Twitter@EmOikonomidis
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα “Παρασκήνιο”, το Σάββατο 29 Νοεμβρίου 2014.
Προφανώς και αποτελεί… προχωρημένη ειρωνεία το γεγονός ότι μια από τις σημαντικότερες πολιτικές αλήθειες που έχουν διαγνωστεί και διατυπωθεί στον δημόσιο λόγο, φέρει την υπογραφή ενός Αμερικανού Προέδρου που έμεινε στην Ιστορία για τους λάθους λόγους ενός μεγάλου σκανδάλου.
Ο Ρίτσαρντ Νίξον ήταν ο Πρόεδρος του “Watergate” και της προσωπικής ατίμωσης της παραίτησης από τον Λευκό Οίκο, την ίδια ώρα όμως ήταν εκείνος που διέγνωσε εγκαίρως και ενσωμάτωσε στην πολιτική και στρατηγική ρητορική του την έννοια της “σιωπηλής πλειοψηφίας”.
Δηλαδή, της ανεξάντλητης δεξαμενής των μετριοπαθών πολιτών, ενεργών και δραστήριων μελών μιας κοινωνίας, που αποφεύγουν τις φωνές και τις υπερβολές, σπανίως εκδηλώνονται με τρόπο ηχηρό, πόσο μάλλον εκκωφαντικό, από την εκλογική συμπεριφορά τους ωστόσο εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό η έκβαση μιας μάχης πάνω στην κάλπη.
Η πολιτική χαρτογράφηση της “σιωπηλής πλειοψηφίας” αποτέλεσε το εναρκτήριο ερέθισμα για τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης, που μετέτρεψε ο Μπιλ Κλίντον σε αδιασάλευτη πολιτική ηγεμονία μέσω της στρατηγικής του μεσαίου χώρου, και από το 1992 μέχρι και σήμερα επέτρεψε σε πολιτικούς και στις δυο όχθες του Ατλαντικού, να εκφράσουν πλατιές κοινωνικές πλειοψηφίες, συνήθως ευρύτερες των παραδοσιακών πολιτικών και ιδεολογικών ακροατηρίων τους.
Στη σημερινή Ελλάδα της (μεταξύ άλλων και κυρίως) κρίσης πολιτικής ηγεσίας, η “σιωπηλή πλειοψηφία” των μετριοπαθών πολιτών καλείται και πάλι να δώσει μια ιστορική μάχη απέναντι στον λαϊκισμό, τα άκρα και τις ακρότητες που τα συνοδεύουν.
Μια μάχη που θα έπρεπε να δίνεται καθημερινά, ώστε το γνωστό εθνικό σαράκι του λαϊκισμού να μην έχει βρει… ανοιχτές πόρτες σχεδόν παντού γύρω μας.
Μάνος Οικονομίδης / ysterografa.gr
