Άρθρο του Χρήστου Α. Κατσαρού (Chris Sintiki)
Δεν έφτανε η συνάντηση του Πάπα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος δηλώνει και άθεος, που μας ξάφνιασε, αφού ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας είναι βέβαια εκ της θέσεως του μία προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους αλλά δεν έχει καμία σχέση με τα πολιτικά πράγματα της χώρας, ήρθε και κατά την τελευταία περίοδο του Νοεμβρίου να απασχολήσει ιδιαίτερα τους εκκλησιαστικούς κύκλους, αλλά και τον απλό ορθόδοξο λαό, η επίσκεψη του Πάπα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και η συνάντησή του με τον προκαθήμενο της Ορθοδοξίας αλλά και η συμπροσευχή τους στο Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
Ήδη πριν ακόμα πραγματοποιηθεί η εν λόγω επίσκεψη φωτιά είχαν βάλει οι δηλώσεις που άφηναν να εννοηθεί ότι οδεύουμε προς την επανένωση των δύο εκκλησιών. Πολλές οι αντιρρήσεις για μια νέα προσπάθεια σαν αυτή της Φεράρας. Ε, και λοιπόν, θα αναρωτιόταν ίσως κάποιος καλοπροαίρετος, τι κακό μπορεί να έχει μια τέτοια προοπτική, αφού έτσι κι αλλιώς η «υπέρ της των πάντων ενώσεως» ευχή ακούγεται στις ιερές ακολουθίες μας; Όμως το θέμα εδώ είναι καθαρά δογματικό κι αυτά που μας χωρίζουν με την παπική εκκλησία με το πέρασμα των αιώνων είναι ήδη πάρα πολλά. Το διαφορετικό τελετουργικό, η αλλοίωση της δογματικής αλήθειας με την προσθήκη του filioque («και εκ του Υιού») στο σύμβολο της Πίστεως, το αλάθητο του Πάπα, η Μαριολατρεία, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από αυτά, καθιστούν πλέον πάρα πολύ δύσκολη – αν όχι και ουτοπία – την επανένωση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα παιχνίδι εξουσίας της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας που με δόλωμα την ‘‘αγαπητική κοινωνία’’ Ορθοδόξων και Παπικών στήνει το σκηνικό για να εκπορθήσει κάστρα με μια νέα Ουνία και να επιβληθεί παγκοσμίως, τουλάχιστον σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο, σημάδι και αυτό της παγκοσμιοποίησης που προωθεί την πανθρησκεία.
Το πολιτικό σκηνικό της οικονομικής κρίσης δεν είναι άσχετο με το όλο θέμα κι ας απέχει χρονικά κοντά επτά χρόνια. Η οικονομική κρίση είναι βαθιά κρίση αξιών. Η Δυτική Ευρώπη μέσα στο κλίμα του αθεϊσμού και της αθεΐας που δημιούργησε, έρχεται να πληρώσει το τίμημα με την νεολαία της να ψάχνει να καλύψει το κενό μέσα από άλλα μονοπάτια, θελγόμενη από θρησκευτικά μηνύματα μίσους και βίας, που όσο κι αν φαίνεται παράδοξο ικανοποιεί την πνευματική της υπόσταση γιατί επιτέλους οι νέοι αυτοί έχουν να πιστέψουν σε ένα Θεό. Οι θρησκευτικές διαμάχες που μαίνονται αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή με ιδιαίτερη σκληρότητα οδηγούν αναπόφευκτα στη σκέψη « μα γιατί, όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε, όπως κι αν τον ονομάζουμε». Εδώ όμως, κατά τη γνώμη μας, κρύβεται η παγίδα. Αντί, να αναζητήσουμε το Χριστό στη ζωή μας και την διδασκαλία της αγάπης, όπως ο ίδιος την κήρυξε, θα αναζητήσουμε, ίσως, τη λύση σε ένα αμάλγαμα θρησκευτικού συγκρητισμού που ουσιαστικά θα λειτουργήσει σαν κρεατομηχανή συνειδήσεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Πώς να μην θυμηθεί κανείς τα λόγια του μακαριστού Χριστόδουλου που είχε σχεδόν προβλέψει αυτή την κατάσταση και είχε μιλήσει στους νέους, που υπεραγαπούσε και με δική του προσωπική προσπάθεια είχε φέρει κοντά στην εκκλησία, λέγοντας τους ότι τον κιμά, τις πολτοποιημένες δηλαδή συνειδήσεις ή αν θέλετε τη συνείδηση της μάζας, τον πλάθεις όπως θέλεις μέσα στο χέρι σου; Τους προέτρεψε μάλιστα να μην πέσουν στην παγίδα, αλλά να κρατήσουν τις αξίες τους. Ο λόγος αυτός, όπως και κάθε άλλος λόγος της χαρισματικής αυτής
προσωπικότητας, έδινε κουράγιο και δύναμη στον Ελληνικό λαό. Κατηγορήθηκε πολλές φορές ότι του άρεσε η προβολή στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά το έργο της Εκκλησίας χρειάζεται πάντα να προβάλλεται ώστε το ποίμνιο να νιώθει τον ποιμένα του κοντά του σε όλα τα ζητήματα, με λόγια παρηγορίας και με πράξεις δυναμικές.
