Το ποσοστό του Μανόλο
Υπάρχουν πολλές λέξεις που αν και με μια πρώτη ματιά φαίνονται άσχετες, εντούτοις είναι καταδικασμένες να θυμίζουν το ελληνικό καλοκαίρι. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη Σουηδέζα. Τώρα ας την βάλουμε μέσα σε μια ουδέτερη συναισθηματικά πρόταση, την πρόταση ας πούμε "Οι Σουηδέζες δίνουν μεγάλη έμφαση στην επιλογή του κατάλληλου στρώματος για το παιδικό κρεβάτι". Ποσοστό ελληνικού καλοκαιριού μέσα σ' αυτήν την φαινομενικά άσχετη με τις ελληνικές ακτές πρόταση; Τουλάχιστον 17%. Ο συνδυασμός των λέξεων Σουηδέζες και κρεβάτι είναι καθοριστικός. Σωστά; Μάλλον όχι. Γιατί αυτό είναι το ποσοστό που δίνω εγώ, ένας ορεσίβιος βλάχος, που μεγάλωσα χιλιόμετρα μακριά από τα θερινά πεδία των μαχών. Ας δοκιμάσουμε μια άλλη πρόταση. "Ο Μανώλης Μαυρομάτης υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Αθηναίων". Ποσοστό ελληνικού καλοκαιριού μέσα σ' αυτήν την πρόταση. Τουλάχιστον 92%!! Αχ Μανόλο...
Πάντα η φωνή του Μανώλη Μαυρομάτη θα μου θυμίζει ζεστά κι ευτυχισμένα καλοκαιρινά βράδια. Ματωμένα γόνατα από το ολοήμερο "γερμανικό" στην πυλωτή με απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες να πετύχουμε τις εναέριες βολίδες του Σαραβάκου, ντομάτες, φέτα, παγωτό σικάγο στις καλές μέρες και τόνγκο στις κακές, μυρωδιά από τηγανητές μελιτζάνες και πιπεριές στη γειτονιά, φωνές, ροχαλητά, αμάνικες φανέλες του Άρη και των Μπουλς, άσχημα κουρέματα, ροδιές ποδηλάτου, κουκούτσια καρπουζιού, ηλίθιες μύγες, φωνές από τα παράθυρα όταν η ώρα περνούσε πολύ "Δημηηηηητρη, έχεις 3 λεπτά να ανεβείς αλλιώς θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο", πέτρες και σφεντόνες, γιαγιαδίστικες καραμέλες, πεντακοσάρικο για το Μίκυ Μάους και τη Βαβούρα της Παρασκευής, μυρμήγκια πάνω στο πεσμένο και λιωμένο γκαλίπο, αλλά πάνω απ' όλα, εξασφαλίζοντας μια σαφή υπεροχή στις αναμνήσεις, ο ανεπανάληπτος Μανόλο, με την φωνή να θυμίζει Ιταλό που διαμαρτύρεται μετά από ψευτοτρακάρισμα με τη βέσπα. Ήταν ο άνθρωπος που με έβαλε να πιστέψω πως το ποδόσφαιρο έχει σημασία, είναι κάτι μαγικό, κάτι που το νιώθεις και δεν το κατανοείς. Στα μουντιαλικά γήπεδα των παιδικών μου χρόνων. Εκεί ίσως να είναι η Ιθάκη μου. Εκεί θα μπορούσα να ζήσω ευτυχισμένος.
Αν τα μουντιάλ ανήκουν στις ξένοιαστες στιγμές των παιδικών αναμνήσεων, το Ευρωμπάσκετ είναι μια άλλη ιστορία. Είναι μια διοργάνωση που μου κόστισε, με ενέπνευσε, με άγχωσε και με ψυχαγώγησε τελικά όσο καμία άλλη. Θυμάμαι ελάχιστα την εθνική που πήρε το Ευρωμπάσκετ του '87 και τόσες φορές που έχω δει από τότε κάποιες φάσεις της διοργάνωσης, είναι πλέον δύσκολο να εντοπίσω τι προέρχεται από τις αναμνήσεις και ποια λεπτομέρεια παρατήρησα μετά. Θα έλεγα πως από το Ευρωμπάσκετ του '93 άρχισα να παθιάζομαι με αυτήν την ομάδα που φέρει τον αστείο όνομα "επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων". Εκείνη η ήττα από την Γερμανία στον ημιτελικό με έκανε τον άνθρωπο που είμαι ακόμη και σήμερα. Να ακροβατώ δηλαδή στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού. Θυμάμαι εκείνη την ομάδα με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τον Φάνη, τον παίκτη που με έκανε να αγαπήσω την εθνική ομάδα με το πάθος του και την μαγκιά του.
