ΜΠΑΜΠΗΣ ΠΑΠΑΠΑΝΑΓΙΩΤΟΥ
ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ, ιδιαίτερα στη μετά-μνημόνιο εποχή, τρεκλίζει. Κι αυτό φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Μετά την ίδρυση της Δημοκρατικής Αριστεράς του Φ. Κουβέλη, η ίδρυση της Δημοκρατικής Συμμαχίας από την Ντ. Μπακογιάννη είναι η δεύτερη απόπειρα στη «μεταμνημονική εποχή» για την ανανέωση της κλυδωνιζόμενης πολιτικής σκηνής της χώρας.
Μπορεί άραγε η αιτούμενη ανανέωση να έλθει μέσω της δημιουργίας ενός νέου κόμματος από μια παλιά πολιτικό; Μπορεί να ευδοκιμήσει ένα κομματικό εγχείρημα, το οποίο δεν προέκυψε ως κοινωνική ανάγκη, αλλά από ένα προσωπικό γινάτι; Και, τέλος, μπορεί ένα πολιτικό πρόσωπο, το οποίο την τελευταία εικοσαετία βρισκόταν στον σκληρό πυρήνα του πολιτικού συστήματος, προερχόμενο από τη μία εκ των τριών οικογενειών που κυβερνούν τις τελευταίες αρκετές δεκαετίες τη χώρα, να εκφράσει το νέο και αντισυστημικό που υποτίθεται ότι ζητά η εποχή;
ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΝΩΡΙΣ για τελεσίδικες απαντήσεις. Ωστόσο η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται. Και φάνηκε και στην απολογητική και «αυτοκριτική» ομιλία της Ντ. Μπακογιάννη. Η οποία όπως και κάθε άνθρωπος ασφαλώς δικαιούται να υποστηρίζει για τον εαυτό του ότι «έχω αλλάξει, γιατί με άλλαξε η ζωή», αλλά αυτός ο ισχυρισμός δεν γίνεται αυτομάτως αποδεκτός από την κοινωνία. Ιδιαίτερα, μάλιστα, όταν προέρχεται από έναν άνθρωπο, ο οποίος μόλις πριν από λίγους μήνες με τη συμπεριφορά του απέδειξε ότι δεν αποδέχεται μέσα του τον βασικό κανόνα της δημοκρατίας: Οι περισσότεροι αποφασίζουν και οι λιγότεροι σέβονται την επιθυμία τους. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στις δύσκολες στιγμές της ιδρυτικής ομιλίας της η Ντ. Μπακογιάννη κατέφευγε στο τρίτο πρόσωπο, αναζητώντας με έκδηλη πολιτική αμηχανία την προστασία της αποστασιοποίησης από ένα γίγνεσθαι που φέρει έντονη την προσωπική της σφραγίδα. Είναι σωστό, ολόσωστο, ότι το «πολιτικό σύστημα παραδίδει στις επόμενες γενιές μια καταχρεωμένη χώρα». Οπως επίσης και το ότι «μια καταχρεωμένη χώρα δεν είναι μια απολύτως ελεύθερη χώρα». Ομως η Ντ. Μπακογιάννη είναι επί δεκαετίες κεντρικό πρόσωπο αυτού του πολιτικού συστήματος που καταχρέωσε τη χώρα και της στερεί μέρος της ελευθερίας της.
ΚΑΙ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ώστε να αλλάξει, όπως είπε; Μόνο η ήττα της από τον Α. Σαμαρά. Ολα τα άλλα, της κρίσης συμπεριλαμβανομένης, δεν συνιστούν κάτι νέο και συγκλονιστικό, απ’ αυτά που αλλάζουν τους ανθρώπους. Πόσω μάλλον τους υποψιασμένους, αλλά και εκείνους που ως εκ της θέσεώς τους δεν δικαιούνται να μη γνωρίζουν. Και η Ντ. Μπακογιάννη είναι απ’ αυτά τα πρόσωπα. Απ’ αυτούς που ήξεραν. Το μόνο ουσιώδες που μεσολάβησε και την αφορά είναι η αναπάντεχη προσωπική ήττα που υπέστη και μάλιστα από εκείνον που δεν ήθελε, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον… Το άμεσο μέλλον θα δείξει αν το κόμμα μπαλαντέρ που ίδρυσε θα βρει και ζωτικό πολιτικό χώρο να αναπτυχθεί, αλλά και συμμάχους για να αποκτήσει νόημα η πολιτική ύπαρξή του. Γιατί η Ντ. Μπακογιάννη δεν κατέθεσε πρόταση εξουσίας. Απλές προτάσεις συνεργασίας και συμμαχίας κατέθεσε. Στο μεταξύ, όμως, έχει να εξηγήσει πώς και γιατί, ενώ πριν από ένα χρόνο ξεκινούσε να γίνει αρχηγός της Ν.Δ. για να γίνει πρωθυπουργός της χώρας, τώρα, 12 μήνες μετά, οι φιλοδοξίες της περιορίζονται στο να μη γίνει ποτέ πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς…
ΠΗΓΗ:EΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ
