Γράφει η Σοφία Βούλτεψη
Πρώτα του έφταιγαν ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, η προηγούμενη
κυβέρνηση γενικά, επειδή δεν σηκωνόταν να φύγει για να τον αφήσει να
εφαρμόσει το «σωτήριο πρόγραμμά» του, να μοιράσει τα 12 δις που τα είχε
βρει, να βαρέσει τα νταούλια, να δημιουργήσει τη «συμμαχία του νότου»,
να αλλάξει την Ευρώπη.Χρησιμοποιώντας ως εργαλείο το προεδρικό αξίωμα, προκάλεσε εκλογές, τις οποίες κέρδισε και σχημάτισε κυβέρνηση με εταίρο αυτόν που επίσης είχε κηρύξει την «επανάσταση».
Μετά, του έφταιγαν οι Ευρωπαίοι που δεν χόρεψαν υπό τους ήχους των νταουλιών του, τον παραπλάνησαν και υπέγραψε τη Συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου, τον εκβίασαν, του έκλεισαν τις πόρτες.
Αποφάσισε να πάει σε ένα δημοψήφισμα, ελπίζοντας (χάρη στο παραπλανητικό ερώτημα) να λάβει ένα «Όχι» άνω του 70%, ώστε να ξεφύγει από τα αδιέξοδά του οδηγώντας τη χώρα εκτός ευρώ, με τη δικαιολογία πως αυτή ήταν η βούληση του λαού.
Βρέθηκε, όμως, αντιμέτωπος με ένα συμπαγές 40%, που είναι το μοναδικό συμπαγές ποσοστό πολιτών που γνωρίζουν τι θέλουν. Και υποχρεώθηκε να απομακρύνει τον Βαρουφάκη, ώστε να ανακρούσει πρύμναν.
Υποχρεώθηκε – με την αξιωματική αντιπολίτευση να κλείνει κάθε χαραμάδα και κάθε οδό διαφυγής του – να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και να φέρει (μοιραία) μια συμφωνία χειρότερη και από αυτήν που έβαλε στο δημοψήφισμα.
Τώρα, του φταίνε οι «αντάρτες» του κόμματός του, επειδή δεν του έδωσαν την ψήφο τους, υποστηρίζοντας μάλιστα πως αυτοί είναι οι θεματοφύλακες του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ.
Μιλάμε γι’ αυτούς που γνώριζε ο κ. Τσίπρας πολύ καλά πως έτσι θα συμπεριφέρονταν, όχι μόνο επειδή μαζί είχαν συνδιαμορφώσει τις Πολιτικές Αποφάσεις του κόμματος, αλλά και επειδή ουδέποτε δέχθηκαν να αυτοδιαλυθούν, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος τους είχε καλέσει να το πράξουν πριν από δύο ακριβώς χρόνια, στο ιδρυτικό συνέδριο του κόμματος.
Μιλάμε γι’ αυτούς που τους είχε τοποθετήσει σε πρωτοκλασάτα υπουργεία, αν και γνώριζε πως δεν θέλουν να εφαρμοστεί άλλο πρόγραμμα εκτός από αυτό που οδηγεί στη δραχμή.
Σ’ όλο αυτό το διάστημα παρακολούθησε Καμμένους και Λαφαζάνηδες να περιοδεύουν σε ΗΠΑ και Ρωσία αναζητώντας «εναλλακτικές» χρηματοδοτήσεις – επιστρέφοντας φυσικά με άδεια χέρια.
Σ’ όλο αυτό το διάστημα παρακολούθησε τον Βαρουφάκη – τον οποίο ο ίδιος τοποθέτησε, αν και γνώριζε τις απόψεις του - να ειρωνεύεται και να καθυβρίζει όλους τους ομολόγους του στο Eurogroup.
Τι προκύπτει από όλα αυτά; Μήπως ότι ο κ. Τσίπρας έπαιζε με την ιδέα να «τα σπάσει» και να εφαρμόσει το «Σχέδιο»;
Τώρα, με κλειστές τις τράπεζες και τη χώρα διαλυμένη, κλαψουρίζει ότι ο εκβιασμός ήταν πραγματικός και παρ’ όλα αυτά το κόμμα του τον εγκατέλειψε, μετατρέποντάς τον σε κυβέρνηση μειοψηφίας.
Αύριο, μπορεί ο κ. Τσίπρας να κατηγορήσει την αντιπολίτευση που… δεν τον άφησε να πέσει!
Του φταίνε όλοι και όλα του κ. Τσίπρα. Και παριστάνει το θύμα όλων!
Δεν του φταίει ούτε η αδυναμία να προβλέψει (αν και πολιτική είναι η τέχνη του προβλέπειν), ούτε η αδυναμία να κυβερνήσει στοιχειωδώς τη χώρα.
Και του περνά η ιδέα ως θύμα να πάει τη χώρα ξανά σε εκλογές. Να στήσει δηλαδή κάλπες τρεις φορές μέσα σε έναν χρόνο και γαία πυρί μιχθήτω!
Φυσικά, σ’ αυτήν την περίπτωση θα εφαρμοστεί το «Σχέδιο» που παριστάνει ότι ξορκίζει…
Το οποίο (Σχέδιο) δεν έχει ακόμη εγκαταλειφθεί.
elzoni.gr