Χωρίς να αμφισβητεί κανένας το έργο της Εκκλησίας σήμερα, που αναμφίβολα είναι τεράστιο σε ένα λαό χειμαζόμενο από ανελέητους δανειστές, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι λείπει ο λόγος που ενθαρρύνει και παρηγορεί. Ας μην ξεχνάμε ότι σε ανάλογη περίπτωση η Εκκλησία της Κύπρου δήλωσε δυναμικά ότι στέκεται δίπλα στο ποίμνιό της και ότι αναλαμβάνει κάθε χρέος.
Πολλές λοιπόν οι παγίδες για την Ορθοδοξία, οι νέοι που μπορεί να αδιαφορήσουν ή να θελχτούν από άλλες φιλοσοφίες, ο παπισμός, η πανθρησκεία και χίλιες δυο άλλες που πρέπει πολύ να προσεχθούν για να μη χαθούν οι αξίες που κράτησαν ζωντανό το πνεύμα των Ελλήνων ακόμα και στις πιο μαύρες στιγμές της ιστορίας. Εμείς ας ευχηθούμε να είναι όλα στη φαντασία μας!
Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)
Αρθρογράφος - Διεθνής αναλυτής
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, Τρίτη 09 Δεκεμβρίου 2014,
Δεν έφτανε η συνάντηση του Πάπα με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο οποίος δηλώνει και άθεος, που μας ξάφνιασε, αφού ο Προκαθήμενος της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας είναι βέβαια εκ της θέσεως του μία προσωπικότητα εγνωσμένου κύρους αλλά δεν έχει καμία σχέση με τα πολιτικά πράγματα της χώρας, ήρθε και κατά την τελευταία περίοδο του Νοεμβρίου να απασχολήσει ιδιαίτερα τους εκκλησιαστικούς κύκλους, αλλά και τον απλό ορθόδοξο λαό, η επίσκεψη του Πάπα στο Οικουμενικό Πατριαρχείο και η συνάντησή του με τον προκαθήμενο της Ορθοδοξίας αλλά και η συμπροσευχή τους στο Ιερό Ναό Αγίου Γεωργίου στο Φανάρι.
Ήδη πριν ακόμα πραγματοποιηθεί η εν λόγω επίσκεψη φωτιά είχαν βάλει οι δηλώσεις που άφηναν να εννοηθεί ότι οδεύουμε προς την επανένωση των δύο εκκλησιών. Πολλές οι αντιρρήσεις για μια νέα προσπάθεια σαν αυτή της Φεράρας. Ε, και λοιπόν, θα αναρωτιόταν ίσως κάποιος καλοπροαίρετος, τι κακό μπορεί να έχει μια τέτοια προοπτική, αφού έτσι κι αλλιώς η «υπέρ της των πάντων ενώσεως» ευχή ακούγεται στις ιερές ακολουθίες μας; Όμως το θέμα εδώ είναι καθαρά δογματικό κι αυτά που μας χωρίζουν με την παπική εκκλησία με το πέρασμα των αιώνων είναι ήδη πάρα πολλά. Το διαφορετικό τελετουργικό, η αλλοίωση της δογματικής αλήθειας με την προσθήκη του filioque («και εκ του Υιού») στο σύμβολο της Πίστεως, το αλάθητο του Πάπα, η Μαριολατρεία, για να αναφέρουμε μόνο μερικά από αυτά, καθιστούν πλέον πάρα πολύ δύσκολη – αν όχι και ουτοπία – την επανένωση. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα παιχνίδι εξουσίας της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας που με δόλωμα την ‘‘αγαπητική κοινωνία’’ Ορθοδόξων και Παπικών στήνει το σκηνικό για να εκπορθήσει κάστρα με μια νέα Ουνία και να επιβληθεί παγκοσμίως, τουλάχιστον σε όλο τον Χριστιανικό κόσμο, σημάδι και αυτό της παγκοσμιοποίησης που προωθεί την πανθρησκεία.