Το αποτέλεσμα μετράει
Ύστερα και μέχρι την κατάκτηση του δεύτερου τροπαίου, θυμάμαι μέσα σε νέφη άγχους, ενθουσιασμού και απογοήτευσης, μερικές εμφανίσεις με τα τρίποντα του Αλβέρτη και του Σιγάλα που άλλοτε (κυρίως στα φιλικά) έμπαιναν όλα και άλλοτε (κυρίως στα επίσημα) βρίσκαν σίδερο. Να ένας παίκτης ακόμη που θα πρέπει να μνημονεύεται. Ο Γιώργος Σιγάλας. Που και μετά από μέτριες συλλογικά χρονιές, ήταν πάντα έτοιμος τα καλοκαίρια να καταθέσει στο παρκέ λίτρα ιδρώτα και τόνους λεβεντιάς. Ο Φάνης κι ο Σιγάλας μου θυμίζουν τους ήρωες του ατυχούς πολέμου του 1897. Μεγάλες πράξεις, μεγάλων ανδρών κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η ιστορία είναι η πουτάνα του αποτελέσματος. Κι αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει.
Νομίζω πως δεν έχω τη διάθεση να αναφερθώ στην Εθνική των τελευταίων διοργανώσεων, την ομάδα των σπουδαίων επιτυχιών, του πλούσιου ταλέντου και των ικανών παικτών. Την έχουμε στο μυαλό μας όλοι. Ούτε θέλω να σχολιάσω τις αποφάσεις των παικτών που δεν δέχτηκαν να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Δεν πειράζει, "Πλην Λακεδαιμονίων". Θα ήθελα όμως να δω την ελληνική ομάδα να αγωνίζεται, να δείχνει πως όλα συνεχίζουν να υπάρχουν εκεί που τα αφήσαμε, να αποδείξουν πως παρόλες τις αλλαγές στον τρόπο ζωής και παρά το αβέβαιο μέλλον της χώρας, θα υπάρχει μια ομάδα που δεν θα φοβάται να σηκώσει στους ώμους της τις απαιτήσεις των Ελλήνων, δεν θα κρυφτεί πίσω από τις δυσκολίες, τις συνθήκες και την εποχή, αλλά θα ακολουθήσει την ελεύθερη, ανεξάρτητη πορεία της προς το μέλλον.
Υπάρχουν πολλές λέξεις που αν και με μια πρώτη ματιά φαίνονται άσχετες, εντούτοις είναι καταδικασμένες να θυμίζουν το ελληνικό καλοκαίρι. Ας πάρουμε για παράδειγμα τη λέξη Σουηδέζα. Τώρα ας την βάλουμε μέσα σε μια ουδέτερη συναισθηματικά πρόταση, την πρόταση ας πούμε "Οι Σουηδέζες δίνουν μεγάλη έμφαση στην επιλογή του κατάλληλου στρώματος για το παιδικό κρεβάτι". Ποσοστό ελληνικού καλοκαιριού μέσα σ' αυτήν την φαινομενικά άσχετη με τις ελληνικές ακτές πρόταση; Τουλάχιστον 17%. Ο συνδυασμός των λέξεων Σουηδέζες και κρεβάτι είναι καθοριστικός. Σωστά; Μάλλον όχι. Γιατί αυτό είναι το ποσοστό που δίνω εγώ, ένας ορεσίβιος βλάχος, που μεγάλωσα χιλιόμετρα μακριά από τα θερινά πεδία των μαχών. Ας δοκιμάσουμε μια άλλη πρόταση. "Ο Μανώλης Μαυρομάτης υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος στον δήμο Αθηναίων". Ποσοστό ελληνικού καλοκαιριού μέσα σ' αυτήν την πρόταση. Τουλάχιστον 92%!! Αχ Μανόλο...
Πάντα η φωνή του Μανώλη Μαυρομάτη θα μου θυμίζει ζεστά κι ευτυχισμένα καλοκαιρινά βράδια. Ματωμένα γόνατα από το ολοήμερο "γερμανικό" στην πυλωτή με απανωτές αποτυχημένες προσπάθειες να πετύχουμε τις εναέριες βολίδες του Σαραβάκου, ντομάτες, φέτα, παγωτό σικάγο στις καλές μέρες και τόνγκο στις κακές, μυρωδιά από τηγανητές μελιτζάνες και πιπεριές στη γειτονιά, φωνές, ροχαλητά, αμάνικες φανέλες του Άρη και των Μπουλς, άσχημα κουρέματα, ροδιές ποδηλάτου, κουκούτσια καρπουζιού, ηλίθιες μύγες, φωνές από τα παράθυρα όταν η ώρα περνούσε πολύ "Δημηηηηητρη, έχεις 3 λεπτά να ανεβείς αλλιώς θα σε κάνω μαύρο στο ξύλο", πέτρες και σφεντόνες, γιαγιαδίστικες καραμέλες, πεντακοσάρικο για το Μίκυ Μάους και τη Βαβούρα της Παρασκευής, μυρμήγκια πάνω στο πεσμένο και λιωμένο γκαλίπο, αλλά πάνω απ' όλα, εξασφαλίζοντας μια σαφή υπεροχή στις αναμνήσεις, ο ανεπανάληπτος Μανόλο, με την φωνή να θυμίζει Ιταλό που διαμαρτύρεται μετά από ψευτοτρακάρισμα με τη βέσπα. Ήταν ο άνθρωπος που με έβαλε να πιστέψω πως το ποδόσφαιρο έχει σημασία, είναι κάτι μαγικό, κάτι που το νιώθεις και δεν το κατανοείς. Στα μουντιαλικά γήπεδα των παιδικών μου χρόνων. Εκεί ίσως να είναι η Ιθάκη μου. Εκεί θα μπορούσα να ζήσω ευτυχισμένος.
