Του ΚΩΣΤΑ ΡΟΜΠΟΡΑ
Διευθυντής της Εφημερίδας "Πολίτης της Κορινθίας" και isthmos.gr
Τα παλαιότερα χρόνια, σε πιο πρωτόγονες εποχές, ο νικητής έσερνε τον ηττημένο αλυσοδεμένο και βασανισμένο,
γύρω από όλη την περιοχή του για να τον δουν οι υπόλοιποι και να
παραδειγματιστούν για να μην έρθει η σειρά τους. Έχω την αίσθηση ότι
παρακολουθούμε το ίδιο έργο και οι ταπεινωμένοι είμαστε εμείς.
Οι πλατείες αντικαταστάθηκαν από την τηλεόραση και οι γύρω δρόμοι από το Διαδίκτυο. Οι εικόνες και οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας θα θυμίζουν αυτή την εθνική ταπείνωση και στις επόμενες γενιές. Δεν θα μπω στη λογική ποιος φταίει περισσότερο. Εμείς, οι άλλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, ή κάποιος άλλος; Αυτή η ήττα έχει πολλούς «πατέρες».
Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μία σειρά από σημεία που αξίζουν κάποιας περαιτέρω ανάλυσης. Και πρώτα από όλα …
ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Όλοι την αισθανόμαστε, οργιζόμαστε, θέλουμε κάπου να ξεσπάσουμε. Ζούμε σε ένα καθεστώς εθνικής ασφυξίας. Καταλαβαίνουμε το άδικο αυτής της συμφωνίας και δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε. Θέλετε και άλλα; Σκεφτείτε και το εξής: Πολλοί από αυτούς που μας οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση, πολιτικοί παλαιάς κοπής, είναι σήμερα στο Κοινοβούλιο και πρέπει να ψηφίσουν τα μέτρα για να μην πάμε στη δραχμή.
Αυτοί που μας οδήγησαν ένα βήμα πριν το γκρεμό, καλούνται να μας σώσουν. Παράνοια!
Δεν ξέρω πόσα χρόνια και πόση προσπάθεια θα απαιτηθεί για να προσπεράσουμε αυτό το εθνικό «ναυάγιο». Αυτή την κατάλυση Δημοκρατίας, που φοβάμαι ότι θα την δούμε και σε άλλα σημεία της Ευρώπης στο μέλλον.
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Είναι ίσως το πρώτο και σημαντικότερο χαρακτηριστικό μίας σχέσης. Και αυτή η εμπιστοσύνη μεταξύ ημών και των Ευρωπαίων δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι προσωρινό, αλλά ξέρετε τι λένε. Μπορεί να ξεχάσεις τις λεπτομέρειες αυτού που έγινε αλλά όχι αυτό που σε έκανε να αισθανθείς.
Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μίλησαν για εκβιασμό, ο Πρωθυπουργός για κακή συμφωνία. Η καχυποψία θα αυξηθεί και στα δυο μέρη, πιθανώς και τα αντιευρωπαικά αισθήματα. Αυτό που με ανησυχεί είναι τι θα συμβεί σε δυο περίπου χρόνια αν ούτε αυτό το «μνημόνιο» αποδώσει.
Ταυτόχρονα βλέπουμε ότι οι σχέσεις εμπιστοσύνης είναι προβληματικές ακόμη και ανάμεσα σε άλλους εταίρους. Οι Βρετανοί θα συζητήσουν τα επόμενα χρόνια μία έξοδο από την Ε.Ε. και αυτό όπως και να το δούμε, δείχνει ότι κάποιοι βλέπουν θέματα σε αυτή την Ένωση. Και μετά είναι η καχυποψία με την οποία κοιτιούνται μεταξύ τους ο Βορράς με το Νότο..
ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Καλό θα ήταν να απομακρυνθούμε για λίγο από την εικόνα της κρίσης στην Ελλάδα. Και ας φανταστούμε νοερά τον παγκόσμιο χάρτη. Και μετά σκεφτείτε τι έχει συμβεί στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής τα τελευταία 5 χρόνια.
