Πηγή: Εφημερίδα Παρασκήνιο, Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015
Στις 6 Μαρτίου του 2013, το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής διοργάνωσε εκδήλωση για το έργο και τη διαδρομή του Εθνάρχη, στο Μέγαρο Μουσικής.
Μεταξύ εκείνων που προσκλήθηκαν ήταν και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος και μίλησε, μια σημειολογία που προκάλεσε αίσθηση και… θόρυβο στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας.
Λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν τότε ότι ένα διακριτικό πολιτικό φλερτ που ξεκινούσε, θα επέτρεπε στον Αλέξη Τσίπρα να εισβάλει στον μεσαίο χώρο, να εδραιώσει στα μεσαία στρώματα την πολιτική κυριαρχία του στις εκλογές που θα ακολουθούσαν, και να εμφανίζεται σήμερα ως εκείνος που σέβεται το legacy του καραμανλισμού, περισσότερο και από τη… σημερινή Νέα Δημοκρατία, υπό τον Αντώνη Σαμαρά.
Έτσι, την ώρα που οι κυβερνήσεις Σαμαρά, κυβερνήσεις συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πάντοτε προκαλούσε αλλεργία στη βάση της Νέας Δημοκρατίας, το καραμανλικό στρατόπεδο αλλά και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, δια του Γιάννη Στουρνάρα και άλλων, άφηναν αιχμές για τις κυβερνήσεις Καραμανλή, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε ποτέ ούτε μισή άσχημη κουβέντα.
Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, η αυτοκαταστροφική στρατηγική του φόβου που ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία και η ακραία ρητορική στελεχών της Συγγρού, να μην προκαλέσουν τη ζημιά που ανέμεναν, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας είχε προλάβει να εδραιωθεί στον μεσαίο χώρο ως “μη απειλή”.
Η εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου και όχι του Δημήτρη Αβραμόπουλου (ακόμη πληρώνει τον “Διόνυσο” και το άδειασμα σε Καραμανλή το 2000), ήταν το… κερασάκι στη σχετική τούρτα.
Ο διάδοχος του Κάρολου Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας, υπήρξε ένας εκ των πλέον έμπιστων, διαχρονικών συνεργατών του Κώστα Καραμανλή, όπως είχε κάνει νωρίτερα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Μιλτιάδη Έβερτ.
Βρέθηκε δηλαδή παραδοσιακά στον εσωκομματικό αντίποδα όσων πρέσβευε ο Αντώνης Σαμαράς, την εποχή που ο πρώην πρωθυπουργός βρισκόταν εντός των τειχών της Νέας Δημοκρατίας, πριν δηλαδή προχωρήσει στη μοναχική υπεδεκαετή διαδρομή του, μετά το “ατύχημα” της Πολιτικής Άνοιξης.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη της “σχέσης” Καραμανλή-Τσίπρα, δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αναγνώριση. Λες και “συνεννοούνται με τα μάτια”, όπως έλεγε στέλεχος που τους γνωρίζει αμφότερους.
Με την εκλογή Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Αλέξης Τσίπρας πετυχαίνει μια στρατηγική και σημειολογική νίκη απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο απομονώνει πολιτικά στον χώρο της Κεντροδεξιάς, και στέλνει μηνύματα εντός και εκτός συνόρων, ότι η κυβέρνησή του επιθυμεί τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση.
Ο Κώστας Καραμανλής από την άλλη, προσθέτει ακόμη μια πινελιά στο μωσαϊκό της πολιτικής και προσωπικής δικαίωσης, για την οποία κάθε άλλο παρά… έδειξε ενδιαφέρον ο Αντώνης Σαμαράς την περίοδο της διακυβέρνησης 2012-2015, αλλά και μετά την εκλογή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, το 2009.
Τα τελευταία δυο χρόνια, ο πρώην πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία, με επισκέψεις του σε όλη την Ελλάδα, να διαπιστώσει ότι το κλίμα που επικρατεί για τον ίδιο στην κοινωνία είναι θετικό. Αν όχι… αποθεωτικό πλέον, ειδικά σε σύγκριση με τον διάδοχό του, ο οποίος σημειολογικά μετακόμισε τη ΝΔ από τη Ρηγίλλης στη Συγγρού, και… έσβησε τον πυρσό (που “περνάει από γενιά σε γενιά”, όπως έλεγε ο Κώστας Καραμανλής στις ομιλίες του).
Ο πολιτικός που σήκωσε στις πλάτες του το γκρέμισμα του “συστήματος ΠΑΣΟΚ” το 2004, και πολεμήθηκε όσο κανείς από τη διαπλοκή, πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά την πρωθυπουργία του, είναι εύλογο να μην μένει απαθής μπροστά σε αυτή τη δικαίωση.
Γι’ αυτό και δάκρυσε, όταν υποδέχτηκε τον Προκόπη Παυλόπουλο στην Παναγή Κυριακού, μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του από τον Αλέξη Τσίπρα.
Οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα πέρασαν από το μυαλό και την καρδιά του… σαν αστραπή, για να θυμηθούμε και το αγαπημένο του μουσικό κομμάτι, δια χειρός Σταμάτη Σπανουδάκη.
ysterografa.gr
Στις 6 Μαρτίου του 2013, το Ίδρυμα Κωνσταντίνος Καραμανλής διοργάνωσε εκδήλωση για το έργο και τη διαδρομή του Εθνάρχη, στο Μέγαρο Μουσικής.