Αν τα μουντιάλ ανήκουν στις ξένοιαστες στιγμές των παιδικών αναμνήσεων, το Ευρωμπάσκετ είναι μια άλλη ιστορία. Είναι μια διοργάνωση που μου κόστισε, με ενέπνευσε, με άγχωσε και με ψυχαγώγησε τελικά όσο καμία άλλη. Θυμάμαι ελάχιστα την εθνική που πήρε το Ευρωμπάσκετ του '87 και τόσες φορές που έχω δει από τότε κάποιες φάσεις της διοργάνωσης, είναι πλέον δύσκολο να εντοπίσω τι προέρχεται από τις αναμνήσεις και ποια λεπτομέρεια παρατήρησα μετά. Θα έλεγα πως από το Ευρωμπάσκετ του '93 άρχισα να παθιάζομαι με αυτήν την ομάδα που φέρει τον αστείο όνομα "επίσημη αγαπημένη όλων των Ελλήνων". Εκείνη η ήττα από την Γερμανία στον ημιτελικό με έκανε τον άνθρωπο που είμαι ακόμη και σήμερα. Να ακροβατώ δηλαδή στα πρόθυρα του νευρικού κλονισμού. Θυμάμαι εκείνη την ομάδα με τον Γιαννάκη, τον Φασούλα και τον Φάνη, τον παίκτη που με έκανε να αγαπήσω την εθνική ομάδα με το πάθος του και την μαγκιά του.
Το αποτέλεσμα μετράει
Ύστερα και μέχρι την κατάκτηση του δεύτερου τροπαίου, θυμάμαι μέσα σε νέφη άγχους, ενθουσιασμού και απογοήτευσης, μερικές εμφανίσεις με τα τρίποντα του Αλβέρτη και του Σιγάλα που άλλοτε (κυρίως στα φιλικά) έμπαιναν όλα και άλλοτε (κυρίως στα επίσημα) βρίσκαν σίδερο. Να ένας παίκτης ακόμη που θα πρέπει να μνημονεύεται. Ο Γιώργος Σιγάλας. Που και μετά από μέτριες συλλογικά χρονιές, ήταν πάντα έτοιμος τα καλοκαίρια να καταθέσει στο παρκέ λίτρα ιδρώτα και τόνους λεβεντιάς. Ο Φάνης κι ο Σιγάλας μου θυμίζουν τους ήρωες του ατυχούς πολέμου του 1897. Μεγάλες πράξεις, μεγάλων ανδρών κάτω από δύσκολες συνθήκες. Η ιστορία είναι η πουτάνα του αποτελέσματος. Κι αυτό δυστυχώς δεν αλλάζει.
Νομίζω πως δεν έχω τη διάθεση να αναφερθώ στην Εθνική των τελευταίων διοργανώσεων, την ομάδα των σπουδαίων επιτυχιών, του πλούσιου ταλέντου και των ικανών παικτών. Την έχουμε στο μυαλό μας όλοι. Ούτε θέλω να σχολιάσω τις αποφάσεις των παικτών που δεν δέχτηκαν να συμμετάσχουν σ' αυτήν. Δεν πειράζει, "Πλην Λακεδαιμονίων". Θα ήθελα όμως να δω την ελληνική ομάδα να αγωνίζεται, να δείχνει πως όλα συνεχίζουν να υπάρχουν εκεί που τα αφήσαμε, να αποδείξουν πως παρόλες τις αλλαγές στον τρόπο ζωής και παρά το αβέβαιο μέλλον της χώρας, θα υπάρχει μια ομάδα που δεν θα φοβάται να σηκώσει στους ώμους της τις απαιτήσεις των Ελλήνων, δεν θα κρυφτεί πίσω από τις δυσκολίες, τις συνθήκες και την εποχή, αλλά θα ακολουθήσει την ελεύθερη, ανεξάρτητη πορεία της προς το μέλλον.