Capital controls στην Κύπρο, «ανοιξιάτικες» επαναστάσεις στη Βόρειο Αφρική (Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία κλπ). Αναταραχή και στην Τουρκία με τον ισχυρό Ερντογάν να μην είναι πλέον το ίδιο ισχυρός. Μετά δείτε λίγο πιο δυτικά. Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, είναι βουτηγμένες στα οικονομικά προβλήματα και μία Γαλλία που έχει μάθει να ζει με την ανεργία.
Και μετά βάλετε «κερασάκι» την Ελλάδα στο μεσογειακό «τόξο».
Μετά σκεφτείτε μία Ευρώπη που παραπαίει, γερνά, έρμαιο ενός χρεοκοπημένου παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και μίας κατάρρευσης στην Αμερική. Εκεί ξεκίνησε για πρώτη φορά η διάσωση ιδιωτικών οργανισμών που ήταν «too big to fail» με χρήματα των φορολογούμενων. Τώρα περάσαμε στη διάσωση χωρών. Μήπως σε 3-5 χρόνια θα μιλάμε και για διάσωση .. Ενώσεων;
Έπειτα δείτε πως μετακινείται το κέντρο βάρους πολιτικά, εξαιτίας οικονομικών παραγόντων από την Ευρώπη προς την Ευρασία (Ρωσία-Κίνα) και φυσικά την Αμερική. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι πολλές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έχουν εργοστάσια στην Κίνα και δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που επιχειρείται στη Νότια Ευρώπη, είναι μία «κινεζοποίηση» εκ μέρους κυρίως του Βορρά.
Ο οποίος, με την περίπτωση της Ελλάδας, δημιουργεί μία αποικία χρέους που ίσως να ακολουθηθεί και από άλλες χώρες στο μέλλον. Μία αποικία την οποία αναγκάζεις να πουλήσει και τα «ασημικά» σε πολυεθνικές και ουσιαστικά τον «αρμέγεις» με δυο τρόπους.
Και με τους τόκους από τα δάνεια αλλά και με την εκμετάλλευση της σημαντικών κομματιών της παραγωγής. Η αίσθηση που μένει τελικά είναι ένας πόλεμος αλλά αντί για σφαίρες κυριαρχεί η οικονομική δύναμη και η οποία επιβάλλεται μέσω της διπλωματίας.
Δεν αντιλέγω ότι το ελληνικό κράτος έχει ανάγκη για μεγάλες αλλαγές όπως και η αγορά. Αλλά αυτή η ακύρωση της δημοκρατίας, δεν παλεύεται όσο να ‘ναι.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ
Στο εσωτερικό νομίζω ότι θα συμβούν τα αναμενόμενα. Δηλαδή
isthmos.gr
Διευθυντής της Εφημερίδας "Πολίτης της Κορινθίας" και isthmos.gr
Τα παλαιότερα χρόνια, σε πιο πρωτόγονες εποχές, ο νικητής έσερνε τον ηττημένο αλυσοδεμένο και βασανισμένο,
γύρω από όλη την περιοχή του για να τον δουν οι υπόλοιποι και να
παραδειγματιστούν για να μην έρθει η σειρά τους. Έχω την αίσθηση ότι
παρακολουθούμε το ίδιο έργο και οι ταπεινωμένοι είμαστε εμείς.Οι πλατείες αντικαταστάθηκαν από την τηλεόραση και οι γύρω δρόμοι από το Διαδίκτυο. Οι εικόνες και οι δηλώσεις των πολιτικών αρχηγών κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας θα θυμίζουν αυτή την εθνική ταπείνωση και στις επόμενες γενιές. Δεν θα μπω στη λογική ποιος φταίει περισσότερο. Εμείς, οι άλλοι, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, ή κάποιος άλλος; Αυτή η ήττα έχει πολλούς «πατέρες».
