασίζει αν ο δανειολήπτης (δηλαδή η Ελλάδα) είναι εντάξει στις υποχρεώσεις του και παραμένει αξιόπιστος, είναι το Eurogroup, αυτοί (οι του Eurogroup) αποφάσισαν στις 7 Νοεμβρίου – και ενώ τους είχε γίνει το χατίρι και είχε αποφασισθεί η κυβέρνηση εθνικής συνεννόησης (λέμε τώρα) – πως η Ελλάδα έχασε την αξιοπιστία της και, προκειμένου να την ξανακερδίσει, πρέπει να πιει το ρετσινόλαδο του Μανιαδάκη, να πάει πίσω στην μετεμφυλιακή Μακρόνησο και να δηλωθούν όλοι ως ανανήψαντες, υπογράφοντας αράδα τις δηλώσεις νομιμοφροσύνης, προκειμένου να αποκτήσουν το πολυπόθητο πιστοποιητικό «ευρωζωνοφροσύνης» (σ.σ. από το «εθνικοφροσύνης»).
Σ’ εκείνο το Eurogroup παρών ήταν ο κ. Βενιζέλος. Από πού και ως πού δεσμεύτηκε για λογαριασμό των αρχηγών των άλλων κομμάτων; Αυτοί είχαν υπογράψει άρον άρον το Μνημόνιο χωρίς να το διαβάσουν; Αυτοί επιχείρησαν να αθετήσουν τις υποχρεώσεις τους;
Επιπλέον, τους υπενθύμισε ο κ. Βενιζέλος ότι η έκτη δόση αφορά στο πρώτο Μνημόνιο και επομένως δεν έχει παραβιαστεί η σύμβαση, παρά τις ψυχαναγκαστικές ανοησίες περί δημοψηφίσματος;
Τους είπε δηλαδή πως ουσιαστικά είναι αυτοί που παραβιάζουν την Σύμβαση;
Προφανώς όχι, διότι προφανώς δεν μπορούσε.
Και δεν μπορούσε, διότι μπορεί μεν στην πράξη η όλη συζήτηση να αφορούσε στη συμφωνία της 27ης Οκτωβρίου, γνώριζε όμως πως η κυβέρνησή του έτσι κι’ αλλιώς δεν είχε εφαρμόσει όσα προβλέπονταν στο πρώτο Μνημόνιο – εκτός από το να μοιράσει αφειδώς φόρους που ΔΕΝ προβλέπονται σ’ αυτό.
Φυσικά, χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Φυσικά, με τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα.
Και επομένως γνώριζε πως ακόμη και αν δέχονταν το επιχείρημα πως η έκτη δόση αφορά στο πρώτο Μνημόνιο και δεν έχει καμιά σχέση με αυτό του «κουρέματος», εκείνοι μπορούσαν μια χαρά να ετοιμάσουν μια αρνητική έκθεση σχετικά με την πορεία εκτέλεσης του πρώτου Μνημονίου και να τον στείλουν έτσι κι’ αλλιώς από εκεί που ήλθε.
Ποιος ευθύνεται γι’ αυτό; Ο ίδιος, μαζί με τον κ. Παπανδρέου (που επίσης μας ήλθε ζεματισμένος από τις Κάννες και κατάλληλα στολισμένος από τον Σαρκοζί) και όλα τα μέλη του υπουργικού συμβουλίου της φοβερής και τρομερής κυβέρνησης Παπανδρέου, που παραμένουν στις θέσεις τους και επί Παπαδήμου.
Χθες, ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας επανήλθε με μια αναδιατύπωση της επιστολής του προς τους ηγέτες του Ευρωπαϊκού Λαϊκου Κόμματος και στέλνοντας τη νέα αυτή επιστολή στους επικεφαλής του Eurogroup, της Κομισιόν, της ΕΚΤ και του ΔΝΤ.
Αν και θεωρώ ότι η Ν.Δ. έπρεπε από μηνών να είχε αποκαλύψει τον συστηματικά παρελκυστικό ρόλο Παπαπανδρέου και ότι οι επιστολές αυτές έπρεπε να έχουν αποσταλεί αμέσως μόλις ο κ. Παπανδρέου έθεσε (αυτός πράγματι) σε κίνδυνο την ευρωπαϊκή υπόσταση της χώρας, οπότε η Ν.Δ. θα είχε εγγυηθεί αυτή πρώτη για λογαριασμό της χώρας, όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν υπήρχε άλλη λύση.
Το θέμα θα συζητηθεί σήμερα στη συνάντηση Μέρκελ - Σαρκοζί και θα κριθεί στο Eurogroup της προσεχούς Τρίτης.
Επομένως, για να τελειώνουμε: Ας φροντίσει ο κ. Βενιζέλος να πράξει τα δέοντα για να λήξει η υπόθεση - αν και φαίνεται ότι δεν θα χρειαστεί πλέον να προσπαθήσει και πολύ, καθώς, ως φαίνεται, οι Ευρωπαίοι θα υποχρεωθούν να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία.
Από εδώ και πέρα, όμως, η ευθύνη είναι στα χέρια Παπαδήμου - Βενιζέλου.
Αν συνεχιστούν τα προβλήματα, αν αρχίσουν πάλι τις απαιτήσεις και τις παραβιάσεις των συνθηκών, αν έχουμε τα ίδια και με την έβδομη δόση, τότε μάλλον θα χρειαστεί να βρουν ασφαλές σημείο για να κρυφτούν.
Ας φροντίσουν, λοιπόν, να κάνουν όσα πρέπει, χωρίς να ρίχνουν συνεχώς τα βάρη στους άλλους και στον λαό.
Διαφορετικά, με τις συσκέψεις του κ. Παπανδρέου για την δήθεν διαδοχή του, με τις κορώνες του κ. Βενιζέλου στη Βουλή και με τα φληναφήματα του κ. Παπαδήμου περί «καθήκοντος» των πολιτικών αρχηγών ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΟΥΝ ΤΟ ΓΟΥΔΙ – και του 1909 και του 1922!