Το πολιτικό σκηνικό της οικονομικής κρίσης δεν είναι άσχετο με το όλο θέμα κι ας απέχει χρονικά κοντά επτά χρόνια. Η οικονομική κρίση είναι βαθιά κρίση αξιών. Η Δυτική Ευρώπη μέσα στο κλίμα του αθεϊσμού και της αθεΐας που δημιούργησε, έρχεται να πληρώσει το τίμημα με την νεολαία της να ψάχνει να καλύψει το κενό μέσα από άλλα μονοπάτια, θελγόμενη από θρησκευτικά μηνύματα μίσους και βίας, που όσο κι αν φαίνεται παράδοξο ικανοποιεί την πνευματική της υπόσταση γιατί επιτέλους οι νέοι αυτοί έχουν να πιστέψουν σε ένα Θεό. Οι θρησκευτικές διαμάχες που μαίνονται αυτή τη στιγμή στη Μέση Ανατολή με ιδιαίτερη σκληρότητα οδηγούν αναπόφευκτα στη σκέψη « μα γιατί, όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε, όπως κι αν τον ονομάζουμε». Εδώ όμως, κατά τη γνώμη μας, κρύβεται η παγίδα. Αντί, να αναζητήσουμε το Χριστό στη ζωή μας και την διδασκαλία της αγάπης, όπως ο ίδιος την κήρυξε, θα αναζητήσουμε, ίσως, τη λύση σε ένα αμάλγαμα θρησκευτικού συγκρητισμού που ουσιαστικά θα λειτουργήσει σαν κρεατομηχανή συνειδήσεων και θρησκευτικών πεποιθήσεων.
Πώς να μην θυμηθεί κανείς τα λόγια του μακαριστού Χριστόδουλου που είχε σχεδόν προβλέψει αυτή την κατάσταση και είχε μιλήσει στους νέους, που υπεραγαπούσε και με δική του προσωπική προσπάθεια είχε φέρει κοντά στην εκκλησία, λέγοντας τους ότι τον κιμά, τις πολτοποιημένες δηλαδή συνειδήσεις ή αν θέλετε τη συνείδηση της μάζας, τον πλάθεις όπως θέλεις μέσα στο χέρι σου; Τους προέτρεψε μάλιστα να μην πέσουν στην παγίδα, αλλά να κρατήσουν τις αξίες τους. Ο λόγος αυτός, όπως και κάθε άλλος λόγος της χαρισματικής αυτής
προσωπικότητας, έδινε κουράγιο και δύναμη στον Ελληνικό λαό. Κατηγορήθηκε πολλές φορές ότι του άρεσε η προβολή στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά το έργο της Εκκλησίας χρειάζεται πάντα να προβάλλεται ώστε το ποίμνιο να νιώθει τον ποιμένα του κοντά του σε όλα τα ζητήματα, με λόγια παρηγορίας και με πράξεις δυναμικές.
Χωρίς να αμφισβητεί κανένας το έργο της Εκκλησίας σήμερα, που αναμφίβολα είναι τεράστιο σε ένα λαό χειμαζόμενο από ανελέητους δανειστές, ας μας επιτραπεί να πούμε ότι λείπει ο λόγος που ενθαρρύνει και παρηγορεί. Ας μην ξεχνάμε ότι σε ανάλογη περίπτωση η Εκκλησία της Κύπρου δήλωσε δυναμικά ότι στέκεται δίπλα στο ποίμνιό της και ότι αναλαμβάνει κάθε χρέος.
Πολλές λοιπόν οι παγίδες για την Ορθοδοξία, οι νέοι που μπορεί να αδιαφορήσουν ή να θελχτούν από άλλες φιλοσοφίες, ο παπισμός, η πανθρησκεία και χίλιες δυο άλλες που πρέπει πολύ να προσεχθούν για να μη χαθούν οι αξίες που κράτησαν ζωντανό το πνεύμα των Ελλήνων ακόμα και στις πιο μαύρες στιγμές της ιστορίας. Εμείς ας ευχηθούμε να είναι όλα στη φαντασία μας!
Χρήστος Α. Κατσαρός (Chris Sintiki)
Αρθρογράφος - Διεθνής αναλυτής
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Σερραϊκόν Θάρρος, Τρίτη 09 Δεκεμβρίου 2014,