Πιστεύω όμως ότι υπάρχει μία σειρά από σημεία που αξίζουν κάποιας περαιτέρω ανάλυσης. Και πρώτα από όλα …
ΕΘΝΙΚΗ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ
Όλοι την αισθανόμαστε, οργιζόμαστε, θέλουμε κάπου να ξεσπάσουμε. Ζούμε σε ένα καθεστώς εθνικής ασφυξίας. Καταλαβαίνουμε το άδικο αυτής της συμφωνίας και δεν μπορούμε να το αποτρέψουμε. Θέλετε και άλλα; Σκεφτείτε και το εξής: Πολλοί από αυτούς που μας οδήγησαν στην παρούσα κατάσταση, πολιτικοί παλαιάς κοπής, είναι σήμερα στο Κοινοβούλιο και πρέπει να ψηφίσουν τα μέτρα για να μην πάμε στη δραχμή.
Αυτοί που μας οδήγησαν ένα βήμα πριν το γκρεμό, καλούνται να μας σώσουν. Παράνοια!
Δεν ξέρω πόσα χρόνια και πόση προσπάθεια θα απαιτηθεί για να προσπεράσουμε αυτό το εθνικό «ναυάγιο». Αυτή την κατάλυση Δημοκρατίας, που φοβάμαι ότι θα την δούμε και σε άλλα σημεία της Ευρώπης στο μέλλον.
ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗ
Είναι ίσως το πρώτο και σημαντικότερο χαρακτηριστικό μίας σχέσης. Και αυτή η εμπιστοσύνη μεταξύ ημών και των Ευρωπαίων δεν υπάρχει πια. Δεν ξέρω αν αυτό θα είναι προσωρινό, αλλά ξέρετε τι λένε. Μπορεί να ξεχάσεις τις λεπτομέρειες αυτού που έγινε αλλά όχι αυτό που σε έκανε να αισθανθείς.
Όλοι οι πολιτικοί αρχηγοί μίλησαν για εκβιασμό, ο Πρωθυπουργός για κακή συμφωνία. Η καχυποψία θα αυξηθεί και στα δυο μέρη, πιθανώς και τα αντιευρωπαικά αισθήματα. Αυτό που με ανησυχεί είναι τι θα συμβεί σε δυο περίπου χρόνια αν ούτε αυτό το «μνημόνιο» αποδώσει.
Ταυτόχρονα βλέπουμε ότι οι σχέσεις εμπιστοσύνης είναι προβληματικές ακόμη και ανάμεσα σε άλλους εταίρους. Οι Βρετανοί θα συζητήσουν τα επόμενα χρόνια μία έξοδο από την Ε.Ε. και αυτό όπως και να το δούμε, δείχνει ότι κάποιοι βλέπουν θέματα σε αυτή την Ένωση. Και μετά είναι η καχυποψία με την οποία κοιτιούνται μεταξύ τους ο Βορράς με το Νότο..
ΤΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Καλό θα ήταν να απομακρυνθούμε για λίγο από την εικόνα της κρίσης στην Ελλάδα. Και ας φανταστούμε νοερά τον παγκόσμιο χάρτη. Και μετά σκεφτείτε τι έχει συμβεί στην περιοχή της Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής τα τελευταία 5 χρόνια.
Capital controls στην Κύπρο, «ανοιξιάτικες» επαναστάσεις στη Βόρειο Αφρική (Αίγυπτο, Λιβύη, Τυνησία κλπ). Αναταραχή και στην Τουρκία με τον ισχυρό Ερντογάν να μην είναι πλέον το ίδιο ισχυρός. Μετά δείτε λίγο πιο δυτικά. Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία, είναι βουτηγμένες στα οικονομικά προβλήματα και μία Γαλλία που έχει μάθει να ζει με την ανεργία.
Και μετά βάλετε «κερασάκι» την Ελλάδα στο μεσογειακό «τόξο».