Μεταξύ εκείνων που προσκλήθηκαν ήταν και ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τότε Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, ο οποίος και μίλησε, μια σημειολογία που προκάλεσε αίσθηση και… θόρυβο στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας.
Λίγοι θα μπορούσαν να φανταστούν τότε ότι ένα διακριτικό πολιτικό φλερτ που ξεκινούσε, θα επέτρεπε στον Αλέξη Τσίπρα να εισβάλει στον μεσαίο χώρο, να εδραιώσει στα μεσαία στρώματα την πολιτική κυριαρχία του στις εκλογές που θα ακολουθούσαν, και να εμφανίζεται σήμερα ως εκείνος που σέβεται το legacy του καραμανλισμού, περισσότερο και από τη… σημερινή Νέα Δημοκρατία, υπό τον Αντώνη Σαμαρά.
Έτσι, την ώρα που οι κυβερνήσεις Σαμαρά, κυβερνήσεις συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο πάντοτε προκαλούσε αλλεργία στη βάση της Νέας Δημοκρατίας, το καραμανλικό στρατόπεδο αλλά και τον ίδιο τον πρώην πρωθυπουργό, δια του Γιάννη Στουρνάρα και άλλων, άφηναν αιχμές για τις κυβερνήσεις Καραμανλή, ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε ποτέ ούτε μισή άσχημη κουβέντα.
Το πρακτικό αποτέλεσμα ήταν, στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, η αυτοκαταστροφική στρατηγική του φόβου που ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία και η ακραία ρητορική στελεχών της Συγγρού, να μην προκαλέσουν τη ζημιά που ανέμεναν, καθώς ο Αλέξης Τσίπρας είχε προλάβει να εδραιωθεί στον μεσαίο χώρο ως “μη απειλή”.
Η εκλογή του Προκόπη Παυλόπουλου και όχι του Δημήτρη Αβραμόπουλου (ακόμη πληρώνει τον “Διόνυσο” και το άδειασμα σε Καραμανλή το 2000), ήταν το… κερασάκι στη σχετική τούρτα.
Ο διάδοχος του Κάρολου Παπούλια στην Προεδρία της Δημοκρατίας, υπήρξε ένας εκ των πλέον έμπιστων, διαχρονικών συνεργατών του Κώστα Καραμανλή, όπως είχε κάνει νωρίτερα με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και τον Μιλτιάδη Έβερτ.
Βρέθηκε δηλαδή παραδοσιακά στον εσωκομματικό αντίποδα όσων πρέσβευε ο Αντώνης Σαμαράς, την εποχή που ο πρώην πρωθυπουργός βρισκόταν εντός των τειχών της Νέας Δημοκρατίας, πριν δηλαδή προχωρήσει στη μοναχική υπεδεκαετή διαδρομή του, μετά το “ατύχημα” της Πολιτικής Άνοιξης.
Όσοι έχουν παρακολουθήσει την εξέλιξη της “σχέσης” Καραμανλή-Τσίπρα, δεν έχουν καμία αμφιβολία ότι υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και αναγνώριση. Λες και “συνεννοούνται με τα μάτια”, όπως έλεγε στέλεχος που τους γνωρίζει αμφότερους.
Με την εκλογή Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας, ο Αλέξης Τσίπρας πετυχαίνει μια στρατηγική και σημειολογική νίκη απέναντι στον Αντώνη Σαμαρά, τον οποίο απομονώνει πολιτικά στον χώρο της Κεντροδεξιάς, και στέλνει μηνύματα εντός και εκτός συνόρων, ότι η κυβέρνησή του επιθυμεί τη μεγαλύτερη δυνατή πολιτική και κοινωνική συναίνεση.
Ο Κώστας Καραμανλής από την άλλη, προσθέτει ακόμη μια πινελιά στο μωσαϊκό της πολιτικής και προσωπικής δικαίωσης, για την οποία κάθε άλλο παρά… έδειξε ενδιαφέρον ο Αντώνης Σαμαράς την περίοδο της διακυβέρνησης 2012-2015, αλλά και μετά την εκλογή του στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας, το 2009.
Τα τελευταία δυο χρόνια, ο πρώην πρωθυπουργός είχε την ευκαιρία, με επισκέψεις του σε όλη την Ελλάδα, να διαπιστώσει ότι το κλίμα που επικρατεί για τον ίδιο στην κοινωνία είναι θετικό. Αν όχι… αποθεωτικό πλέον, ειδικά σε σύγκριση με τον διάδοχό του, ο οποίος σημειολογικά μετακόμισε τη ΝΔ από τη Ρηγίλλης στη Συγγρού, και… έσβησε τον πυρσό (που “περνάει από γενιά σε γενιά”, όπως έλεγε ο Κώστας Καραμανλής στις ομιλίες του).
Ο πολιτικός που σήκωσε στις πλάτες του το γκρέμισμα του “συστήματος ΠΑΣΟΚ” το 2004, και πολεμήθηκε όσο κανείς από τη διαπλοκή, πριν, κατά τη διάρκεια, και μετά την πρωθυπουργία του, είναι εύλογο να μην μένει απαθής μπροστά σε αυτή τη δικαίωση.
Γι’ αυτό και δάκρυσε, όταν υποδέχτηκε τον Προκόπη Παυλόπουλο στην Παναγή Κυριακού, μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του από τον Αλέξη Τσίπρα.
Οι αναμνήσεις και τα συναισθήματα πέρασαν από το μυαλό και την καρδιά του… σαν αστραπή, για να θυμηθούμε και το αγαπημένο του μουσικό κομμάτι, δια χειρός Σταμάτη Σπανουδάκη.
ysterografa.gr