Μετά σκεφτείτε μία Ευρώπη που παραπαίει, γερνά, έρμαιο ενός χρεοκοπημένου παγκόσμιου τραπεζικού συστήματος και μίας κατάρρευσης στην Αμερική. Εκεί ξεκίνησε για πρώτη φορά η διάσωση ιδιωτικών οργανισμών που ήταν «too big to fail» με χρήματα των φορολογούμενων. Τώρα περάσαμε στη διάσωση χωρών. Μήπως σε 3-5 χρόνια θα μιλάμε και για διάσωση .. Ενώσεων;
Έπειτα δείτε πως μετακινείται το κέντρο βάρους πολιτικά, εξαιτίας οικονομικών παραγόντων από την Ευρώπη προς την Ευρασία (Ρωσία-Κίνα) και φυσικά την Αμερική. Δεν ξεχνάμε επίσης ότι πολλές ευρωπαϊκές επιχειρήσεις έχουν εργοστάσια στην Κίνα και δεν είμαι σίγουρος αν αυτό που επιχειρείται στη Νότια Ευρώπη, είναι μία «κινεζοποίηση» εκ μέρους κυρίως του Βορρά.
Ο οποίος, με την περίπτωση της Ελλάδας, δημιουργεί μία αποικία χρέους που ίσως να ακολουθηθεί και από άλλες χώρες στο μέλλον. Μία αποικία την οποία αναγκάζεις να πουλήσει και τα «ασημικά» σε πολυεθνικές και ουσιαστικά τον «αρμέγεις» με δυο τρόπους.
Και με τους τόκους από τα δάνεια αλλά και με την εκμετάλλευση της σημαντικών κομματιών της παραγωγής. Η αίσθηση που μένει τελικά είναι ένας πόλεμος αλλά αντί για σφαίρες κυριαρχεί η οικονομική δύναμη και η οποία επιβάλλεται μέσω της διπλωματίας.
Δεν αντιλέγω ότι το ελληνικό κράτος έχει ανάγκη για μεγάλες αλλαγές όπως και η αγορά. Αλλά αυτή η ακύρωση της δημοκρατίας, δεν παλεύεται όσο να ‘ναι.
ΕΣΩΤΕΡΙΚΑ
Στο εσωτερικό νομίζω ότι θα συμβούν τα αναμενόμενα. Δηλαδή
- ο ΣΥΡΙΖΑ πλέον ενηλικιώνεται και θα μετακινηθεί επισήμως πλέον προς την Κεντροαριστερά καλύπτοντας κυρίως το κοινό του παλαιού ΠΑΣΟΚ, μαζί με κάποιες άλλες εναλλακτικές ομάδες.
- Η Ν.Δ. λογικά θα εκλέξει ένα νέο αρχηγό με ηλικιακά κυρίως κριτήρια για να αντιπαρατεθεί στον Τσίπρα. Τα χαμηλά ποσοστά ακόμη και μετά τη συμφωνία με τους Ευρωπαίους δείχνουν ότι το πρόβλημα είναι και προσώπων και ιδεολογικό.
- Στο πολιτικό market πάντως υπάρχουν αρκετά niche κομμάτια όπου και εκεί θα επικεντρωθούν πλέον οι «ρυθμιστές» της κλίμακας 3-10%. Το Κέντρο πλέον έχει αποκτήσει μία ορατή εκπροσώπηση μέσω του Θεοδωράκη αλλά και του Β. Λεβέντη ενώ εκεί πλέον κινείται και το ΠΑΣΟΚ που έχει μετατραπεί σε Ένωση Κέντρου χωρίς το όνομα..
- Το ρόλο τέλος του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να τον παίρνει πλέον ο ΑΝΤΑΡΣΥΑ όπως περίπου το ίδιο συνέβη και με τη ΧΑ όταν το ΛΑΟΣ μετακινήθηκε προς το κέντρο. Φαντάζομαι ότι καταλαβαίνετε ότι μιλάω για την αναλογία των καταστάσεων.
isthmos.gr
